Τετάρτη, 26 Ιουλίου 2017 21:29

Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

Γράφτηκε από την
Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

Κάθε δημοκρατική κοινωνία διοικείται από τους αιρετούς εκπροσώπους της, οι οποίοι θεωρητικά εκλέγονται με σκοπό να προάγουν το συμφέρον της. Είναι πραγματικά ακατανόητο όμως (ή μερικώς τουλάχιστον) πώς στην Ελλάδα συνεχίζουμε να εκλέγουμε δημόσιους λειτουργούς που ενδιαφέρονται μόνο για την ιδιωτική τους ευζωία.

Ακόμα και τώρα, έπειτα από 8 χρόνια συνεχιζόμενης κρίσης, δεν έχουν κατανοήσει ακόμα ότι προτάσσοντας το «εγώ» έναντι του «εμείς» οι συνέπειες είναι εξίσου καταστροφικές τόσο για τους ίδιους όσο και την κοινωνία.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Η απάντηση είναι ότι κανείς τους, ούτε σε εθνικό ούτε καν σε τοπικό επίπεδο, δεν ενδιαφέρεται για τη στήριξη και την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή του ιδιωτικού τομέα. Αλλά αλήθεια, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν προσφέρει στη ζωή τους ούτε ένα ευρώ στο ΑΕΠ αυτής της χώρας να παραδεχτούν ότι το αληθινό πρόβλημα της οικονομίας μας είναι οι ίδιοι και όχι οι υπερφορολογημένες «κακές» επιχειρήσεις; Δεν γνωρίζουν πώς είναι να οραματίζεσαι, να ρισκάρεις, να δημιουργείς θέσεις εργασίας επενδύοντας στον τόπο σου και στους ανθρώπους του. Μοναδικό τους μέλημα είναι να επανεκλεγούν την επόμενη τετραετία, όχι μόνο αυτοί αλλά και τα παιδιά τους, θεωρώντας ότι αυτή η κοινωνία τούς χρωστάει παραπάνω ακόμα και από ευγνωμοσύνη.

Μία κοινωνία η οποία εξαιτίας τους πάσχει από την έλλειψη του θεμέλιου λίθου της ανάπτυξης που δεν είναι άλλος από τη νέα γενιά. Τη νέα γένια όμως που προσπαθεί, προβληματίζεται και δεν εφησυχάζεται στο βόλεμα, το όποιο βόλεμα μπορεί πλέον να της προσφέρει το αποσαθρωμένο αυτό σύστημα. Αυτή τη νέα γενιά έχει ανάγκη ο τόπος και όχι την αυτοπροσδιοριζόμενη «ανανέωση» που βλέπουμε γύρω μας να στελεχώνει τις τοπικές και όχι μόνο οργανώσεις όλων ανεξαιρέτως των κομματικών σχηματισμών, υποσχόμενη την αλλαγή. 

Δυστυχώς, τα μυαλά που είναι αρκετά ανήσυχα και ικανά για να φέρουν την επανάσταση, την πραγματική ανανέωση σε αυτόν τον τόπο, είναι τα μυαλά που φεύγουν στο εξωτερικό αηδιασμένα από το σύστημα και τον «αέρα ανανέωσης» που φέρνει αυτό μαζί του. Τα τελευταία χρόνια η χώρα στερεύει κυριολεκτικά από χιλιάδες νέους, μορφωμένους και άξιους ανθρώπους, στους οποίους έχει επενδύσει ένα σημαντικό μέρος του ΑΕΠ της για να μορφωθούν. Ολο αυτό το εν δυνάμει εργατικό δυναμικό, έχοντας ουσιαστικά ως μονόδρομο το κυνήγι μιας πιο ποιοτικής και αξιοπρεπούς ζωής στο εξωτερικό, αφήνει την Ελλάδα φτωχότερη σε νέο αίμα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) καθιστώντας το μέλλον της ακόμα πιο δυσοίωνο.   

Κοιτάξτε γύρω σας. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι του μόχθου, της ελεύθερης αγοράς, οι μόνοι που κινούν την ελληνική οικονομία με ό,τι αποθέματα τους έχουν απομείνει, βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση από τους πολιτικούς - δημοσίους υπαλλήλους. Ο όρος «πολιτικοί - δημόσιοι υπάλληλοι» δεν περιλαμβάνει φυσικά τους αξιοκρατικά διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους που προσφέρουν ουσιαστικό έργο στην κοινωνία, αλλά τους τυπικά μόνο μορφωμένους (ουσιαστικά όμως αμόρφωτους υπαλλήλους), οι οποίοι με όπλα ένα «πτυχίο» και μια πολιτική γνωριμία (μερικοί-ές και κάτι παραπάνω) θεωρούν το Δημόσιο περιουσία τους, στην οποία έχουν το απαράβατο δικαίωμα να πράττουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. 

Μία κεντρική εξουσία λοιπόν (ανεξαρτήτως χρώματος), που εσκεμμένα στέλνει τους ικανούς στο εξωτερικό, δεν αντιλαμβάνεται ότι βάζει από μόνη της ημερομηνία λήξης στην κυριαρχία της, εφόσον στο εγγύς μέλλον δεν θα υπάρχει χώρα για να κυβερνηθεί. Αλλά ποιος να ενδιαφερθεί για το μέλλον σε αυτή την κοινωνία, όταν οι άνθρωποι που την κυβερνούν αλλά και αυτοί που θέλουν να την κυβερνήσουν (σε τοπικό αλλά και εθνικό επίπεδο) έχουν ως γνώμονα να καταστρέψουν και όχι να δημιουργήσουν (εκτός από πεζοδρόμια και βρυσούλες φυσικά), να ψευδορκήσουν και όχι να πουν την αλήθεια (πρώτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό), να παρασιτήσουν και όχι να εμπνεύσουν. 

Θυμηθείτε όμως πως μπορείτε να κοροϊδέψετε πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ, αλλά όχι όλους για πάντα. Επαναπαυθείτε λοιπόν στις θεσούλες σας, θεωρώντας ότι όλα βαίνουν καλώς, όσο ακόμα φυσικά βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση της παραπάνω φράσης. Να εύχεστε όμως να μην προλάβετε την τρίτη φάση... κρατικοδίαιτοι, κοντόφθαλμοι «οραματιστές»...

 

Σπύρος Χανδρινός 

Απόφοιτος ΕΜΠ


NEWSLETTER