Με πειράματα επιβληθέντα έξωθεν, διά τον οποίων δοκιμάζεται η αντοχή ενός λαού. Αλλά ένα κομμάτι αυτού του λαού, αυτής της κοινωνίας, είναι πειραματόζωο διαρκείας εδώ και δεκαετίες. Είναι τα παιδιά μας, οι μαθητές. Επί των οποίων ασκεί τη δική του μαθητεία, δίκην μαθητευόμενου μάγου, κάθε υπουργός Παιδείας που περνά από την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος και ονόματος.

Εισήλθαμε στην πέμπτη δεκαετία από την κατάρρευση της δικτατορίας. Αλλά οι εκάστοτε φιλόδοξες «μεταρρυθμίσεις» του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν είναι μόνο πέντε. Ούτε καν δέκα. Εχουν ξεπεράσει τις σαράντα απόπειρες. Με την επιβαρυντική, όσο και κωμικοτραγική περίπτωση, να εξαγγέλλονται πομπωδώς αλλαγές, όχι μόνο κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση αλλά ακόμη και όταν αλλάζει υπουργός στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα. 

Τώρα βιώνουμε άλλη μια επανάληψη της ίδιας φαρσοκωμωδίας. Την μία ημέρα ο ίδιος υπουργός μας ανακοινώνει ότι «καταργούνται οι πανελλαδικές εξετάσεις». Και πριν συμπληρωθεί μήνας μας…διευκρινίζει ότι όχι μόνο δεν καταργούνται, αλλά επιβάλλεται μία ακόμη εξεταστική δοκιμασία. Η «ενδοσχολική». Οπερ σημαίνει πως όχι μόνο δεν απαλλάσσονται από το άγχος των εξετάσεων όσοι φιλοδοξούν να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά αυτό διπλασιάζεται, μαζί με την ανάγκη για «φροντιστήρια». Που είναι το μεγάλο άγχος όχι μόνο των παιδιών αλλά και των γονέων τους, που καλούνται να «ξηλωθούν» αναλόγως. 

Είναι προφανές ότι εκείνοι που σήμερα ασκούν την εξουσία, θεωρούν ότι απευθύνονται σε έναν λαό αμνημόνων και ακρίτων. Ετοιμο να καταναλώσει οποιοδήποτε κουτόχορτο του σερβίρουν. Διό και ο πρωθυπουργός μας, όπως διαβάζουμε, ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει πομπωδώς, από το βήμα της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, την…κατάργηση των πανελλαδικών, την ίδια ώρα που μεθοδεύεται η καθιέρωση των… διπλών εξετάσεων.

Δεκαετίες τώρα τα παιδιά μας αντιμετωπίζονται ως κασσιδιάρηδες, επί των κεφαλών των οποίων μαθητεύουν, φιλοδοξούντες να γίνουν …μπαρμπέρηδες, πάντες οι διερχόμενοι από το υπουργείο Παιδείας. Το ράβε-ξήλωνε σε όλο του το μεγαλείο. Τι κρίμα που δεν επεμβαίνουν και εδώ οι δανειστές να αξιώσουν ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως επέβαλαν τόσα άλλα στους δικούς μας πολιτικάντηδες… Διότι, αν περιμένουμε «εθνική συναίνεση» για ένα πραγματικά εθνικό πρόβλημα, όπως είναι η αναβάθμιση της Παιδείας, σωθήκαμε.

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr