Οτι η Κύπρος δεν πρόκειται να “χαρίσει” τους βαθμούς της στο ελληνικό τραγούδι (κάτι που έχει συμβεί κατ’ επανάληψη ακόμη και όταν η ελληνική συμμετοχή είναι κάτω του μετρίου και δικαίως καταποντίζεται).
Διαβάζοντας αυτή τη δήλωση του Κύπριου αξιωματούχου, ήμουν βέβαιος ότι δύσκολα η ομάδα μας θα αντιμετώπιζε προβλήματα στον αγώνα και της αρκούσε μια καλή εμφάνιση ώστε να μην υποστεί ό,τι η Βοσνία στο Νησί. Θα έλεγα ότι ήταν συμπεριφορά που μου θύμισε τον παλαιό πανέξυπνο Κερκυραίο ποδοσφαιροπαράγοντα Κώστα Αλαμάνο του Απόλλωνα, ο οποίος “αγόραζε φθηνά” και πωλούσε -παίκτες- ακριβά και πάντα τοις μετρητοίς. Δήλωνε λόγου χάρη στον Τύπο ο Αλαμάνος: «Ο Αντωνίου δεν πρόκειται να φύγει από τον Απόλλωνα». Και ήσουν σίγουρος ότι είχε ήδη δοθεί (εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό) από την προηγούμενη και ότι η δήλωση έγινε για να ρίξει σκόνη στους οφθαλμούς των υποστηρικτών του φουκαρά του Απόλλωνα. Ομως, οι ρεπόρτερ ποτέ δεν τσίμπησαν, αφού γνώριζαν ότι ο Αντωνίου ανήκε στον Παναθηναϊκό και αγωνιζόταν στη Ριζούπολη, προκειμένου να αποκτήσει…εμπειρίες!
Η εθνική Ελλάδας πέρασε, λοιπόν, με νίκη “στο γκολ” (2-1) επί της εθνικής Κύπρου, ενώπιον ελάχιστων θεατών οι οποίοι φώναζαν «Η Κύπρος είναι ελληνική». Και ήταν μια νίκη που θα έχει αντίκρισμα αν πλέον στο “Καραϊσκάκη” πάρουμε την ομάδα του Γιβραλτάρ, ώστε να πάμε σε μπαράζ με ομάδα που θα έχει πάρει επίσης τη δεύτερη θέση στον όμιλό της.
Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε σημασία, αν τρεις ώρες πριν τον αγώνα Κύπρου – Ελλάδας δεν είχε προκύψει η σπουδαία νίκη της πρωτοπόρου ομάδας του Βελγίου στη Βοσνία. Ηταν δύσκολη αλλά προέκυψε, γεγονός που υποχρεώνει την ποδοσφαιρική Ευρώπη να βγάλει το καπέλο στους Βέλγους. Ηταν ένα σύνολο προικισμένο με αρκετούς ταλαντούχους (κυρίως μέσους και επιθετικούς) ποδοσφαιριστές που αποδείχτηκε σοβαρό και έτοιμο κάθε στιγμή να επιβεβαιώσει την ηγεμονία στον όμιλο.
Κι όμως: αυτή η φανταχτερή ομάδα έπρεπε να είχε ηττηθεί από τους Ελληνες στο παιχνίδι των Βρυξελλών. Εκεί που ως το προτελευταίο δευτερόλεπτο προηγούμασταν και αξίζαμε τους τρεις βαθμούς. Αν θυμάστε, ακριβώς στο φινάλε, ο Παπασταθόπουλος (προσωπικός “φρουρός” του Λουκάκου) ήταν η μοναδική φορά που δεν πήγε πρώτος στην μπάλα και δεχτήκαμε το γκολ. Το ότι σε αυτό το ματς είχαμε δύο γελοίες -αλλά δίκαιες- κόκκινες κάρτες (Παπασταθόπουλος – Τζαβέλας), συν τον τραυματισμό του Μήτρογλου, ήταν γεγονότα που λίγο έλειψε να καταστρέψουν την προσπάθεια, αφού στα επόμενα ματς η ομάδα μας “δεν βλεπόταν” και δεχόταν καρπαζιές εντός έδρας!
Η προσπάθεια για το ταξίδι στη Ρωσία συνεχίζεται (και δεν θα είναι εύκολη).
