Για να είμαστε, λοιπόν, σωστοί πολίτες της χώρας θα πρέπει να γνωρίζουμε και τι λέει αυτό το κείμενο. Ειδικότερα, θα προβλέπεται η δυνατότητα με δικαστική απόφαση ένα άτομο να αλλάξει το φύλο του, όταν συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις που θέτει το νομοσχέδιο, χωρίς να υποβληθεί, όπως γινόταν ως σήμερα, σε χειρουργική επέμβαση ή ψυχιατρική θεραπεία. Παράλληλα αναγνωρίζεται το ίδιο δικαίωμα σε ανήλικους, αφού πρώτα υπάρχει η απαραίτητη γονική συναίνεση καθώς και μια γνωμάτευση από εξειδικευμένη ιατρική επιτροπή. Παρατηρείται, δηλαδή, μια αποσύνδεση των όποιων επιστημονικών (κυρίως ιατρικών) κριτηρίων με την χορήγηση του εν λόγω δικαιώματος, ενώ αυτό φαίνεται να επαφίεται στην υποκειμενική στάση του εκάστοτε ατόμου. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή η υποκειμενική στάση για να δικαιολογήσει μια τέτοια απόφαση, θα πρέπει να αφορά τουλάχιστον αυτό που οι ιατροί ονομάζουν «δυσφορία φύλου», οπότε τα ιατρικά κριτήρια θα παίζουν πάντα κάποιο ρόλο και αναγκαστικά δεν μπορούν να παραβλεφθούν. Εξαίρεση του παραπάνω η περίπτωση των ανήλικων. Συνεπώς, ήδη πρωτογενώς το νομοσχέδιο χωλαίνει στη βάση του.
Αλλά, επειδή ανήκουμε στην παγκόσμια κοινότητα και είμαστε πολίτες του κόσμου, ας ρίξουμε μια ματιά στο διεθνές γίγνεσθαι πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. ‘Έτσι, λοιπόν, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, από τις συνολικά 50 Πολιτείες, οι 12 αναγνωρίζουν το δικαίωμα αλλαγής φύλου χωρίς χειρουργική επέμβαση, ενώ οι υπόλοιπες 38 είτε απαιτούν τη συνδρομή ιατρικών προϋποθέσεων είτε δεν προβλέπουν τέτοια δυνατότητα. Μένοντας στην αντίθετη πλευρά του Ατλαντικού, πρώτη η Αργεντινή το 2012 νομοθέτησε αυτό που επιδιώκει και η τωρινή κυβέρνηση της χώρας μας. Στην Ευρώπη, η Δανία ακολουθώντας το παράδειγμα της Αργεντινής θεσπίζει ανάλογη πρόβλεψη για την ρύθμιση αυτής της κατάστασης μόλις το 2014. Στην ευρύτερη επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα συνολικά 28 Κράτη-μέλη, τα 12 (Γερμανία, Ισπανία κ.α.) έχουν υιοθετήσει τέτοιες διατάξεις, ενώ τα υπόλοιπα 15, μεταξύ τους και χώρες όπως η Γαλλία και η Ελβετία, απέχουν. Κάτι παρόμοιο έπραξε και το Ισραήλ. Μένει να δούμε τη στάση της Ελλάδας.
Με βάση τα παραπάνω, είναι εύλογη η απορία του γιατί αυτό το ζήτημα μονοπωλεί το ενδιαφέρον της πολιτικής ζωής του χώρου, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Μήπως είναι επιτακτική η ανάγκη ρύθμισης αυτής της κατάστασης ; Πράγματι, σε χώρες όπως η Αγγλία, όπου υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού (κατά προσέγγιση 1 εκατομμύριο άνθρωποι) που επιθυμεί ανάλογες αλλαγές στο ιδιωτικό δίκαιο, φαίνεται να δικαιολογείται μια τέτοια ρύθμιση. Στη χώρα μας, όμως, όπως τονίζουν και μέλη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αυτή η μεταρρύθμιση αφορά ένα πολύ ισχνό αριθμό ατόμων, οπότε επιτακτική ανάγκη ύπαρξης του νόμου δεν φαίνεται. Μήπως, αποσκοπεί στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην επίτευξη των στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για σεβασμό των δικαιωμάτων των μειονοτήτων; Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των Κρατών-μελών δεν έχει προχωρήσει σε τέτοιου χαρακτήρα ενέργειες, ούτε αυτό το επιχείρημα φαίνεται να στέκει. Από πού κι ως πού όμως αυτός ο ζήλος της ελληνικής κυβέρνησης;
Ας μην ξεγελιόμαστε, και ας μην γινόμαστε βορά των πολιτικάντηδων. Αυτό που διεξάγεται αυτή τη στιγμή (το άρθρο γράφεται το βράδυ Δευτέρας 9/10/2017) στη Βουλή, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολιτικό πυροτέχνημα, ένα θέατρο σκιών με πρωταγωνιστές τους βουλευτές και θεατές όλους μας, με σκοπό να αποδιοργανωθεί η κοινή γνώμη. Ύστερα από απανωτά σκάνδαλα (βλέπε πετρελαιοκηλίδα κ.α.), η κυβέρνηση θυμάται τις αριστερές (ποιες;) ρίζες της, και εκμεταλλευόμενη το ηθικό της πλεονέκτημα (το ποιό;), πατά πάνω σε ευαίσθητα ζητήματα μειοψηφικής ομάδας χωρίς να έχει προηγηθεί ο στοιχειώδης διάλογος μεταξύ των κοινωνικών φορέων, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον πολιτικό κρότο του νομοσχεδίου. Παράλληλα, αποπροσανατολίζει το ενδιαφέρον από τα όντως σημαντικά προβλήματα του τόπου. Ενδεικτικά, θα αναφέρω ότι κατατέθηκε στη Βουλή το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το έτος 2018, το οποίο στοχεύει σε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 3,53 % του ΑΕΠ, έναντι του 2,2% που προέβλεπε για το 2017. Και εάν το προηγούμενο πρωτογενές πλεόνασμα προήλθε από φόρους και εξάντλησε την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, ούτε που θέλουμε να φανταστούμε τι θα γίνει με αυτό που στοχεύει για το επόμενο έτος η κυβέρνηση (και οι δανειστές μας).
Ο λαός μας έχει μια παροιμία που μπλέκει μέσα συμπαθή πουλερικά και υπολείμματα δημητριακών προϊόντων που προορίζονται για ζωοτροφή. Ας είμαστε έτοιμοι για τις κότες.
Δήμος Γεωργακόπουλος
Τελειόφοιτος Νομικής
