Η δυσκολία εύρεσης εργασίας, αποτελεί ένα από τα βασικότερα εμπόδια στην εξέλιξή τους. Εκείνοι μάλιστα που πόνταραν σε σπουδές, για την καλύτερη επαγγελματική τους αποκατάσταση, είδαν τη φιλοδοξία τους να καταρρέει.

Με άδειες τις τσέπες τα όνειρα στενεύουν και περιορίζονται σε στόχους που η ενδεχόμενη αδυναμία επίτευξής τους, δε θα τσαλακώσει κι άλλο το πληγωμένο εγώ. Οι ώρες της απομόνωσης αυξάνονται, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα  στο θέλω και μπορώ. Με τα μεγαλόπνοα όνειρα να μπαίνουν διαρκώς στο συρτάρι, η δημιουργική σκέψη ατροφεί κι αυτοματοποιημένες συμπεριφορές λαμβάνουν δράση.

Οι στιγμές αμηχανίας των νέων για το αν θα καταφέρουν να βρουν διέξοδο στα προβλήματά τους είναι συχνές και εντείνονται, όταν καλούνται να εξηγήσουν την όποια τωρινή τους κατάσταση, στον περίγυρο. Δεν είναι και άξιο επαίνου άλλωστε, στην κατά τα άλλα φάση ενηλικιότητας, τα σχέδια για ελευθερία, αυτονομία και αυτοπραγμάτωση  να καταστρώνονται σε παιδικό δωμάτιο.

Η επιθυμία τους για επαφή με νέους κόσμους, περιορίζεται πλέον σε περιπλανήσεις του νου, δίχως έτσι να ζημιώνεται ο ήδη επιβαρυμένος οικονομικός προϋπολογισμός. Προσωπικό στοίχημα των περισσοτέρων, η κατάκτηση της επαγγελματικής ευκαιρίας που θα αναδείξει τις ιδιαίτερες γνώσεις  και δεξιότητες της προσωπικότητάς τους. Εως ότου αυτό συμβεί, η υπόλοιπη ζωή κι οι ανάγκες της οργανώνονται σε “κουτάκια” με σκέψεις δευτερεύουσας σημασίας και διαχειρίζονται όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.

Οι χαρακτηρισμοί του άνεργου, άγαμου, ανίκανου, ή αποτυχημένου  προκαλούν οργή, αλλά συνάμα αιτιολογούν την ταλαιπωρημένη εικόνα στον καθρέφτη. Στη σιωπή τους, κρύβεται η προετοιμασία για υπεύθυνη και αποφασιστική στάση ζωής, ικανής να διαμορφώσει με όρους ευνοϊκούς την τύχη του μέλλοντος.

Οι νέοι που παραμένουν στη χώρα γνωρίζουν πως η καλύτερη ασπίδα ενάντια στην κρίση είναι ένας δυνατός εαυτός, μα θα χρειαστεί πολλές φορές να βρουν το σθένος  να ανασυγκροτήσουν. Κατανοούν επίσης  πως τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς κόπο, ατομική προσπάθεια και θυσίες, όμως οι απογοητεύσεις που λαμβάνουν επιμένουν διαρκώς. Πίσω από τα λαμπερά τους χαμόγελα παραμονεύει κι ο φόβος, για το αν οι βαθύτερες επιθυμίες καταφέρουν τελικά να εκπληρωθούν. Το σίγουρο είναι πως η καλύτερη εκδοχή του εαυτού, δεν προκύπτει από συνεχείς περικοπές στα όνειρα. Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου