Εγραφα χθες: «Ελπίζω εκείνοι που πράγματι τα έχουν πάρει -και υπάρχουν αρκετοί μη πολιτικοί- να μην έχουν την ίδια τύχη με τους πολιτικούς. Για τους οποίους μόνο αν αποδειχθεί ότι ξέπλυναν μαύρο χρήμα δεν παραγράφεται η υπόθεση. Να μην έχουμε γενική παραγραφή, όπως έχει συμβεί σε άλλες υποθέσεις».
Επιμένω από την αρχή στο θέμα της παραγραφής. Διότι στη δική μου όσφρηση η υπόθεση όζει κουτοπονηριάς. Οτι ρίχνεται η λάσπη προς πάσα πολιτική κατεύθυνση, με την πονηρή σκέψη ότι στο τέλος οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι πολιτικοί δεν θα δικασθούν, επειδή τα αδικήματα της δωροδοκίας και της απιστίας που τους αποδίδονται, έχουν ήδη παραγραφεί. Οπότε, μη δικαζόμενοι, δεν θα μπορούν και να αποδείξουν ότι είναι «αθώοι» όπως υποστηρίζουν με τις δηλώσεις τους. Αρα θα μείνει σε ένα τμήμα των ψηφοφόρων η αίσθηση ότι ναι μεν είναι ένοχοι, αλλά απλώς την γλιτώνουν με την παραγραφή. Σημειώστε τη δήλωση του ποινικολόγου Μιχάλη Δημητρακόπουλου ότι αν βρεθεί δικαστικό όργανο που θα πει ότι αυτά τα αδικήματα δεν είναι παραγεγραμμένα «εγώ θα σταματήσω τη δικηγορία».
Ως προς τη σοβαρότητα των καταθέσεων των ψευδώνυμων μαρτύρων, στέκομαι σε ένα χαρακτηριστικό σημείο το οποίο αναφέρεται στον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδωνι Γεωργιάδη. Πρόσωπο που όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες μου δεν χαίρει της συμπάθειάς μου. Καταθέτει ο μάρτυρας με το ψευδώνυμο Μάξιμος Σαράφης ότι ο αντιπρόεδρος της Novartis στην Ελλάδα Κ. Φρουζής –που δεν έχει καν κληθεί να εξετασθεί από κανέναν!- είχε συνεχείς επικοινωνίες με τον Γεωργιάδη ως υπουργό Υγείας, συμπεραίνοντας ότι επικοινωνούσαν για να «κλείσουν συμφωνίες». Υποστηρίζει ότι οι επικοινωνίες έγιναν με ανταλλαγή μηνυμάτων, μέσω των προσωπικών τους ηλεκτρονικών λογαριασμών. Μόνο που σε άλλη κατάθεσή του (καθώς έχουμε και σίριαλ καταθέσεων από τους κρυφούς μάρτυρες) υποστηρίζει ότι ο Φρουζής «δεν γνώριζε να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή»!
Αν αυτά δεν είναι δικογραφίες του ποδαριού, εγώ είμαι ο Μιχαήλ Αγγελος και αδίκως με καρπάζωνε ο πατέρας μου γιατί δεν μπορούσα να τραβήξω μια ίσια γραμμή.
Γ. Π. Μασσαβέτας
