Σάββατο, 07 Απριλίου 2018 18:06

Ο Επιτάφιος ενός… «κακού καπιταλίστα»

Γράφτηκε από τον
Ο Επιτάφιος ενός… «κακού καπιταλίστα»

Τόσες δεκαετίες που παρακολουθώ τον δημόσιο βίο, δεν έχω διαπιστώσει, άλλη φορά, τέτοια συγκίνηση για τον θάνατο ενός μεγάλου επιχειρηματία.

Ενός «καπιταλίστα» που θα λέγανε οι ρουβικωνιάτες. Και δεν μιλώ για τις δηλώσεις πολιτικών και επιχειρηματιών. Αλλά για τις εκδηλώσεις των απλών ανθρώπων. Που έδωσαν στο ξόδι του Στέλιου Σκλαβενίτη το χαρακτήρα μιας πάνδημης κηδείας.

Τι ήταν αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που έκανε τον συγκεκριμένο άνθρωπο τόσο δημοφιλή, πρωτίστως μεταξύ των χιλιάδων εργαζομένων της εταιρείας του, αλλά και σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού; Δεν ήταν μόνον ένα, αλλά πολλά περισσότερα:

* Υπήρξαν, οι Σκλαβενίτηδες, από τους ελάχιστους εργοδότες που δεν εκμεταλλεύτηκαν την «ευκαιρία» της οικονομικής κρίσης για να προβούν σε απολύσεις αλλά και μειώσεις μισθών του προσωπικού τους. Οι εργαζόμενοι στα καταστήματα της αλυσίδας ήταν από τους προνομιούχους αυτών των δύσκολων καιρών, διότι δεν βίωσαν την ανασφάλεια των συνεχών περικοπών θέσεων εργασίας και αποδοχών. Και όχι μόνον εκείνοι που ανήκαν από χρόνια στον όμιλο, αλλά και οι νέοι που προστέθηκαν μετά την απορρόφηση της αλυσίδας «Μαρινόπουλος».

* Παρέμειναν και αυτός και τα αδέλφια του αμετακίνητοι στη γραμμή που είχε χαράξει ο πατέρας τους, ο αείμνηστος Σπύρος Σκλαβενίτης, που με τιμούσε με την αγάπη του. Να μείνει η επιχείρηση αμιγώς ελληνική. Αρνούμενοι πεισματικώς όλες τις δελεαστικές προσφορές μεγάλων πολυεθνικών ομίλων που κατέφθαναν στα γραφεία τους στο Περιστέρι. Σε πλήρη αντίθεση με τους επιγόνους άλλων αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών, οι οποίοι ξεπούλησαν τα πάντα από την πατρική κληρονομιά.

* Αν και τόσον ισχυροί οικονομικώς, τόσο πλούσιοι, οι απόγονοι του Σπύρου Σκλαβενίτη, όπως άλλωστε και ο πατέρας τους και η μητέρα τους, ουδέποτε προκάλεσαν το κοινό αίσθημα, με χυδαία επίδειξη του πλούτου τους, με «κοσμικότητες» και πολύ περισσότερο με σκάνδαλα. Αντιθέτως επιδίδονταν συστηματικώς στην βοήθεια ανθρώπων που είχαν ανάγκη, χωρίς ποτέ να «γνωρίζει η δεξιά τους τι πράττει η αριστερά τους». Χωρίς επιδεικτική φιλανθρωπία.

* Εμειναν αφοσιωμένοι σε αυτό που έμαθαν να κάνουν καλά. Ως τα παραδοσιακά Πειραιωτάκια της «μπακαλικής». Και δεν αναμείχθηκαν ούτε σε εξαγορές μέσων ενημέρωσης, ούτε ποδοσφαιρικών ομάδων, ούτε σε παιγνίδια με τα κόμματα εξουσίας. Η μόνη «πολιτική» έγνοια του Σπύρου Σκλαβενίτη, που μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του, ήταν για τα εθνικά θέματα και όχι για την μικροπολιτική.

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr

 


NEWSLETTER