Αξιότιμε κ. Μπουγά,
Διάβασα το βιβλίο σου «Η Πηγάδα του Μελιγαλά και ο Άρης Βελουχιώτης».
Στο εξώφυλλο του βιβλίου, κάνεις αναφορά στην καταγωγή, στις σπουδές, την διεθνή καριέρα σου και συστήνεσαι ως «ακάματος εραστής της αλήθειας και της ιστορίας». Γράφεις επίσης ότι το βιβλίο κάνει αναφορά και στα σφάλματα των ομοϊδεατών σου. Όμως εκτός από ένα περιστατικό που κάποιοι λεβέντες εκτέλεσαν τρείς ελασίτες δεμένους, δεν βρήκα τίποτα άλλο…
Είναι φανερό ότι κόπιασες πολύ, όχι όμως για να γράψεις ιστορία, αλλά να εξάψεις τα πνεύματα των έτσι και αλλιώς έξαλλων ομοϊδεατών σου. Ήρθαν λοιπόν οι κακοί κομουνιστές, χωρίς κανένα λόγο και έσφαξαν τα καλά παιδιά που είχαν αποστολή να βάλουν τάξη και να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες των κομμουνιστών.
Όμως εγώ που μικρό παιδί με έπαιρνε η γιαγιά μου πισωκάπουλα σε μια φοράδα και πηγαίναμε στη Πηγάδα για να κλάψει τα δυο παιδιά και τον γαμπρό της, έχω διαφορετική άποψη.
Κε Μπουγά,
Όπως συμβαίνει παντού και πάντα, το ίδιο και στην Ελλάδα τα νεώτερα χρόνια, είχαμε από την μια μεριά την άρχουσα τάξη: οι κοτζαμπάσηδες, οι βασιλιάδες, ο ανώτερος κλήρος, οι τσιφλικάδες, οι μαυραγορίτες, οι τοκογλύφοι, οι εκβιαστές, οι κουκουλοφόροι, οι δοσίλογοι ……… δηλαδή και από την άλλη μεριά η φτωχολογιά: η εξοντωτική εργασία, η απάνθρωπη και βάρβαρη μεταχείριση, οι αιματηρές καταστολές των εξεγερμένων (Κιλελέρ, μεταλλεία κ.λ.π).
Το τραγικό είναι ότι η άρχουσα τάξη στηριζόταν και διαιωνιζόταν χάρη στη στήριξη αυτών που δεν είχαν στο ήλιο μοίρα. Έτσι και στον Μελιγαλά, φτωχά και αγράμματα παιδιά, κλήθηκαν να στηρίξουν τους Ράλληδες, τους Τσολάκογλου τους Παπαδόγκονες του Περρωτήδες τους Γαλοπουλαίους και να επαναφέρουν το βασιλιά γιατί μας είχε λείψει πολύ, γιατί αν επικρατούσαν οι κομμουνιστές θα τους έπαιρναν… το γαϊδούρι, αν είχαν και αυτή την πολυτέλεια.
Μέχρι να φθάσουμε στην τραγωδία του Μελιγαλά χύθηκε πολύ δάκρυ και αίμα κ. Μπουγά μου και αυτά δεν πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής ενός ιστορικού.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και την ίδρυση του ΚΚΕ λοιπόν, οι κατατρεγμένοι άρχισαν να συσπειρώνονται γύρω από το κόμμα αυτό. δειλά – δειλά στην αρχή, με αποκορύφωμα την περίοδο της κατοχής, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ενεργών και υγιώς σκεπτόμενων πολιτών τάχθηκε με την Εθνική Αντίσταση και το ΚΚΕ που πρωταγωνιστούσε.
Προηγουμένως όμως το 1928, η πάντα επιρρεπής στα τραγικά λάθη ηγεσία του ΚΚΕ, έκανε το ολέθριο λάθος να κηρύξει ένοπλο αγώνα δια του Ριζοσπάστη, με αποτέλεσμα το ιδιώνυμο του Βενιζέλου, δηλαδή φυλακή και εξορία. Ήταν μια άσκοπη και αδικαιολόγητη ενέργεια του ΚΚΕ, όμως δεν λύθηκε ούτε μύτη και δεν νομιμοποιούνται όσα ακολούθησαν.
Το ιδιώνυμο το αξιοποίησε δεόντως βέβαια ο Μεταξάς και ο διαβόητος Μανιαδιάκης με το ρετσινόλαδο και τα βασανιστήρια. Του Βελουχιώτη, λέει, του είχαν καταστρέψει τα γεννητικά όργανα. Όταν δεχτήκαμε την επίθεση του φασισμού, ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή κάλεσε τους ομοϊδεάτες του να αντισταθούν στον εισβολέα.
Όμως ο Μεταξάς δεν άνοιξε τις φυλακές και 2.500 από αυτούς, μαζί και Ζαχαριάδης, κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας και άμε γύρευε πόσοι γύρισαν από αυτούς. Για κακή μας τύχη όμως γύρισε ο Ζαχαριάδης και θα εξηγήσω το λόγο πιο κάτω. Οι υπόλοιποι από τους κρατουμένους αξιοποιήθηκαν από τους κατακτητές και τους «πατριώτες» συνεργάτες ως δεξαμενή από όπου αντλούσαν κορμιά για στήσιμο στον τοίχο. Χαϊδάρι, Καισαριανή, σφαγεία Καλαμάτας, κ.λ.π.
Η Καλαμάτα μάλιστα, όπως πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, επεσήμανε πρόσφατα η Πότα η Κακαβά, αναλογικά με τον πληθυσμό της, πλήρωσε το ακριβότερο τίμημα μετά τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Όταν καλωσορίσαμε τους εισβολείς κ. Μπουγά μου οι φασιστικές και φιλοναζιστικές οργανώσεις που υπήρχαν ήδη, έπιασαν αμέσως δουλειά. Ούτε μία, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Περισσότερες. Οι κατακτητές δεν χρειάζονταν να κουράζονται να βρούν ποιοι δεν συμφωνούσαν με το θεάρεστο έργο τους.
Η ΕΣΠΟ που ιδρύθηκε τον Μάιο του ’41, αμέσως μετά την εισβολή των Γερμανών δηλαδή, ήταν η πιο δημιουργική. Όταν στις 20/09/1942, έβαλαν μπουρλότο στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, τα συνεργεία ανέσυραν μέσα από τα ερείπια νεκρούς 29 καθάρματα, 43 Γερμανούς και 32 τραυματίες. Ολόκληρο επιτελείο.
Αν είσαι της άποψης «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το» σου λέω ότι η Ελλάδα θα ήταν επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν κατηγορήσαμε ποτέ τις αποτυχημένες απόπειρες, επειδή οι τούρκοι έκαναν σκληρά αντίποινα και κουβαλούσαν τα παλούκια με τα μουλάρια, για να παλουκώσουν τους εξεγερμένους. Δεν κατηγόρησε κανείς τον Κολοκοτρώνη που είπε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Εξ άλλου το τίμημα των αντιποίνων, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το πλήρωσαν αυτοί που αντιστάθηκαν στους κατακτητές και όχι αυτοί που συνεργάστηκαν.
Πρόσφατα στη δημόσια τηλεόραση είδαμε ένα ντοκιμαντέρ, γυρισμένο στο Δίστομο. Κλήθηκαν οι κάτοικοι του χωριού να πάρουν θέση, αν η ενέργεια του ΕΛΑΣ να στήσει ενέδρα και να σκοτώσει κάποιους Γερμανούς με αποτέλεσμα αυτοί να ξεθεμελιώσουν το χωριό, ήταν θεμιτή.
Την απάντηση την έδωσε ένας επιζών του ολοκαυτώματος, είπε επί λέξει: «Η οικογένειά μου είχε 13 θύματα, δεν κατηγορώ τον ΕΛΑΣ, έτσι έπρεπε να κάνει». Τον κατακτητή λοιπόν τον πολεμάμε, δεν τον παίρνουμε αγκαλιά. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, δεν θα δικαιωθείτε ποτέ, όσο και αν προσπαθείτε.
Η ντροπή και η κατακραυγή θα σας καταδιώκει αιωνίως και κυρίως τους «Έλληνες» αξιωματικούς που πρωτοστάτησαν στην προδοσία. Από τον θλιβερό Τσολάκογλου ως τον πατριώτη σου τον Στούπα.
Εκτός από τις ναζιστικές οργανώσεις όμως, πολύ δουλειά έκαναν και τα παιδιά του Μανιαδάκη, η Χωροφυλακή. Έμειναν στα πόστα τους, είχαν τη οργάνωση, ήξεραν τα κατατόπια, οι δεξαμενές, (οι φυλακές) ήταν γεμάτες αναλώσιμο υλικό, και τις συμπλήρωναν διαρκώς με νέους μελλοθάνατους.
Τα παιδιά αυτά ενεργούσαν κάπως έτσι:
Αριθ. Ε.π. 62 Καλάμαι 16.6.1944
Το Τάγμα Χωροφυλακής Καλαμών
Προς τη Γερμανικήν Μυστικήν Αστυνομίαν Ενταύθα.
Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω υμίν, ότι εις αντίποινα δια τον τραυματισμόν του Ταγματάρχου Πεζικού Γεωργανά Παναγιώτου, εξετελέσθησαν εχθές και περί ώραν 23:15 πρωϊνήν (;;;) 27 εν όλω κομουνισταί, ήτοι 22 άνδρες και 5 γυναίκες.
Ο Διοικητής του Τάγματος
Α. Σμυρλής
Τόσο απλά, 27 εν όλω κομμουνισταί, τσιγκουνιές θα κάνουμε. Η δεξαμενές πρέπει να αδειάζουν για να μπούν άλλοι, που περιμένουν τη σειρά τους.
Η Καλαμάτα είπαμε πλήρωσε βαρύ τίμημα. Κάθε οκτώ Φλεβάρη στην Καλαμάτα γίνεται επιμνημόσυνη δέηση για 534 «εν όλω κομμουνιστάς», που δολοφονήθηκαν τον Φλεβάρη του ’44. Πέρυσι μάλιστα χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας.
Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε το Γερμανό στρατηγό Κρεντς και τρείς συνοδούς του. Ο στρατ. Διοικητής Ελλάδος διέταξε την εκτέλεση 200 στην Καισαριανή και όσους και όποιους συναντήσουν στον δρόμο Σπάρτης – Μολάων.
Όμως δεν έφθανε αυτό. «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς». Εφημερ. Καθημερινή 30.4.44, ανακοινωθέν Παπαδόγκωνα…
Αλλά έπρεπε να συμβάλει και η Μεσσηνία. Ανήμερα την Πρωτομαγιά λοιπόν, οι ταγματασφαλίτες της Καλαμάτας με επικεφαλή Έλληνα αξιωματικό που φορούσε το εθνόσημο, σκότωσαν (αυτοβούλως) άλλους 35 στο ποτάμι. Έπρεπε να δώσει το παρών και ο Μελιγαλάς. Οδήγησαν προς εκτέλεση 10, μαζί με τη 18χρονη Ασπασία Ξιάρχου που γύριζε από το νεκροταφείο. Επειδή τους διέφυγε ο Βασίλης Χάτζος τον αντικατέστησαν την επομένη με τον παπά της Μαγούλας και έναν Γαλανόπουλο από του Μάλτα. Ο Χάτζος αναγκαστικά «πήρε τα βουνά», αλλά το ’49 με κατήγορο τον αποσπασματάρχη (του 1944) Σταμάτη Δημητρακόπουλο από τη Μουζούστα οδηγήθηκε στο Κακουργιοδικείο Κυπαρισσίας, από εκεί στο Έκτακτο Στρατοδικείο Καλαμάτας και από εκεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τι το ήθελε και το’ σκασε…καλά τον πηγαίνανε, ταλαιπωρήθηκε ο άνθρωπος άλλα πέντε χρόνια. Στη διασταύρωση του τρένου με τον δρόμο Μελιγαλά – Σκάλα ο Φον Σπ. Καραγιώργης από τη Λάμπαινα ξεκοίλιασε τη συγχωριανή του Χρονοπούλου έγκυο έξι μηνών με δίδυμα μαζί με τη μάνα της. Τις είχε αφήσει ο τότε διοικητής του τάγματος Στούπας ελεύθερες να πάνε σπίτι τους αλλά ατύχησαν.
Η λίστα με παρόμοια περιστατικά, κ. Μπουγά μου είναι ατελείωτη. Στάθηκα σε μερικά περιστατικά ενδεικτικά του κλίματος και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, που προηγήθηκαν της τραγωδίας του Μελιγαλά, για να καταλήξουμε (σαν ιστορικοί) σε σωστά συμπεράσματα.
Αρχές Σεπτέμβρη οι γερμανοί πάνε στα τσακίδια τους. Η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, που η πλειοψηφία των μελών της δεν ήταν αριστεροί, έχει ανακοινώσει στις 4/9 ότι τα τάγματα ασφαλείας πρέπει να διαλυθούν και οι πρωτεργάτες θα λογοδοτήσουν στην τακτική δικαιοσύνη.
Το ίδια έλεγε και ο Τσώρτσιλ, αν και είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του.
Ο Διοικητής του Πύργου Κοκκώνης, όχι μόνο δεν δέχθηκε τους όρους του ΕΛΑΣ να διαλύσει το τάγμα του και να πάει σπίτι του με την εγγύηση Αμερικανού μεσολαβητή, αλλά αντίθετα εξέδωσε, εν ονόματι του Βασιλέως, διαγγέλματα και έφαγε το κεφάλι του.
Μετά ήρθε η σειρά της Καλαμάτας. Ο Διοικητής Χωροφυλακής Φραγκουδάκης, προτείνει να δεχτούν τους όρους του ΕΛΑΣ και να διαλυθούν. Όμως ο Νομάρχης Περρωτής, επέτυχε το αντίθετο. Μάζεψε τα απομεινάρια του και κατέφυγε στον Μελιγαλά, μια κακή τύχη όλων.
Εκεί στον Μελιγαλά κατέφυγαν πολλοί, γιατί οι φήμες έλεγαν ότι θα τους σφάξουν οι κομμουνιστές. Έτσι η γιαγιά μου πήρε τον ένα θείο μου 19 χρονών και τον πήγε εκεί για να σωθεί. Ο άλλος θείος μου «είχε πιάσει ήδη υπηρεσία». Ευτυχώς δεν ακολούθησε ο πατέρας μου. Πάλι έγιναν προτάσεις από τον ΕΛΑΣ, αρκετοί κάτοικοι εκλιπαρούσαν να διαλυθούν για να σωθεί η κωμόπολη όμως ο Περρωτής, ο Διοικητής Παπαδόπουλος ο γυμνασιάρχης Τσίτουρας, ο Εισαγγελέας Γαλόπουλος, ήταν ανένδοτοι. Ο Περρωτής μάλιστα δεν επέτρεψε στον Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Γιαννακόπουλο και τον Άγγλο λοχαγό Γκίμπσον που έσπευσαν να προλάβουν το κακό, να μπούν στο Μελιγαλά.
Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.
Κάθε ΕΛΑΣΙΤΗΣ που μπήκε στη μάχη είχε τουλάχιστον ένα θύμα. Για παράδειγμα ο Πέρδικας, που τον αναφέρεις συχνά στο βιβλίο σου, είχε τον γαμπρό του που του σκότωσε το πρωτοπαλίκαρο του Βρεττάκου ο Οικονομόπουλος, ενώ εκείνος τους έψηνε αρνιά για να τους περιποιηθεί και ένα αδελφό που είχαν σκοτώσει οι Ιταλοί. Το 1949 ο απολογισμός της οικογένειας του Πέρδικα ήταν τρία αδέλφια, δυο αδελφές και ένας γαμπρός νεκροί.
Είδαμε πιο πάνω με πόση ευκολία «αυτοβούλως» έπεφταν τα κεφάλια βροχή, αλλά και στο βιβλίο σου γράφεις ότι ο Κανελλόπουλος εκτέλεσε έναν συναγωνιστή του, επειδή αφαιρούσε τα παπούτσια ενός νεκρού ταγματασφαλίτη. Συνάμα αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς σου ότι οι ΕΛΑΣΙΤΕΣ έκαναν πλιάτσικο, λεηλασίες βιασμούς και αναπόφευκτα η σύγκριση με το τι έκανε ο Στούπας για το στυγερό έγκλημα του Καραγιώργη.
Είναι σίγουρο και επιβεβαιώνεται από το ανωτέρω περιστατικό, ότι ο ΕΛΑΣ σε θέματα κλεψιάς και σεξουαλικής παρενόχλησης, που λέμε σήμερα, ήταν αμείλικτος. Έκοβε κεφάλια όχι χέρια. Για παράδειγμα, ο Βελουχιώτης εκτέλεσε έναν συναγωνιστή του γιατί (ήταν μέρες νηστικός) έκλεψε μια κότα…. Επίσης εκτέλεσε ένα παλικάρι 25 χρόνων, δικηγόρο από τη Ρόδο, του στενού του περιβάλλοντος μάλιστα, επειδή κάποια κυρία παραπονέθηκε (χωρίς μαρτυρίες και χωρίς να παρευρεθεί η ίδια στη ….δίκη) ότι την παρενόχλησε.
Επ’ ευκαιρία, τρείς επίτροποι της εκκλησίας μας (ο ένας ήταν παππούς μου) ξυλοκοπήθηκαν παραλίγο έως θανάτου από τον ΕΛΑΣ, επειδή ο παπάς τους κατηγόρησε ότι έκλεψαν τις εισπράξεις της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι απέκρυψαν ένα μέρος των εισπράξεων, για να φτιάξουν μια πόρτα, επειδή ο παπάς, στον οποίο θα επανέλθω, έπαιρνε όλα τα χρήματα. Τα ανωτέρω περιστατικά ακυρώνουν επίσης τους ισχυρισμούς σου ότι τα τάγματα ασφαλείας έγιναν για να βάλουν τάξη. Δεδομένων των συνθηκών τάξη παραϋπήρχε. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι όταν γράφουμε ιστορία πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και πιο επιεικής στους χαρακτηρισμούς μας. Πόσοι σφαγιάσθηκαν στον Μελιγαλά; Εγώ έχω ακούσει εως και 12.000. Το συνεργείο Καψάσκη έβγαλε από την Πηγάδα 708 πτώματα. Με μια πρόχειρη ματιά στις πλάκες που έχουν στηθεί και αναγράφονται τα ονόματα των «σφαγιασθέντων» βρίσκεις ότι είναι περίπου 780 και όμως μερικοί επιμένουν στους 12.000. Αν μη τι άλλο αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα της αχαλίνωτης διαστρέβλωσης και παραποίησης της ιστορίας. Πάντως η αλήθεια απέχει πάνω από 12 φορές και για πράγματα που είναι μπροστά μας, πόσο μάλλον αυτά που δεν μπορούμε να δούμε.
Πάντως ο Κουρκουλάκος στην Πάτρα και ο Παπαδόγκωνας στην Τρίπολη, αποδέχθηκαν τις προτάσεις τους ΕΛΑΣ και πήγαν στα σπίτια τους. Ο Παπαδόγκωνας βέβαια έφαγε το κεφάλι του στα Δεκεμβριανά, αλλά τα δυο αυτά περιστατικά, αποδεικνύουν περίτρανα, ότι η τραγωδία του Μελιγαλά θα είχε αποφευχθεί, αν κάποιοι δεν παρίσταναν τον ΛΕΩΝΙΔΑ.
Επειδή παραπονείσαι ότι η Ελλάδα δεν τίμησε δεόντως τα θύματα του ΕΛΑΣ, πρέπει να σου πω ότι μόνον η Ελλάδα, ελέω Τσώρτσιλ και των τραγικών λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ, όχι μόνον δεν τιμώρησε τους συνεργάτες των κατακτητών, αλλά αντίθετα τους έδωσε τον ρόλο του ανελέητου τιμωρού και για πάνω από 30 χρόνια έτυχαν σκανδαλώδους ευνοϊκής μεταχείρισης.
Ο Κουρκουλάκος έγινε επί χούντας διοικητής της ΑΤΕ, η περιβόητη Σίτσα Καραϊσκάκη πήρε το 1974 αναδρομικά σύνταξη για τις Υπηρεσίες της στους Ναζί…κ.λ.π.
Η Γαλλία έστησε στον τοίχο 10.000. ο γηραιός ήρωας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στρατάρχης Πετέν πέθανε στη φυλακή. Οι γυναίκες που συντρόφευαν του κατακτητές κουρεύτηκαν και διαπομπεύτηκαν. Στο Βέλγιο εκτέλεσαν 2.800 και μάλιστα λιντσάρισαν 260 σε δημόσια θέα. Συνεπώς το «αντί να βογγάει ο γάϊδαρος βογγάει στο σαμάρι» είναι λίγο.
Όσον αφορά την «αριστερή ιστοριογραφία» όπως την χαρακτηρίζεις, που διαστρεβλώνει και παραχαράσσει την ιστορία, έχω εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη.
Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία «αριστερών ιστοριογράφων» ανθρώπων που υπέφεραν τα πάνδεινα, έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά σε κανένα δεν έχω εντοπίσει το μίσος, την αδιαλλαξία και την οικτρή παραποίηση των γεγονότων που επιχειρείτε εσείς χωρίς μάλιστα να έχετε υποστεί ούτε γρατζουνιά. Μπορώ να πώ ανεπιφύλακτα ότι αισθάνονται οίκτο για τους θύτες τους παρά έχθρα.
Για παράδειγμα ο πατέρας ενός συγχωριανού μου, επιφανούς δικηγόρου και «ιστορικού», είχε δυο θανάτους. Το ένα σενάριο λέει ότι «πέρασε ανταρτοδικείο και την άλλη μέρα τον βρήκαν σκοτωμένο στου Λαγού το Ρέμα», ενώ σύμφωνα με το άλλο, «οι αντάρτες εισέβαλαν στο σπίτι του, τον έβγαλαν σέρνοντας έξω, τον ξυλοκόπησαν άγρια, τον άφησαν ημιθανή και την άλλη μέρα παρέδωσε το πνεύμα του». Και η αλήθεια είναι ότι ο ιερέας πατέρας του, παρέδωσε το πνεύμα του εν ειρήνη, από παθολογικά αίτια στις 16/10/45 που οι αντάρτες είχαν παραδώσει τα όπλα τους και όσοι δεν παραθέριζαν στις φυλακές και στα ξερονήσια, έτρεχαν να σωθούν από την μανία των Μαγγανάδων.
«Κάθε μέρα γράφει σκότωναν 10-15, είχαν γεμίσει τα ρέματα πτώματα». Με ένα πρόχειρο λογαριασμό, σύμφωνα με τον «ιστορικό» στην Άνω Μέλπεια είχαμε 3.500 νεκρούς τον χρόνο, 15.000 την τετραετία και αν εννοεί και την περίοδο μετά την κατοχή, τότε μιλάμε για πάνω από 35.000. η αλήθεια είναι ότι σκότωσαν μόνον έναν και αυτόν κατά λάθος… Δηλαδή η αλήθεια απέχει τουλάχιστον 15 έτη φωτός.
Και συνεχίζει ο μέγας «ιστορικός». «Οι αντάρτες έπαιζαν χαρτιά στην Αγία Τράπεζα, έτρωγαν και έπιναν με το Άγιο Δισκοπότηρο, αποπατούσαν, πέταξαν τα Ευαγγέλια έξω, κάρφωσαν τις πόρτες της εκκλησίας και ο παπάς λειτουργούσε έξω στο προαύλιο». Όλα αυτά τα συγκλονιστικά ψεύδη κατατέθηκαν μάλιστα σε δικογραφία, άλλα δεν τα αντελήφθη κανένας συγχωριανός μου, που οι περισσότεροι είναι ομοϊδεάτες σου.
Τα ίδια γράφει περίπου και ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, στις σελ. 333 και 868-871 του ατελείωτου «έργου του» το οποίο επικαλείσαι και εσύ στην ιστοριογραφία, αλλά δεν ξέρω αν ο Γαλανόπουλος έδωσε τα «τρανταχτά επιχειρήματα» στον Αντωνόπουλο, ή το αντίθετο, ή τα δανείστηκαν από τον Φώσκολο.
Δεν ξέρω αν έχεις γράψει, για ότι ακολούθησε την τραγωδία του Μελιγαλά. Αν όμως πρόκειται να γράψεις, θα μου επιτρέψεις να σε προφυλάξω από παρόμοια λάθη.
Εν συντομία:
Η τραγικά ανεπαρκής ηγεσία του ΚΚΕ, έπεσε στα δίχτυα των δυο από τα τρία τέρατα του εικοστού αιώνα, του πανούργου Στάλιν και του «πατέρα της Νίκης» όπως μας μάθαιναν στο σχολείο, του Τσώρτσιλ. Εννοείται ότι το άλλο τέρας είναι ο Χίτλερ.
Όταν έφευγαν οι Γερμανοί, η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να παραγγείλει στους Παπανδρέου, τους Κανελλόπουλους και τους Βασιλιάδες, που έκαναν αντίσταση από τα πολυτελή ξενοδοχεία, να μην τολμήσουν να γυρίσουν στην Ελλάδα, έσπευσε η ίδια να τους συναντήσει και να συνάψει συμφωνίες για Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Βέβαια μπορεί να πεί κανείς ότι τώρα είναι εύκολο να κάνουμε τους σοφούς που έχουν βγεί όλα στη φόρα, αλλά τόσα λάθη δεν δικαιολογούνται με τίποτα.
Λοιπόν ο Τσώρτσιλ συμφώνησε με τους εχθρούς Γερμανούς, να φύγουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα να πάνε στο ανατολικό μέτωπο, για να φθείρουν τον σύμμαχο Στάλιν. Επίσης τηλεγραφούσε στον πρεσβευτή του στην Αθήνα «Αν δεν μας προκύψει η σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ θα την προκαλέσουμε». Από την άλλη και ο Στάλιν ήθελε την σύγκρουση, για να έχει αντίλογο σε πιθανές δικές του επεμβάσεις, για να φθείρει και εκδικηθεί τον σύμμαχο Τσώρτσιλ, που του ‘στειλε τους Γερμανούς ξεκούραστους.
Οι ανιστόρητοι και εθελότυφλοι κατηγορούν το ΚΚΕ ότι διεκδικούσε την εξουσία, ενώ την είχε στα χέρια του και την πρόσφερε. Είχε τέλεια οργάνωση, έναν πανίσχυρο, για τα ελληνικά δεδομένα, στρατό και το ηθικό πλεονέκτημα ότι πρωτοστάτησε στην αντίσταση. Με τη «σωστή καθοδήγηση» λοιπόν του Μεγάλου ηγέτη και τις ανάλογες τρικλοποδιές του αναίσχυντου «συμμάχου» Τσώρτσιλ, από υποχώρηση σε υποχώρηση, όχι μόνον έκανε δώρο την εξουσία, αλλά το χειρότερο οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στην κόλαση του εμφυλίου και την εξόντωση.
Μετά την απροσδόκητη συμφωνία του Λιβάνου, ήρθε η ακόμα χειρότερη της Καζέρτας, σύμφωνα με τον οποία ο ΕΛΑΣ έμπαινε κάτω από τις διαταγές του «καλοπροαίρετου» Σκόμπυ και κυρίως να μείνει έξω από την Αττική ώσπου να φέρει ο Τσώρτσιλ δηλ. 80.000 στρατό, τάνκς, αεροπλάνα, για το καλό μας βέβαια, και να συντονίσει τις ενέργειες του με τους Μπουραντάδες και τους Σπηλιωτόπουλους που προετοίμαζαν το έδαφος για τα Δεκεμβριανά, πυροβολώντας από τα ξενοδοχεία της Πλατείας Συντάγματος, άοπλους και ανυποψίαστους διαδηλωτές. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν άφησε τον ΕΛΑΣ να μπεί στην Αθήνα, εφαρμόζοντας την συμφωνία και τα Δεκεμβριανά θα είχαν τελειώσει πρίν αρχίσουν.
«Έστειλαν τον Βελουχιώτη να κυνηγάει τον (τυχοδιώκτη) Ζέρβα στην Ήπειρο και άφησαν εμάς τα παλιόπαιδα με τα λιανοντούφεκα να τα βγάλουμε πέρα με τα τάνκς. Μας έλειωσαν. Από τους 100 σωθήκαμε τρείς», γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μετά ήρθε η Συμφωνία της Βάρκιζας. Ο ΕΛΑΣ κατέθεσε τα όπλα, χωρίς καν να ζητήσει τον αφοπλισμό των αμέτρητων παρακρατικών «πατριωτικών οργανώσεων» με μοναδικό αντάλλαγμα το ακαταδίωκτο 50 στελεχών του ΚΚΕ.
Ο Βελουχιώτης υπέγραψε με βαριά καρδιά την συμφωνία αλλά είπε «βγάλαμε τα μάτια μας με τα χέρια μας, πολεμήσαμε τέσσερα χρόνια να διώξουμε τους κατακτητές και τώρα βάλαμε άλλους στο κεφάλι μας».
Βγήκε πάλι στο βουνό, όμως η ηγεσία έδωσε γραμμή «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον προδότη».
Η επιστροφή του Ζαχαριάδη από το Νταχάου, δεν άλλαξε τα πράγματα, ενώ οι διαθέσεις των Εγγλέζων και των συνεργατών τους ήταν απροκάλυπτες.
Την ημέρα που κρέμαγαν το κεφάλι του Βελουχιώτη στην πλατεία των Τρικάλων, κυκλοφορούσε με τον Ριζοσπάστη και η επίσημη αποκήρυξη του.
Οι «πατριωτικές οργανώσεις» εκήρυξαν «ανένδοτο» κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, βιομηχανία καταγγελιών για δήθεν εγκλήματα, εν ψυχρώ δολοφονίες, οι ελεεινοί κυνηγοί κεφαλών...
Μόνον το 1945 σχηματίσθηκαν 80.000 δικογραφίες, 15.000 συλλήψεις, έως τις εκλογές 31.03.46 1.289 δολοφονίες, 6.670 τραυματισμοί, 20.000 καταστροφές και λεηλασίες γραφείων και κατοικιών. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά παραδείγματα από την Μεσσηνία, όχι πως δεν συνέβαιναν σ’ όλη την Ελλάδα.
Στις 20.1.46 σταματάνε το λεωφορείο που ερχόταν από την Αθήνα, στη Θουρία, κατεβάζουν τον δικηγόρο Θεόδ. Κορμά από την Αρσινόη και τον σκοτώνουν. Δεν είχε πιάσει όπλο στα χέρια του, αλά ήταν… αγροτοσυνδικαλιστής.
Την ίδια νύχτα μπουκάρουν στο σπίτι του, στο Νησάκι, και κατεβάζουν έξω σέρνοντας το γέρο πατέρα του, τον αδελφό του και τη γυναίκα του Βάγγιω (μετέπειτα συζ. του Ιωαν. Βουρνά από το Δασοχώρι) με μικρό παιδί και έγκυο 7 μηνών. Ο συντοπίτης του Κορμά, Φώτης Ζαμπάρας, τον είχε από καιρό στην μπούκα.
Την ίδια μέρα ο εξωλέστατος Μαγγανάς μπουκάρει με 1.000 «παλικάρια» στην Καλαμάτα, ελευθερώνει 35 κρατούμενους για το φονικό στο καφενείο Κατσαρού, απέτυχε να εισβάλει στου Καρέλια και τα Δικαστήρια, σκοτώνει έξι και παίρνει 100 ομήρους και φεύγει. Καθοδόν σκοτώνει άλλους οκτώ.
Μια νύχτα εισβάλουν στο σπίτι του Δ. Μάντη στην Κλεισούρα Πυλίας. Τον πήραν, την άλλη μέρα τον βρήκαν πεταμένο σε μια γράνα και διάβασαν το σημείωμα που είχε στείλει κάποιος και τον προειδοποιούσε να φύγει από το σπίτι. Σε λίγες ημέρες στον ίδιο χωριό, πιάνουν τον Δ. Γάλλο, που γύριζε από το χωράφι. Τρέχει η αδελφή του (πεθερά μου) και σηκώνει το χωριό. Τους φθάνουν. «που τον πάτε τον άνθρωπο ρέ;» «τον θέλει ο κ. Διοικητής»… Μετά ο Δημ. Γάλλος παντρεύτηκε την χήρα (με δυο κορίτσια) του Δημ. Μάντη και απέκτησαν 4 παιδιά. Και οι δυο τους δεν είχαν πιάσει όπλο στα χέρια τους.
Οι αναφορές και καταγγελίες κυβερνητικών λειτουργών και ΜΜΕ έπεφταν βροχή. Οι κεντρώοι Πλαστήρας, Τσουδερός, Μυλωνάς, Καφαντάρης, Σοφούλης, έκαναν κοινή οργισμένη δήλωση – καταγγελία, για κατάφορη παραβίαση της συμφωνίας της Βάρκιζας και κάθε έννοιας δικαίου από τις συμμορίες των Μαγγανάδων. Η ηγεσία του ΚΚΕ κατέγραφε τα εγκλήματα και προέβαινε σε διαμαρτυρίες. Στις εκλογές του Μαρτίου του ‘ 46 παίρνει την ολέθρια απόφαση να απέχει. Αν υπήρχαν 10 βουλευτές στο Κοινοβούλιο, δεν θα έμεναν οι αγωνιστές στο περιθώριο και στο έλεος των μαινόμενων τυχοδιοκτών.
Δυο χρόνια μετά τη Βάρκιζα και ενάμιση χρόνο αφότου κρέμασαν το κεφάλι του Βελουχιώτη, η σοφή ηγεσία κήρυξε ένοπλο αγώνα, με τα αξιοθρήνητα απομεινάρια του θρυλικού ΕΛΑΣ. Οι εμπειροπόλεμοι καπεταναίοι είχαν εκτελεστεί, η παραθέριζαν στα Μακρονήσια, ή είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, ο κόσμος είχε τρομοκρατηθεί και απογοητευθεί, όμως ο Ζαχαριάδης έδωσε το σύνθημα για το χορό του Ζαλόγγου.
Με κάποια λιανόντουφεκα που είχαν κρύψει από τη συμφωνία της Βάρκιζας, πεινασμένοι και ξυπόλυτοι (έχουμε δει σκηνές που για παπούτσια φοράνε κουρέλια) οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα, και κατάφεραν να φέρουν σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους και τους Αμερικάνους συμβούλους, που διέθεταν αυτοκίνητα, τάνκς, αεροπλάνα. Το αίμα χύθηκε ποτάμι, 520 νεκροί στη μάχη της Κόνιτσας, 700 στη μάχη της Φλώρινας, όμως ο αγώνας είχε χαθεί πρίν αρχίσει.
Άλλοι διέφυγαν στο παραπέτασμα, άλλοι αύξησαν τον πληθυσμό των φυλακών και των Μακρονήσων και ίσως πιο τυχεροί να ήταν όσοι οδηγήθηκαν στα τρισάθλια στρατοδικεία.
Γράφει ο Σαράντος Φρίγκας από την Τεγέα: «Αγαπημένη μου αδελφούλα Άννα, σήμερα καταδικάστηκα σε θάνατο. Ξέρω ότι είναι πολύ σκληρό για σένα, αλλά να κάνεις κουράγιο, όπως έκανες για τα τρία αδέλφια μας (έχουν ήδη εκτελέσει τρείς). Να κοιτάξεις τη ζωή σου, να προσέχεις την μάνα και να φιλήσεις την φίλη μου την Βάσω»…
Μόνο το Στρατοδικείο Τρίπολης έστησε στον τοίχο 259 και άπειρους σε ισόβια. Στο Στρατοδικείο της Τρίπολης οδηγήθηκε η εικοσάχρονη Ελένη Νικολάκου από το Γύθειο Ήταν πανέμορφη, η “ωραία Ελένη”, όπως έγραψε ειρωνικά, μια τοπική εφημερίδα. Ο βασιλικός επίτροπος για να προλάβει τυχόν ευνοϊκή μεταχείριση είπε: «Κύριοι δικαστές, ελπίζω να μην επηρεάσουν την απόφασή σας τα κάλλη της κατηγορουμένης». Πράγματι άντεξαν (τα θηρία) στον πειρασμό. Καταδίκη σε θάνατο. Όμως ο χωροφύλακας που την φρουρούσε, σκέφτηκε, ότι είναι κρίμα να φάει το χώμα τόση ομορφιά, εκείνη προσπάθησε να τον αποτρέψει, αλλά τελικά απέδρασαν. Τους έφαγε και τους δυο το χώμα.
Ο δικηγόρος Νίκος Γκότσης από τη Ζαχάρω καταδικάστηκε 72 φορές σε θάνατο. Βάλε μια και από μένα κ. Πρόεδρε απάντησε…
Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε, με τις αποχαιρετιστήριες επιστολές μελλοθανάτων δεν βρίσκεις πουθενά κακιά κουβέντα…. Μερικοί μάλιστα γράφουν …… «Μην κρατάτε κακία, μην ζητήσετε εκδίκηση. ΟΙ ΑΝΡΘΩΠΟΙ που μας κατηγόρησαν και μας καταδίκασαν… ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΜΥΑΛΟ»!!!
Η πορεία προς τον «εξαγνισμό» του δασκάλου Χρ. Ρήγα από το Κακόρεμα Πυλίας, είναι ενδεικτική της «τρικυμίας εν κρανίω» που κυριαρχούσε στα μυαλά των ανθρώπων που διαφέντευαν τις τύχες του τόπου για 40 χρόνια. Το 1945 παρουσιάζεται στη Χαλκίδα, τον ακολουθούν τα κοινωνικά φρονήματα. Συμμετοχή στην Αντίσταση. Ανακρίσεις, κρατητήρια, βασανιστήρια, αιμόπτυση. Το 1946 Στρατοδικείο Λάρισας και Κοζάνης, ισόβια, φυλακές Κοζάνης, Γιεντί Κουλέ. Το 1947 Γυάρος, το 1949 Αναθεωρητικό Στρατοδικείο Αθηνών, 1951 Γυάρος, 1952 Αλικαρνασσός, 1953 Κεφαλονιά, Χανιά, 1954 Τρίπολη, Ακροναυπλία, Βούρλων, Αίγινα, Γυάρος, 1960 Άμφισσα, 1961 Αίγινα, Μεταγωγών Πειραιά, Ζάκυνθος, Αίγινα, το 1963 ελεύθερος, το 1967 επιστροφή στη Γυάρο... το 1981 που τελείωσε ο κατατρεγμός ήταν πλέον γέρος 60 χρονών και εξουθενωμένος.
Σημειωτέων ότι στο βιβλίο του …κοσμογυρισμένου «αριστερού ιστοριογράφου» οι πιο βαριές εκφράσεις που εντοπίζονται είναι «εμπάθεια» και «απανθρωπιά».
Κε Μπουγά,
Ο πατέρας μου όπως σύσσωμος ο Ελληνικός λαός, πολέμησαν στην Αλβανία και στο Ρούπελ για να μην μπούν στην Ελλάδα οι κατακτητές. Ο πατέρας μου βέβαια γύρισε ζωντανός, άλλοι γύρισαν σακάτηδες και 13.000 έμειναν εκεί. Πώς να αποδεχθούμε τώρα την στάση και τις πράξεις των συνεργατών. Εγώ λυπάμαι δυο φορές για τους θείους μου, γιατί και έχασαν την ζωή τους, αλλά και η ιστορία τους έβαλε στις μαύρες σελίδες της. Ότι και αν κάνετε οι βλοσυροί και αιμοβόροι στρατοδίκες, δεν μπορούν να αναμετρηθούν με το αιώνιο και πικρό χαμόγελο, του Μπελογιάννη και της Έλλης Παπά, στο άκουσμα της καταδίκης σε θάνατο. Αυτό το χαμόγελο θα σας καταδιώκει για πάντα. Το ξέσπασμα σε λυγμούς του Χρυσαυγίτη Βουλευτή μέσα στο Κοινοβούλιο, επειδή στερήθηκε για δυο – τρείς μήνες την οικογένειά του, δεν αντέχει σε σύγκριση με την καρτερία και τη στωικότητα, που επέδειξαν άλλοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και τις μακροχρόνιες και εξοντωτικές εξορίες.
Η καλύτερη γενιά όλων των εποχών θυσιάστηκε στο βωμό της αδυσώπητης μισαλλοδοξίας και της ξεδιάντροπης δουλοπρέπειας των Τσολάκογλου, Ράλληδων και των Βασιλέων. Αν είσαι έτοιμος να μου πείς, ότι μείναμε στη Δύση και προκόψαμε, σου απαντώ ότι εμείς οι φτωχοί, η πλειοψηφία δηλαδή, δεν κερδίσαμε τίποτα. Το μόνο που κερδίσαμε ύστερα από τόσο αίμα που χύθηκε, ήταν…ένα σκαλοπάτι πάνω από την Αλβανία του Χότζα. Όλες οι χώρες του Ανατολικού Μπλόκ, παρά τα τραγικά λάθη και τα εγκλήματα του Σταλινισμού, μας άφησαν πίσω σε όλα τα επίπεδα, τουλάχιστον έως τη 10ετία του ’80. Αυτοί που βγήκαν κερδισμένοι είναι αυτοί που θα έπρεπε, κανονικά, να ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ.
Και κάτι ακόμη
Επειδή οι ομοϊδεάτες σου θεωρούν ότι «φυλάττουν Θερμοπύλας» σου λέω ότι όλες τις συμφορές, από το 1821 και μετά, τις πάθαμε από εσάς. Οι τραγικές περιπέτειες του Κολοκοτρώνη και άλλων αγωνιστών, η δολοφονία του Καποδίστρια, ο καταστροφικός πόλεμος του 1897, η Μικρασιατική καταστροφή, το ανάθεμα και οι δυο δολοφονικές απόπειρες κατά του Βενιζέλου, που μαζί με τον Καποδίστρια, θεωρούνται οι ασύγκριτα καλύτεροι ηγέτες της νεώτερης Ελλάδας, ο εμφύλιος πόλεμος, η απώλεια της μισής Κύπρου. Για τη χρεοκοπία που βιώνουμε σήμερα, έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, η συντηρητική παράταξη. Τι άλλο να πάθουμε;
Η στήριξη των «Βασιλέων», που εκτός του Όθωνα και του Γεωργίου του Α΄, που μπορούν να βαθμολογηθούν, επιεικώς με πέντε (οι υπόλοιποι πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλον) είναι επίσης μεγάλη πληγή και είναι δικής σας ευθύνη.
Η ακλόνητη στήριξη των καιροσκόπων, κερδοσκόπων, τυχοδιωκτών, τοκογλύφων, μαυραγορειτών, των φοβερών τσιφλικάδων, που είχαν λέει το δικαίωμα να… «φιλοξενούν» στο υπνοδωμάτιό τους, τις νύφες των κολίγων την πρώτη νύχτα του γάμου τους.., οι δωσίλογοι, οι κουκουλοφόροι, οι εθνοπροδότες, είναι επίσης δικά σας παιδιά. Αυτοί που κυνήγησαν τον Θεοδωράκη, τον Κατράκη, τον Βέγγο, τον Ρίτσο, αυτοί που σκότωσαν τον Καποδίστρια, τον Αντύπα, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη, τον Λαμπράκη, τον Γκεβάρα, τον Τσαρουχά, τον Μανδηλαρά, είναι επίσης δικά σας βλαστάρια. Να τους χαιρόσαστε.
Με εκτίμηση
Βασίλης Αναστασόπουλος
