Αργή, σταθερή. Κι όσο περνούσαν οι μέρες τόσο προσγειωνόμουν με γδούπο στην πραγματικότητα. Μέσα σ' ένα μήνα κατάλαβα ότι αν δεν με στηρίξω εγώ δεν θα το κάνει κανένας. Και μέχρι που γέννησα, άνθρωποι με τους οποίους συγγενεύω εξ αίματος μου έδειξαν τον χειρότερό τους εαυτό. Ενώ άτομα που γνώριζα ελάχιστα, μού έδειξαν τρυφερότητα και ενδιαφέρον.
Οι λεγόμενοι δικοί μου άνθρωποι με κατηγόρησαν, μου είπαν να σκοτώσω το παιδί μου, με έβρισαν, σήκωσαν χέρι επάνω μου, με άφησαν να πεινάω, να διανύω με την κοιλιά τούρλα τεράστιες αποστάσεις, μ' έκαναν σάκο του μποξ για να βγάλουν πάνω μου δικά τους απωθημένα, μου έκαναν πόλεμο με κάθε μέσο.
Ντρέπομαι για τον κόσμο που έφερα το παιδί μου. Εχεις δει ποτέ έγκυο να λιμοκτονεί; Εγώ είδα εμένα. Οι μέρες και οι βδομάδες να κυλάνε κι εγώ κλεισμένη σ ' ένα σπίτι με καύσωνα κι ανθρώπους-γουρούνια να μου κάνουν το βίο αβίωτο. Κοιτάζοντας το ταβάνι και ζητώντας συγγνώμη από το μωρό μου που δεν μπορούσα να το προστατέψω από την κατάσταση στην οποία με έφερναν. Εκλεψα γιατί δεν είχα ούτε χαρτί υγείας.
Κάθε μέρα ήταν ίδια κι απαράλλαχτη. Εβγαινα μόνο για γιατρό. Επαθα τρεις αιμορραγίες κατά την κύησή μου. Από υπερβολικό περπάτημα, βάρη και κούραση.
Η βοήθεια ήρθε από μαμάδες που γνώρισα, από τους συμφοιτητές μου που ήξερα μόλις τρία χρόνια. Πολύ θα ήθελα να πω και από τον Σύλλογο του Αγέννητου Παιδιού που έχουμε στην Πάτρα, αλλά θα έλεγα ψέματα. Ελπίζω σύλλογοι υποκρισίας σαν κι αυτόν να σταματήσουν να λειτουργούν.
Η εγκυμοσύνη και η λοχεία ήταν για μένα αγώνας για επιβίωση. Εύχομαι να είμαι η τελευταία γυναίκα που βίωσε με αυτόν τον τρόπο την πιο όμορφη περίοδο της ζωής της. Οσο θα φέρονται έτσι στη γυναίκα που κουβαλάει το θαύμα της ζωής, είμαστε χαμένοι από χέρι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσους συνέβαλαν, έτσι, με τον δικό τους τρόπο, με το μικρό λιθαράκι της συμπεριφοράς τους, στο να βλάψουν εμένα και το παιδί μου, αλλά και όσους ήταν εκεί και είναι, άνθρωποι πάνω απ' όλα: Σας ευχαριστώ όλους».
Γ.Π. Μασσαβέτας
