Οταν πρώτη η καθημαγμένη τότε και εξαρτώμενη από τη βοήθειά μας, Βουλγαρία, αναγνώρισε το νέο κράτος ως «Μακεδονία». Και δεν τολμήσαμε να κλείσουμε αμέσως τα σύνορά μας, να διακόψουμε αμέσως τις διπλωματικές μας σχέσεις με τη Βουλγαρία, στέλνοντας σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι αυτό θα κάνουμε και έναντι παντός άλλου.
Μπλέξαμε σε μια αδιέξοδη πολιτική εκμετάλλευση του προβλήματος, επισείοντας στους ξένους, ως μοναδικό επιχείρημα, την ιστορία μας, αντί να αναγκάσουμε όλους με σκληρό διπλωματικό παιχνίδι να αποδεχθούν τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».
Οχι, δεν έχω κανένα λόγο να αισθάνομαι ευτυχής. Ιδίως όταν αποδεχόμεθα την ύπαρξη «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας. Αλλά δεν μπορώ να πορεύομαι και ως στρουθοκάμηλος που κρύβει το κεφάλι της κάτω από την άμμο, όπως κάνουν όλοι εκείνοι που παριστάνουν ότι δεν βλέπουν τι συμβαίνει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οτι δηλαδή το αποτέλεσμα των ως τώρα αστοχιών μας είναι να αναγνωρίζεται επισήμως η χώρα αυτή ως νέτη-σκέτη Μακεδονία, από 140 χώρες - μέλη του ΟΗΕ. Μεταξύ των οποίων και τα ισχυρότερα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως η σύμμαχος Αμερική, η τάχα παραδοσιακή μας φίλη Ρωσία και η Κίνα. Αλλωστε, την αποδεχθήκαμε και εμείς με εκείνο το πΓΔΜ, που την προσδιόριζε ως «πρώην Γιουγκοσλαβική», αλλά πάντως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Για να είμαι όμως έντιμος απέναντι στους αναγνώστες μου, είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ως επίτευγμα αυτής της κυβέρνησης το ότι έφθασε σε μια συμφωνία, κάνοντας βεβαίως παραχωρήσεις, αλλά αποσπώντας και παραχωρήσεις από την άλλη πλευρά. Από τα μασκαραλίκια του Γκρούεφσκι, που ήθελε να είναι…κληρονόμος του Μεγαλέξανδρου, φθάσαμε στην παραδοχή τους ότι η γλώσσα τους είναι σλάβικη και ότι δεν έχουν σχέση με την αρχαία ελληνική Μακεδονία.
Διαπραγμάτευση και συμφωνία χωρίς εκατέρωθεν παραχωρήσεις γίνεται μόνο μετά από πόλεμο, όπου ο νικητής επιβάλλει τους όρους του στον ηττημένο. Κι εμείς, για πλείστους λόγους, δεν διανοηθήκαμε να πολεμήσουμε. Οπότε «βαστάτε τα άλογα» υπερπατριώτες.
Εδώ που φθάσαμε, ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα παραμείνει ελληνικός ο…μακεδονικός χαλβάς.
Γ.Π. Μασσαβέτας
