Λίγες ημέρες μετά, ο ίδιος επισκέπτεται με τον υπερήλικα παππού του, για ασήμαντη αδιαθεσία του γέροντα, το νοσοκομείο. Οταν βλέπει πλήθος κόσμου και τον ενημερώνουν για στάση εργασίας, γίνεται ξανά ο κακός χαμός και προφανώς από ναρκισσιστική ουτοπία ζητάει στο τηλέφωνο τον υπουργό Υγείας και κάπου εκεί ανακοινώνει ότι είναι συνδικαλιστής της ΠΕΥΦΑ, όπως λέμε... σιγά τα αυγά… και αποχωρώντας καταλήγει πάλι στο μεγαλόστομο συμπέρασμα: Δεν είναι κράτος πολιτισμένο αυτό.
Πριν λίγες μέρες, χωρίς την αίσθηση αρχών και αξιών, παράνομα, αυθαίρετα, καταχρηστικά, οι εργαζόμενοι φύλακες της Αρχαίας Μεσσήνης κλείδωσαν το Αρχαίο Θέατρο με τον ισχυρισμό ότι ζούμε σε πολιτισμένο κράτος και έχουμε δικαιώματα. Στο όνομα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που σπέρνει άπλετο φως, έσπειραν το σκότος και βρήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης αμπαρωμένο με αλυσίδες.
Προφανώς, στην εποχή μας οι αρχαίοι τραγωδοί και κωμωδοί θα είχαν περισσότερη έμπνευση, αφού κατά καιρούς είμαστε για γέλια και για κλάματα. Πάντα -και αφορά όλους μας- στη δημοκρατία, ό,τι είναι δικό μας πιέζεται, ό,τι είναι του άλλου βροντάει.
Εχουμε κατορθώσει τα όρια της ισονομίας, της ισοπολιτείας, του δικαιώματος, της υποχρέωσης και της ισοπέδωσης, να μην είναι πλέον ευδιάκριτα. Εγιναν υποκειμενικά και ασαφή, στη διακριτική ευχέρεια αυτών που σκέφτονται και λειτουργούν με βραδύτητα, εργάζονται με συντεχνιακή αντίληψη και συνδικαλιστική απρέπεια, χωρίς να τους ενδιαφέρει η αγωνία της πρέσβειρας της Αυστρίας, του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, του δημάρχου Γιώργου Τσώνη, του Πέτρου Θέμελη, του Σάκη Θεοδωρόπουλου, των μελών των μουσικών συνόλων και πάνω από όλα των χιλιάδων πολιτών που με δέος περίμεναν την εκδήλωση της ορχήστρας.
Με θετικό πρόσημο αλλά με διάθεση στρογγυλοποίησης εκ των υστέρων, η επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, μας υποχρεώνει για πρώτη και τελευταία φορά, να πούμε: Ας είναι και έτσι.
Ενας περιπατητής, διαδρομιστής της πλατείας της Μεσσήνης ξεστομίζει με στόμφο: Δεν ξέρετε να διοικείτε και να χειρίζεστε κρίσεις, ακόμα και στην Ελλάδα τώρα όλα γίνονται με το μπαξίσι.
Κάναμε ότι δεν ακούσαμε, δεν το πιστεύουμε αλλά και αν θέλαμε να το πιστέψουμε - υπάρχει και το θεατρικό έργο του Νταριο Φο: Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.
Οσο για εμάς τους αιρετούς στο Δήμο Μεσσήνης, σε κάποιους ελάχιστους, στην κυριολεξία ελάχιστους, που διαλαλούν πως ό,τι γίνεται καλό δεν είναι του δήμου, ό,τι γίνεται κακό φταίει ο δήμος, είπαμε και ξαναλέμε: την τελική κρίση έχει στις εκλογές η κοινωνία των πολιτών, άρα μη βιάζεστε.
Εκδηλώσεις πάντως στον αρχαιολογικό χώρο θα γίνουν από εδώ και πέρα αρκετές. Εμείς ήπιαμε ένα πικρό, πολύ πικρό θα έλεγα, ποτήρι συμπεριφοράς. Παρά το ότι η εκδήλωση στην πλατεία της Μεσσήνης πέτυχε απόλυτα, εμείς δηλώνουμε απερίφραστα, γενικά και ειδικά, ως εδώ και μη παρέκει.
Δεν επιθυμούμε να ποινικοποιήσουμε τη δημόσια ζωή του τόπου, αλλά δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας απαξιώσει με οποιονδήποτε τρόπο, και η Μεσσήνη, ειδικά η Αρχαία Μεσσήνη, να καταστεί πολιτιστικός περίγελος.
Η Αρχαία Μεσσήνη θα συνεχίσει πολιτιστικά να φωτίζει τη Μεσσηνία, την Ελλάδα, την Ευρώπη, αυτό το φως δε σβήνει.
Το πάθημα, χωρίς να φταίμε, μας έγινε μάθημα. Οσον αφορά το πάθημα, δηλώνω, ας είναι κι έτσι. Κι όσον αφορά το μάθημα, από τώρα και στο μέλλον... μέχρι εδώ!
Γωγώ Παναγοπούλου
Αντιδήμαρχος Μεσσήνης
