Η επάνοδος της Κύπρου -όπου είχα την τιμή να εκπροσωπήσω τη χώρα μας για πέντε χρόνια- στην οικονομική ομαλότητα, προκαλεί τεράστια ικανοποίηση και την πεποίθηση ότι το βασανισμένο αυτό τμήμα του ελληνισμού βρίσκει τον δρόμο του, μέσα από θυσίες αλλά και σώφρονες πολιτικές. Αντίθετα ακριβώς συναισθήματα προκαλεί η μητρόπολη του έθνους. Παρά την απροκάλυπτη κυβερνητική προπαγάνδα με κορυφαίο παράδειγμα τη θλιβερή ΕΡΤ, η σκληρή πραγματικότητα παραπέμπει σε μια χώρα που πελαγοδρομεί χωρίς πυξίδα, όραμα και προοπτική.
Αρκεί η σύγκριση όχι μόνο της Κύπρου, αλλά και όλων των άλλων χωρών που ολοκλήρωσαν τα προγράμματά τους, για να καταλήξει κάνεις αβίαστα στο συμπέρασμα ότι θεμελιώδης διαφορά της δραματικής ελληνικής αποτυχίας υπήρξε η λυσσαλέα επίθεση των εθνολαϊκιστών που, σε αγαστή συμπαράταξη με τους χρυσαυγίτες στις πλατείες και τα πεζοδρόμια, έπνιξαν κάθε ελπίδα έγκαιρης εξόδου από την κρίση. Στη συνέχεια έστειλαν, με την ψήφο των πολιτικά εξαπατημένων βέβαια, στην κυβέρνηση ένα αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα δήθεν αριστερών και ακροδεξιών από το τελευταίο ράφι, με επικεφαλής κάποιον που δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο.
Τα τραγικά αποτελέσματα της απίστευτης αυτής συγκυρίας βιώνουμε σήμερα και εξηγούν πειστικά «το ελληνικό παράδοξο».
Το πιο παράδοξο όμως αλλά και προσβλητικό για το λαό μας είναι η σοβιετικής κοπής προπαγανδιστική πανστρατιά των κυβερνώντων, που προσπαθούν να εμφανίσουν την αποτυχία για επιτυχία. Για όσους πολίτες δεν έχουν υποστεί διανοητικό αυτοχειριασμό από την λαϊκιστική προπαγάνδα του κ. Καψωχα και των ομοίων του, αρκεί μια θεώρηση της πορείας της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, για να καταδείξει τη βάναυση προσβολή της νοημοσύνης μας από τους ισχυρισμούς των κυβερνητικών και των παραρτημάτων τους, για τους δήθεν άθλους τους.
Η πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε δείχνει μια οικονομία σε αφασία που, εκτός από τον τουρισμό ο οποίος κινείται ανοδικά κυρίως λόγω εξωγενων αιτιών, και τις εξαγωγές στις οποίες ευτυχώς στρέφονται οι επιχειρηματίες λόγω σύνθλιψης της εσωτερικής κατανάλωσης, τίποτε δεν κινείται. Εν τω μεταξύ το χρέος σωρεύεται, ενώ η ρύθμισή του που «ηρωικά πάλευε», όπως ισχυριζόταν, ο αρχηγός τους, έπεσε όπως και τόσες άλλες υποσχέσεις στο κενό, με τη μετάθεση του προβλήματος το 2035: κίνηση που διασφαλίζει μεν τα συμφέροντα των δανειστών (οι οποίοι σημειωτέον έχουν πάρει ό,τι ήθελαν από τους αγέρωχους κυβερνώντες, έναντι ανέξοδων παρηγορητικών λόγων) υποθηκεύοντας όμως και το μέλλον της επόμενης γενιάς - τη στιγμή που οι άλλες χώρες οι οποίες δεν είχαν την τύχη να τις κυβερνούν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καλπάζουν στην πρόοδο.
Η αδιέξοδη αυτή κατάσταση μπορεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί όσο το δυνατόν ταχύτερα, μέσα από την κάθαρση των εκλογών. Η αντιμετώπιση της οικονομικής καταστροφής, ο μονόδρομος προς την ανάπτυξη με προσέλκυση κεφαλαίων που δεν υπάρχουν εδώ από το εξωτερικό και η εξουδετέρωση των γεωπολιτικών κινδύνων αλλά και εκμετάλλευση των ευκαιριών που δημιουργούνται στο ραγδαία μεταβαλλόμενο άμεσο διεθνές περιβάλλον, είναι μερικοί από τους στόχους που εμφανώς υπερβαίνουν τις δυνατότητες του σημερινού κυβερνητικού συνονθυλεύματος.
Στο χέρι μας είναι να δώσουμε την σωστή απάντηση στις επερχόμενες εκλογές και, υπερβαίνοντας τον διχασμό που μας επέβαλαν, να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο πριν είναι πολύ αργά.
Με βεβαιότητα, μπορούμε.
