Ως απάντηση αφενός στην έξαρση βίας στους πανεπιστημιακούς χώρους και αφετέρου στην προκλητική απροθυμία της κυβέρνησης να πάρει συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Τον δρόμο αυτό άλλωστε, ως έσχατη μορφή αντιστάσεως, υποδεικνύει με άρθρο-ανοικτή επιστολή του, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Protagon» και ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Μπαμπινιώτης: «Η εκτίμηση και η πείρα μου (από τη διοίκηση τού Πανεπιστημίου Αθηνών) είναι ότι μόνο τέτοιες δραστικές ενέργειες -που σπάνια πρέπει να εφαρμόζονται για να έχουν βαρύτητα και αποτέλεσμα- μπορούν να δώσουν λύσεις εκ μέρους τής Πολιτείας. Δεν είναι λύση σε μια δημοκρατική ευνομούμενη πολιτεία οι καθηγητές, δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, και οι φοιτητές, δηλαδή οι μαθητές τους, να έρθουν στα χέρια με διακινητές ναρκωτικών, με θύματα τής ουσιοεξάρτησης ή με ακραίες μορφές συμπεριφοράς εξωπανεπιστημιακών ατόμων!».
Κατά τη διάρκεια της πεντάχρονης δημοσιογραφικής μου σταδιοδρομίας, έχω επισκεφθεί δεκάδες χώρες. Από τις πρωτεύουσες του καπιταλισμού ως τους «αγίους τόπους» του κομμουνιστικού συστήματος. Από την ανεπτυγμένη Ευρώπη ως τις χώρες εκείνες που εμείς κατατάσσουμε ως τριτοκοσμικές. Και πάντα ήθελα να έχω μια εικόνα από τα πανεπιστήμιά τους. Ε, λοιπόν τέτοια εικόνα πλήρους απαξίωσης, τέτοια ξεφτίλα και τέτοιο σκουπιδότοπο, τέτοια αποθέωση του «πολιτικού» καρακιτσαριού, της αυθαιρεσίας και της καταστροφικής μανίας δεν συνάντησα πουθενά.
Εχοντας ως πρώτη εικόνα τη Νομική Σχολή της Αθήνας και το Πάντειο Πανεπιστήμιο, χώρους που επισκεπτόμουν πολλές φορές για προσωπικούς λόγους, ειλικρινώς ντρεπόμουν όταν επισκεπτόμουν ξένα πανεπιστήμια. Και δεν μιλώ μόνο για το Κέιμπριτζ, όπου έκανε το μεταπτυχιακό του ο γιος μου. Αλλά ακόμη και για πανεπιστημιακούς χώρους στη Λιβύη του Καντάφι ή την Ζιμπάμπουε του περίεργου «μαρξιστικού» καθεστώτος.
Μόνο εδώ έχουμε μπλέξει το… σώβρακο με τη γραβάτα. Την ελευθερία διακίνησης ιδεών με την τραμπούκικη δράση των ιδεοληπτικών. Που δρουν ανεξελέγκτως, όχι μόνο με την ανοχή της Πολιτείας, αλλά ενίοτε όπως τώρα ακόμη και με την προτροπή της. Διότι αυτό κάνει το υπουργείο Παιδείας όταν βαπτίζει τη βίαιη δράση ακόμη και εξωπανεπιστημιακών στοιχείων ως «ενδοπανεπιστημιακή διαδικασία», που πρέπει να «λύσουν» μόνοι τους οι φοιτητές.
Γ. Π. Μασσαβέτας
