Διότι με τις δηλώσεις τους, από τον Πολάκη και τον Καμμένο ως τον Τζαννακόπουλο, επιχειρούν να «ταπώσουν» τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, είτε βρίσκονται στο ΚΙΝΑΛ είτε σε αλλά πολιτικά σχήματα, εφαρμόζοντας μια απεχθή εξίσωση: Μη μιλάτε εσείς που υπήρξατε στο ίδιο κόμμα με τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπαντωνίου, τον Μαντέλη και τους άλλους μιζαδόρους.
Τα λένε και αυτοϊκανοποιούνται ότι κατήγαγαν πολιτική και ρητορική νίκη. Χωρίς να σκέπτονται καθόλου ότι είναι σαν να φτύνουν και το δικό τους πρόσωπο. Γιατί το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ που ανέβηκε στην εξουσία είναι διάστικτο από τέτοια... μιασματικά πράσινα στίγματα:
Από τον Κουρουμπλή ως την Ξενογιαννακοπούλου. Από την Κατσέλη ως τον Μπόλαρη. Από τον Κοτσακά (το alter ego του Ακη) ως την Τζάκρη. Από τον Σπίρτζη ως τη Μυρσίνη Ζορμπά. Και δεκάδες άλλους, που «κοσμούν» είτε την κοινοβουλευτική τους ομάδα είτε την κεντρική τους επιτροπή, είτε τις επιλογές τους στον χώρο της αυτοδικήσεις.
Αν ισχύει η «λογική» τους, κατά την οποία όποιος βρισκόταν στον ίδιο πολίτικό χώρο με τον Ακη η τον Γιάννο... δεν δικαιούται διά να ομιλεί, επειδή τον θεωρούν είτε οιωνεί συνένοχο είτε πολιτικώς μωρό, αφού δεν κατάλαβε τι γινόταν, τότε ας κοιτάξουν τα του οίκου τους: Σε κάτι τέτοιους, προερχόμενους εκ… προσχώσεων, χρωστάνε την άνοδό τους στην εξουσία.
Αλίμονο αν έπρεπε να αισθανόμαστε και ενοχές, όλοι εκείνοι που βάλαμε πλάτη για να υλοποιηθεί ένα όραμα στο οποίο πιστέψαμε, το όραμα της «Αλλαγής», επειδή κάποιοι, από αυτούς που σηκώσαμε στις πλάτες μας, μας πρόδωσαν. Μας εκμεταλλευθήκαν. Πάτησαν πάνω μας για να φτάνουν βαθύτερα στη μαρμίτα, με την κουτάλα της εξουσίας στο χέρι. Οπως ακριβώς και οι σημερινοί εξαπάτησαν χιλιάδες ανθρώπους, που τους πίστεψαν ως τάχατες «αριστερούς», ως ορκισμένους «αντιμνημονιακούς» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτές οι ισοπεδωτικές εξισώσεις, του τύπου «ο Ακης ήταν πράσινος και κλέφτης, άρα όλοι οι πράσινοι είναι σαν τον Ακη», μαρτυρούν απλώς ένα πνεύμα που παραπέμπει στις μελανότερες σελίδες της παράταξης από την οποία προέρχονται οι σημερινοί κυβερνήτες μας: Διεθνώς, στην περίοδο του σταλινισμού. Και εγχωρίως, σε εκείνη του Ζαχαριάδη.
Θέλει ο Πολάκης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει.
Γ. Π. Μασσαβέτας
