Ας ξεκινήσουμε από τη γενικότερη μυθολογία του ελληνικού δημόσιου βίου, κατά την οποία εκ του Συντάγματος παρέχεται «δωρεάν παιδεία» στα ελληνόπουλα. Δυστυχώς, σε απόλυτους αριθμούς, δεν υπάρχουν πολύ πρόσφατα στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ. Μόνο ποσοστιαίες προσεγγίσεις των οικογενειακών δαπανών για την παιδεία, που τις προσδιορίζουν γύρω στο 3,5% κάθε οικογενειακού προϋπολογισμού.
Σε απόλυτους αριθμούς, τα τελευταία στοιχεία ήταν του 2006. Σύμφωνα με την τότε Εθνική Στατιστική Υπηρεσία η «δωρεάν παιδεία» επιβάρυνε τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, κατά μέσο όρο, με 192,35 ευρώ μηνιαίως. Ποσό που τώρα πρέπει να ξεπερνά τα 250 ευρώ. Τόσα πληρώνουν για ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες, ωδεία, και σχολές χορού.
Πιο εύγλωττο όμως είναι το στοιχείο που αποδεικνύει ότι, μετά το λύκειο, στην ιδιωτική παιδεία αναγκάζεται να καταφύγει το 42,9% των σπουδαστών. Σχεδόν τα μισά παιδιά μας. Και μιλάμε μόνο για εκείνα τα ελληνόπουλα που στρέφονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση επί ελληνικού εδάφους.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Οι χιλιάδες των ελληνόπουλων που αναγκάζονται να στραφούν προς σχολές του εξωτερικού. Κατά τα επίσημα στοιχεία, μόνο σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατά το σχολικό έτος 2014-2015 τα ελληνόπουλα που επέλεξαν τη φοιτητική μετανάστευση, επιβαρύνοντας αναλόγως τους γονείς τους, ήταν 10.670. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της ελληνικής φοιτητικής μετανάστευσης αρκεί να λάβουμε υπόψη μας ότι την ίδια χρονιά οι «μετανάστες φοιτητές» από την Ιταλία, που έχει σχεδόν εξαπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας, ήταν κατά 10% λιγότεροι από τους Ελληνες.
Κατά τα λοιπά είναι… προοδευτική στάση να απορρίπτονται τα μη κερδοσκοπικά ή κρατικά πανεπιστήμια. Για να συνεχίζεται η καταλήστευση του μέσου οικογενειάρχη από ιδιωτικά ΙΕΚ, «κολέγια», «εργαστήρια» και «γιουνιβέρσιτις» που λειτουργούν τα περισσότερα χωρίς κανέναν έλεγχο ως προς το περιεχόμενο των σπουδών, το επίπεδο των διδασκόντων, αλλά και την καταλληλότητα των «εγκαταστάσεών» τους ως χώρων εκπαίδευσης.
Την ίδια ώρα η Κύπρος γίνεται φυτώριο διεθνών σπουδαστών με τρία μη κρατικά πανεπιστήμια, που εξασφαλίζουν σοβαρές συναλλαγματικές εισροές στην οικονομία της.
Γ. Π. Μασσαβέτας
