Οταν ο εκλεκτός του κ. Τσίπρα και όλου του «αριστερού» μαγαζιού εξουσίας, ο απυλώτου στόματος Πάνος Καμμένος ενοχλείται από την κριτική που του ασκούν τα μέσα ενημέρωσης, έχει την άνεση να ζητά ακόμη και την αυτόφωρη σύλληψη δημοσιογράφων. Οπως στην περίπτωση των συναδέλφων Λάμψια και Μαυρίδη, που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια και υπέστησαν την ταπεινωτική διαδικασία λήψεως αποτυπωμάτων, ως κοινοί εγκληματίες. Τότε, ουδείς εξανίσταται από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ίδιο και όταν ο Πάνος Καμμένος επιδιώκει την εξόντωση ενός γελοιογράφου, καταθέτοντας αγωγή με την οποία αξιώνει να του επιδικασθεί το ποσό του 1 εκατ. ευρώ. Οπως συνέβη με την περίπτωση του Ανδρέα Πετρουλάκη. Για τα θύματα των επιθέσεων του Καμμένου δεν υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας.
Τι γίνεται όμως όταν κάποια από αυτά τα θύματα δικαιωθούν τελικώς από τη δικαιοσύνη και τολμήσουν να καταθέσουν και εκείνα μια μήνυση κατά του δικομανούς ακροδεξιού εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ, για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης; Τότε οι «αριστεροί» με το «ηθικό πλεονέκτημα» σπεύδουν να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας εκείνου, ο οποίος με ψευδή καταγγελία ταλαιπώρησε επί μεγάλο διάστημα, σέρνοντάς τους στα δικαστήρια, κάποιους πολίτες. Τόσο… δημοκρατική, «προοδευτική» και «αριστερή» λειτουργία.
Και δεν είναι μόνο η προχθεσινή κινητοποίηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στην απόρριψη του αιτήματος για άρση της ασυλίας του Πάνου Καμμένου μετά από τη μήνυση των αδίκως δειχθέντων πολιτών. Αυτή η ασπίδα προστασίας λειτουργεί τόσο προκλητικώς σε όλη τη διάρκεια αυτού του ανίερου κυβερνητικού συνεταιρισμού.
Εφθασαν στο σημείο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα ασυλίας ακόμη και για την περίπτωση κατά την οποία ο Δήμος Καλλιθέας είχε κινήσει διαδικασία ποινικής δίωξής του για πολεοδομικές παραβάσεις, στο ακίνητο που κληρονόμησε από τον πατέρα του, επί της λεωφόρου Συγγρού. Με το εκπληκτικό επιχείρημα ότι, αφού στο ακίνητο αυτό στεγάζεται και το πολιτικό γραφείο του Καμμένου, άρα η δίωξη για τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες ήταν… πολιτική.
Αυτή την πρακτική να καθίσταται με τις ψήφους της εκάστοτε πλειοψηφίας η Βουλή των Ελλήνων καταφύγιο για… τσάμπα μάγκες, δεν προβλέπεται βεβαίως να την καταργήσει και η επιχειρούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Οχι να βγάλουμε και τα μάτια μας... Καμμένοι χρήσιμοι ως «αναγκαίο κακό» θα υπάρχουν πάντοτε και θα τους παρέχεται καθεστώς προστασίας έναντι του νόμου.
Γ. Π. Μασσαβέτας
