Περίμεναν από τον Μακεδόνα πρώην πρωθυπουργό να «βγει μπροστά», να λύσει επιτέλους τη σιωπή του. Να κάνει μια «βαρυσήμαντη παρέμβαση» από το βήμα της Βουλής, κατά τη συζήτηση κατά την οποία κλείνει οριστικώς η υπόθεση του «Μακεδονικού». Και τι εισέπραξαν; Μια γραπτή δήλωση τριών παραγράφων και 134 λέξεων, που θυμίζει κάτι από «ολίγη» δελφικού χρησμού.
Για όποιον δεν το κατάλαβε, η δήλωση αυτή είναι σαν επιτάφιο επίγραμμα. Ο νεότατος ακόμη πρώην πρωθυπουργός δεν έχει χάσει βεβαίως τη φωνή του. Δεν έχουν πάθει τίποτε οι φωνητικές χορδές του. Απλώς ενήργησε με πλήρη συναίσθηση ότι αναφέρεται σε μια οριστικώς χαμένη υπόθεση. Δεν μίλησε ζωντανά, όπως πολλοί περίμεναν και θεωρούσαν ότι πρέπει να κάνει. Προφανώς διότι δεν είχε τίποτε να «δώσει».
Δεν έκρυψα ούτε στιγμή από τους αναγνώστες μου, γνωρίζοντας πόσους και πόσο τους στενοχωρώ, ότι δεν βλέπω άλλη διέξοδο πέρα από αυτήν τη συμφωνία. Την κακή, την κάκιστη. Που ασφαλώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν αυτή η κυβέρνηση είχε «ανοιχτή καρδιά» και σκέψη. Αν είχε επιδιώξει μια αδηρίτως αναγκαία, ευρύτερη συναίνεση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Αν ο πρωθυπουργός καλούσε με ειλικρινή διάθεση τους άλλους πολιτικούς ηγέτες σε συνεννόηση. Αν ζητούσε τα φώτα και των πρώην πρωθυπουργών και Προέδρων της Δημοκρατίας, ώστε να είχε αποφευχθεί η εκχώρηση «μακεδονικής» ιθαγένειας και γλώσσας σε έναν λαό που είναι αυταποδείκτως αλβανοσλαβικός.
Τώρα η υπόθεση τελείωσε. Αποχαιρέτα την, τη… Μακεδονία που φεύγει. Από δω και πέρα θα δυσκολευόμαστε να πείσουμε τους ξένους ότι το όνομα Μακεδονία είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με το όνομα Ελλάδα. Ακόμη και για το ότι όταν αναφερόμαστε σε «μακεδονικό χαλβά», εννοούμε ένα ελληνικό προϊόν.
Για τους ιστορικούς του μέλλοντος δεν θα έχει καμία σημασία το πώς και με ποιους «γυρολόγους» και μη επιτεύχθηκε η πλειοψηφία για την επικύρωση της συμφωνίας. Θα μετρά μόνο το γεγονός ότι «υπερψηφίσθηκε από την ελληνική Βουλή» και κατέστη μια μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.
Χάρη, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός ότι κάποιοι που έπρεπε να μιλήσουν στην ώρα τους πριν από τη συνάντηση στις Πρέσπες, δεν το έκαναν ποτέ. Αντί να βροντοφωνάξουν εγκαίρως «προσοχή γκρεμός»… καθάρισαν, ως επιμηθείς, με ένα «ας προσέχατε».
Γ. Π. Μασσαβέτας
