Που καθορίζεται από τον πρόσφατο ισχυρισμό του Αλέξη Τσίπρα ότι η οικονομία είναι το μεγάλο «ατού» του. Σε συνδυασμό με την «ανθρώπινη εξομολόγησή» του ότι έχει κάνει λάθη στις επιλογές προσώπων. Οπότε, από δω και πέρα θα περιμένουμε ανασχηματισμό για να βολευτούν και κάποιοι προσχωσιγενείς, όπως π.χ. ο Ραγκούσης και ο Μπίστης, αλλά και την κίνηση που, κατά την κυβέρνηση, θα πιστοποιεί την επιτυχία της οικονομικής της πολιτικής: την έξοδο στις αγορές.
Βεβιασμένα προχωρούν σε έκδοση πενταετούς ομολόγου, ενώ γνωρίζουν ότι το επιτόκιο με το οποίο θα δανεισθούν είναι αγρίως τοκογλυφικό. Κοντά στο 4%. Αντί να περιμένουν τις νέες αποφάσεις του Μάριο Ντράγκι, ο οποιος προβληματίζεται σοβαρά για το αν πρέπει η ΕΚΤ να κάνει νέα παρέμβαση ρίχνοντας πάλι φθηνό χρήμα στην ευρωπαϊκή οικονομία, αφού, μετά την ολοκλήρωση του προηγούμενου προγράμματος, καταγράφεται μια αισθητή επιβράδυνση στην αναπτυξιακή πορεία των χωρών της ευρωζώνης.
Οταν έβρεχε φθηνό χρήμα, εμείς... κρατούσαμε ομπρέλα. Τώρα που διαφαίνεται η προοπτική να ανοίξουν εξ νέου οι κάνουλες, εμείς σπεύδουμε να «προκάνουμε» να δανεισθούμε πανάκριβα, μόνο και μόνο για να μπορεί η κυβερνητική προπαγάνδα να επαίρεται για την «έξοδο στις αγορές».
Βιάζονται οι άνθρωποι. Διότι πρέπει να προλάβουν να δώσουν όσες «παροχές» μπορούν, πριν από τις ευρωεκλογές, ελπίζοντας ότι θα αυξήσουν το ποσοστό συσπείρωσης των οπαδών τους, που είναι αυτή την ώρα μόλις λίγο πιο πάνω από το 50%, όταν η αντίστοιχη συσπείρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης φθάνει στο 85%.
Για καθαρώς ψηφοθηρικούς λόγους δηλαδή, προσθέτουν νέο χρέος, με δυσβάστακτους όρους, με την κυνική σκέψη ότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι μεταγενέστεροι. Αρκεί αυτοί να κάνουν τώρα τη δουλειά τους. Να δώσουν κάποιες παροχές, ψίχουλα σε σχέση με ό,τι οι ίδιοι έχουν αφαιρέσει με την πολιτική τους, από το εισόδημα της μέσης ελληνικής οικογένειας. Και να αυγατίσουν την στρατιά των διορισμών σε «δικά τους παιδιά», ως απάντηση στο άγχος της κυρίας Περιστέρας Μπαζιάνα, που διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την εξουσία, αλλά δεν έχει ακόμη καταλάβει πλήρως τον κρατικό μηχανισμό.
Αυτό το τετράμηνο, ως τις ευρωεκλογές, θα ζήσουμε το «πάρε κόσμε, τ’ αφεντικό τρελάθηκε». Και τον πικρό λογαριασμό θα τον πληρώσουμε οι πολίτες.
Γ. Π. Μασσαβέτας
