Υποκρισία των εξουσιαστών. Που τάχα τιμούν, στις 8 Μαρτίου, τη Γυναίκα, αλλά επιτίθενται εναντίον της κάθε μέρα με τις αποφάσεις τους και τις πρακτικές τους. Με χαρακτηριστική περίπτωση το απάνθρωπο νομοθέτημα της κυβέρνησης Τσίπρα, διά χειρός Κατρούγκαλου: που αφήνει χωρίς σύνταξη όλες τις γυναίκες που είχαν τη δυστυχία να χάσουν τον σύντροφο τους. Και την ατυχία να τους συμβεί αυτό πριν να έχουν συμπληρώσει την ηλικία των 55 ετών. Αλλά, δεν ξέρω πως τα... κατάφερα επάνω στη διόρθωση, να χάσω το κείμενο. Και δεν προλαβαίνω να το ξαναγράψω. Οπότε, καταθέτω και την δική μου... επετειακή συμμετοχή στην «Ημέρα της Γυναίκας», με μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου μου «Γυναίκειες Ιστορίες»:
"Αυτές οι αφηγήσεις σού αποκάλυπταν ότι τα πράγματα κάθε άλλο παρά ήταν έτσι όπως φαίνονταν. Περιείχαν τόσο δραματικές αποκαλύψεις, ενίοτε για αθέατες δια γυμνού οφθαλμού τραγωδίες…
Οι γυναικείες ιστορίες ξεδιπλώνονταν πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν συνωμοτικά. Πνιγμένες ενίοτε από κάποιο λυγμό. Κι ας μιλούσαν για τις πιο κορυφαίες στιγμές της ανθρώπινης ζωής. Για το πώς έχασε το παιδί της η μία, τότε που μεθυσμένος την κλωτσούσε στην κοιλιά ο Ιορδάνης. Για το πώς έπιασε η άλλη τον δικό της να ασελγεί πάνω στη Στέλλα την ανιψιά τους, αλλά «πώς να τον χωρίσω με τέσσερα κουτσούβελα. Και πού να στηριχτώ, όταν η ίδια μου η μάνα μου απάντησε πως δεν έφταιγε το σερνικό, αλλά αυτή η πουτανίτσα που σίγουρα του κουνήθηκε». Είχανε μάλιστα, ετούτοι οι σιγανοί μονόλογοι, την αποδοχή που βρίσκει η σιγανή βροχή σαν πέφτει σε απότιστο χωράφι. Γιατί είχε ανάγκη η κάθε μία από αυτές να αισθάνεται πώς δεν είναι η μόνη κακότυχη, πως περνάει τα όσα περνάει όχι γιατί κάτι στραβό έχει κάνει η ίδια, αλλά διότι «Ετσι είναι η ζωή», ή, όπερ και πλέον ανακουφιστικό για όλες, διότι «Ετσι είναι το θέλημα του θεού".
Ελπίζω του χρόνου να τα καταφέρω καλύτερα και να μην ξαναχάσω το κείμενό μου. Διότι, η απότιση φόρου τιμής στη Γυναίκα είναι για μένα ένα ξεχωριστό χρέος. Απέναντι σε εκείνην που με τόσες, απερίγραπτες, θυσίες με «ανάστησε».
Γ. Π. Μασσαβέτας
