Οχι ότι υπήρχαν ποτέ πραγματικές ελπίδες για διαφορετική πορεία της κυβέρνησης του άκρατου λαϊκισμού. Η απόλυτη όμως αποδόμησή της, ο ακραίος αυτοεξευτελισμός του συνόλου σχεδόν της ηγετικής του φράξιας με ακαριαίο τρόπο, έχει αφήσει άναυδους ακόμη και τους πιο ψύχραιμους αναλυτές.
Η εξευτελιστική κατάρρευση των αυτόκλητων «εισαγγελέων» του 2014, που με περισσό θράσος κατακεραύνωναν όσους προσπαθούσαν να ανασυντάξουν τη χώρα, και γκρέμισαν με μανία την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που με κόπο οδηγούσε την Ελλάδα έξω από την πολύπλευρη κρίση, μόνο αισθήματα θλίψης μπορεί να προκαλέσει για το πού μπορεί να φθάσει μια ομάδα απλά για να ικανοποιήσει το πάθος για εξουσία.
Πέντε χρόνια σχεδόν μετά και αφού οι λαϊκιστές έχουν υποστεί τις πιο εξευτελιστικές μεταμορφώσεις, έχοντας φορτώσει στους πολίτες δεκάδες δισ. ευρώ αφαιρώντας τα από την ανάπτυξη, καταρρέουν με πάταγο μέσα στην απαξίωση. Το χειρότερο όμως είναι ότι αποστέρησαν τη χώρα από τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τις βαριές θυσίες της κρίσης για την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας, απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος, με τις απολύτως απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, για μια κοινωνία εκσυγχρονισμού και μια βιώσιμη ανταγωνιστική οικονομία - ηγέτη στον γεωπολιτικό περίγυρο. Η απερχόμενη κυβέρνηση πόνταρε τα πάντα στις πιο αναχρονιστικές και εν τέλει καταστρεπτικές συνταγές του παρελθόντος, στην ανεξέλεγκτη διεύρυνση του κράτους εργοδότη που δημιουργεί πελάτες υπό εξάρτηση, πνίγοντας τον ιδιωτικό τομέα σε ανελέητους φόρους και εισφορές.
Στο παγκοσμιοποιημένο, άκρως ανταγωνιστικό σύστημα που λειτουργούμε, όμως, αυτές οι επιλογές, ειδικά για μικρομεσαίες χώρες με τη δική μας εμπειρία της οιονεί χρεωκοπίας, οδηγούν κατευθείαν σε οικονομική εξόντωση - αφού έχει γίνει πλέον κοινός τόπος ότι η μόνη παραγωγική βάση, δηλ. αυτή του ιδιωτικού τομέα, αδυνατεί να μεταφέρει στις πλάτες της το αδηφάγο κράτος. Η κατάσταση γίνεται απελπιστική με τις διαπιστωμένες δημογραφικές τάσεις και τη μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό των πιο ανταγωνιστικών στοιχείων των νέων πολιτών.
Από την όλη αλλοπρόσαλλη πορεία των λαϊκιστών, γίνεται φανερό ότι αυτά τα υπαρξιακά προβλήματα της κοινωνίας των πολιτών δεν πρέπει να τους απασχολούν - ή, για να μην τους αδικούμε, δεν έχουν ιδέα πώς να τα αντιμετωπίσουν. Από τις οβιδιακές τους μεταμορφώσεις τα πέντε χρόνια που κυβερνούν είναι αυταπόδεικτο ότι, όχι μόνο δεν είχαν ποτέ σχέδιο, αλλά απλώς μετά την ανώμαλη προσγείωση του πρώτου εξαμήνου του 2015 και τον «θρίαμβο-κωμωδία του δημοψηφίσματος» παραδόθηκαν αμαχητί στα κελεύσματα των «θεσμών». Ας αναλογισθεί κανείς από πού ξεκίνησαν, με μόνο πράγματι ταλέντο την απάνθρωπη εκμετάλλευση του πόνου των πολιτών, και πού βρίσκονται σήμερα, και ας συγκρίνει απλά τις άλλες χώρες που μπήκαν αργότερα από εμάς σε ανάλογα προγράμματα. Ο απίστευτος αυτοεξευτελισμός του αρχηγού τους, του «αγέρωχου Τσε Γκεβάρα... της Μεσογείου» να χρησιμοποιεί το σούπερ γιοτ «συνεργάτιδάς του» (σε τι άραγε συνεργάζονται;) και η τελευταία... γιούρια των συγγενών - υπαλλήλων της Βουλής, μόνο ως νέμεσις θα μπορούσε να ερμηνευθεί, αλλά πέραν του ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος, αυτά δεν είναι τα κρίσιμα για τον πολίτη.
Για τις καθοριστικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, τίποτε δεν είναι δεδομένο, αν οι πολίτες δεν σταθμίσουν με ευθύνη πάνω από την κάλπη τι είναι σωστό για την πατρίδα και κατ’ επέκταση για όλες και όλους μας.
Τότε μόνο μπορούμε να ξαναφέρουμε την ελπίδα της αναγέννησης και της δημιουργίας, αφήνοντας τους λαϊκιστές που τόσο μας έβλαψαν και μας πρόσβαλαν εκεί που ανήκουν: στο πολιτικό περιθώριο. Δίνοντας τελικά το χέρι σε όλους όσοι θέλουν να χτίσουμε τη χώρα μας από την αρχή.
