Με το ίδιο σκεπτικό: «Καλά, μας τα είπαν κι άλλοι. Και τα ξεχάσανε και αυτοί και εμείς».
Ακουσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσα είπατε για την ανάγκη να περιορισθούν τα τροχαία δυστυχήματα και ατυχήματα. Και τα επαναλάβατε προχθές, αναφερόμενος σε αυτό που συμβαίνει στην ιδιαίτερη πατρίδα σας, την Κρήτη. Διότι «ο φόρος αίματος στην άσφαλτο» που πληρώνουμε σε ολόκληρη την Ελλάδα, είναι ιδιαιτέρως βαρύς. Τα οριστικοποιημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τα θύματα τροχαίων ανάγονται στο 2017 και καταγράφουν 731 νεκρούς, 879 βαριά τραυματισμένους, πολλοί από τους οποίους χρειάστηκαν ακόμη και πολύμηνη νοσηλεία, ενώ κάποιοι έμειναν διά βίου ανάπηροι και 12.924 πιο... τυχερούς που την γλίτωσαν με ελαφρότερους τραυματισμούς.
Δεν έχει όμως καμία αξία να τα λέτε, αν δεν μπορείτε να αποδείξετε ότι τα εννοείτε και δεν είστε διατεθειμένος να βάλετε νερό στο κρασί σας. Λίγες μέρες πριν είχε ανακοινωθεί ότι λόγω Δεκαπενταύγουστου επιστρέφονται οι πινακίδες κυκλοφορίας σε όσους τους είχαν αφαιρεθεί λόγω τροχαίων παραβάσεων. Εχει καταστεί πια… έθιμο και «κεκτημένο δικαίωμα» για όλους αυτή η πρακτική, που εφαρμόζεται τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την Καθαρά Δευτέρα και δεν ξέρω πότε άλλοτε, επί δικαίων και αδίκων. Ακόμη και αν επρόκειτο για παραβίαση του κόκκινου ή του ισοδύναμου STOP, που κόστισε είτε τη ζωή είτε τη σωματική ακεραιότητα κάποιου συνανθρώπου μας.
Παρατηρώ γύρω μου και τίποτε δεν λέει να αλλάξει. Ενα ζευγάρι γύρω στα σαράντα μαζί με το νηπιακής ηλικίας παιδάκι τους, σε θανάσιμο «τρικάβαλο» πάνω σε «παπάκι» και χωρίς κανείς από τους τρεις να φορά κράνος. Κυρίες και κυρίους που επιμένουν να οδηγούν έχοντας το ένα χέρι απασχολημένο, καθώς κρατούν το κινητό στο αυτί τους. Και ό,τι άλλο παλαβό και αντικανονικό μπορείτε να φαντασθείτε.
Αν δεν γίνουμε κανονικό κράτος, που δεν χαρίζεται στους παραβάτες, μην περιμένετε να μειωθεί ο «φόρος αίματος». Αλλά όταν χαρίζονται 42 χρόνια σε έναν βιαστή έξι θυμάτων, πώς θα αντιμετωπίσει αυτή η πολιτεία με τη δέουσα αυστηρότητα τους… εξ αμελείας τροχαίους δολοφόνους;
Γ. Π. Μασσαβέτας
