Τώρα, μετά από έντεκα χρόνια, οι τράπεζες με την ανοχή των πολιτικών γράφουν στα παλιά τους παπούτσια εκείνη τη δικαστική απόφαση και χρεώνουν τρελά ποσά για τις συναλλαγές. Και πλέον όχι μόνο για τις αναλήψεις, αλλά ακόμη και αν ζητήσει κάποιος αλλαγή του κωδικού αριθμού της κάρτας του (ΡΙΝ), είτε ενημέρωση για τις τελευταίες κινήσεις του.
Πριν πολλά χρόνια, με αφορμή κυρίως τις ληστείες σε βάρος ταχυδρομικών διανομέων που μετέφεραν τις συντάξεις στους απόμαχους της εργασίας, αλλά και σε βάρος συνταξιούχων, υποστήριζα με άρθρα μου την ανάγκη να κατατίθεται το ποσό των συντάξεων σε τραπεζικό λογαριασμό και να εφοδιάζονται οι συνταξιούχοι με κάρτες για τις συναλλαγές τους, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, για να πάψουν και οι ουρές της αθλιότητας, τις ημέρες καταβολής των συντάξεων. Τώρα πια δεν κατατίθενται μόνο οι συντάξεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά και η μισθοδοσία των συντριπτικώς περισσότερων εργαζομένων.
Ειλικρινά, όταν τα υποστήριζα αυτά δεν θα μπορούσα να φαντασθώ αυτό που συμβαίνει σήμερα με τις ελληνικές τράπεζες και τους συναλλασσόμενους. Την πρακτική δηλαδή που εφαρμόζουν οι τράπεζες και για την οποία ήταν σαφής η προμνησθείσα καταδικαστική απόφαση. Να χρεώνουν δηλαδή... έξοδα αναλήψεως σε εκείνον που υποχρεωτικώς πια οι αποδοχές του κατατίθενται σε τραπεζικό λογαριασμό, όταν πάει να «σηκώσει» ένα ποσό για τις ανάγκες του από ΑΤΜ.
Εμ γλιτώνουν τη φασαρία της ανάληψης με βιβλιάριο, εμ κερδίζουν με αυτό τον τρόπο από τη μείωση του προσωπικού, αλλά θέλουν και να πάρουν... μίζα επειδή μας... διευκολύνουν να πάρουμε τα λεφτά μας. Και τι μίζα. Κατά παράβαση κάθε έννοιας αναλογικότητας. Είτε τραβήξεις πεντακόσια ευρώ, είτε ένα εικοσάρικο από ΑΤΜ άλλης τράπεζας σου χρεώνουν από 2,5 έως 3 ευρώ. Δηλαδή στο πεντακοσάρικο το ποσοστό «προμήθειας» είναι 0,6% ενώ στο εικοσάρικο εκτινάσσεται στο 15%.
Και μην ακούσω εξυπνάδες του τύπου «ας πήγαινε στο ΑΤΜ της τράπεζάς του». Διότι π.χ. στη Φολέγανδρο έχει μόνο δύο ΑΤΜ, οπότε για να σηκώσει κάποιος χρήματα από ΑΤΜ της δικής του τράπεζας πρέπει να πάει ταξίδι ως τη Σαντορίνη. Νόμιμο και ηθικό;
Γ. Π. Μασσαβέτας
