Δευτέρα, 02 Δεκεμβρίου 2019 18:27

“Ζω σε μια γειτονιά που την μυρωδιά της σήψης την μυρίζεις από ζωντανούς”

Γράφτηκε από την
“Ζω σε μια γειτονιά που την μυρωδιά της σήψης την μυρίζεις από ζωντανούς”

Γράφει ο Νικόλας Παχτίτης

“Ζω σε μια γειτονιά που την μυρωδιά της σήψης την μυρίζεις από ζωντανούς”

Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη σκέψη που είχα από την γειτονιά μου όταν αντίκρισα έναν άστεγο, τοξικομανή να προσπαθεί να περιποιηθεί με λίγο νερό το πόδι του που ήδη βρισκόταν σε κατάσταση σήψης σε ένα στενό του δρόμου προς το εργαστήριο μου. Μέχρι τότε δεν είχα έντονη εικόνα της Αθήνας που ζω (και ας ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μου για περίπου 6 μήνες).

Τώρα έχει περάσει αρκετός καιρός. Σήμερα είναι 1η Δεκεμβρίου και αυτή την στιγμή δεν βρίσκομαι στο σπίτι μου αλλά στην καφετέρια του ΚΤΕΛ περιμένοντας το λεωφορείο μου. Τώρα ο καθένας θα αναρωτιέται γιατί αναφέρομαι σε ένα τέτοιο γεγονός περίπου ένα μήνα αργότερα. Έχω ακριβώς την ίδια απορία. Άλλα βλέποντας λίγο εμένα και τους υπόλοιπους “προνομιούχους” κάτοικους της Αθήνας, παρατηρώ μια έντονη απάθεια προς αυτήν την εικόνα.

Μια απάθεια προς την πραγματικότητα μας, τα “θέλω” του καθενός, τις σχέσεις ακόμα και στον τρόπο ζωής μας. Βλέπω καθημερινά να παίρνω μικρές αποφάσεις για την πορεία της ημέρας μου οι οποίες δεν με οδηγούν σε κανένα εποικοδομητικό μονοπάτι, απλά επειδή βρίσκομαι σε μια μόνιμη άβολη κοινωνική κατάσταση. Δεν βρίσκω πάθος πουθενά γύρω μου και νιώθω πως μπορώ να πω με άνεση ότι η ίδια άβολη στάση δεν πηγάζει μόνο από μέσα μου αλλά και μέσα από την καρδία της πραγματικότητας μας που ουσιαστικά “ποτίζει” κάθε μονάδα του συνόλου μας.

Έχουμε το προνόμιο της πληροφορίας, που μας τροφοδοτεί με εικόνες του σήμερα και του χθες. Όμως αυτό είναι πράγματι ένα προνόμιο; Οι παλαιότερες γενιές δεν είχαν ως δεδομένο την πληροφορία του τότε, πόσο μάλλον του δικού τους χθες. Κάτι, που κατά την γνώμη μου, τους κινητοποιούσε να εξερευνήσουν την πορεία τους, που πολλές φορές εκφράζονταν από διάφορα κινήματα, σύμβολα ή από την υποκουλτούρα της εκάστοτε εποχής. Η ερώτηση μου, λοιπόν, είναι: ποια πορεία παίρνει η γενιά μου; Πως αυτοπροσδιορίζεται σε μια τόσο γρήγορα εξελισσόμενη κοινωνία; και εν τέλει, πιο στίγμα θα αφήσει αυτή η γενιά;

Η μυρωδιά της σήψης δεν υπάρχει μόνο στα όρια της γειτονιάς μου, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Την “μυρίζουμε” καθημερινά είτε ζούμε εκεί, είτε όχι. Δεν φταίει ο χώρος, είναι η μυρωδιά μας.


NEWSLETTER