Κυριακή, 01 Φεβρουαρίου 2015 13:38

Tο παρθενικό ταξίδι | Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

Γράφτηκε από την
Tο παρθενικό ταξίδι | Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, Συγγραφέα  -  δημοσιογράφου

 

Η Ιστορία και η ιστοριογραφία δεν αποτελούν  έννοιες συνώνυμες. Αν και πολλοί λεξικογράφοι τις ταυτίζουν, η διαφορά μεταξύ των δύο λημμάτων απέχει παρασάγγας. Η πρώτη ως επιστήμη απαιτεί ιστορικούς, μελετητές, που θέτουν ερωτήματα, αναζητούν αιτίες, προθέσεις και δημιουργούν προβληματισμούς, ενώ η δεύτερη απαιτεί ιστοριογράφους, που εκθέτουν τα  γεγονότα του παρελθόντος με βάση την κριτική έρευνα, την παράδοση και την προσωπική εμπειρία. Ο ιστοριογράφος γράφει, ο ιστορικός «υπογραμμίζει», αναλύει και αμφισβητεί. Βέβαια στην Ελλάδα, που ακόμα και τον Ερωτα τον αποκαλούμε συνώνυμο του σεξ, είναι επόμενο η εννοιολογική σύγχυση να προσπερνιέται αβρόχοις ποσί,  αλλά αυτό είναι το λιγότερο, για μία χώρα που επί χρόνια ο λαός της πανηγυρίζει ανατροπές, μέσα από τη γυάλα μιας ομηρείας. Ακόμα και τις εθνικές  εορτές είθισται να τις τιμούμε την ημέρα που μας επιτέθηκαν οι φασίστες του Μουσολίνι και όχι την ιστορική στιγμή της απελευθέρωσής μας από τους ναζί του Γ’ Ράιχ. Κάποιος θα ισχυριστεί: «Μα το 1940 είπαμε το "ΟΧΙ"». Ναι αγαπητέ μου, επικός ο τότε αγώνας,  αλλά τα σημαντικότερα «ΟΧΙ» ήταν εκείνα που είπε ο λαός μας στην Κατοχή, όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Των ολίγων και των αρίστων» τα «ΟΧΙ» ήταν βαρύτερα, όταν ο πόθος για ελευθερία εδραίωσε το ΕΑΜ, που είχε να αντιπαλέψει όχι μόνο τις μπότες των SS αλλά και τα τσαρούχια των δοσιλόγων. Ηγουν δύο εχθρούς, εκ των οποίων ο ένας εσωτερικός, συνεπώς και ο πλέον επικίνδυνος. 

Το «ΟΧΙ» αυτών των ανθρώπων, συμβολικά, θέλησε να τιμήσει ο νέος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και θαρρώ  πως τα κόκκαλα των εκτελεσμένων ακτινογραφήθηκαν στη μνήμη των παλαιοτέρων και αναρτήθηκαν στον τοίχο της συνείδησης της νεότερης γενιάς. Αλλο ένα «ΟΧΙ» ισχυρό, προσωπικό του ιδίου πρωθυπουργού, αποτέλεσε η πραγμάτωση της απόφασής του να ορκιστεί πολιτικά, δίχως να ψαύσει διά της παλάμης του τη Χριστιανική Βίβλο. Απόλυτη η ταύτιση της θεωρίας του  με την πράξη. Γιατί, άραγε, ανατρίχιασαν κάποιοι  νεοέλληνες θρησκόληπτοι; Σεβασμό στον Ιησού έδειξε, με το να μην τον επικαλεσθεί εφόσον δεν τον πιστεύει. Ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης, μήπως ασπαζόταν το σταυρό απ’ τα χέρια του τότε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ; Είναι σωστό η αυθεντική χριστιανοσύνη να διαθέτει ως θεολογική δεξαμενή σκέψης, την εφαρμογή της επίφασης στην πίστη; Από πότε η επικρότηση της όποιας θρησκειολογικής μάσκας και των εξαπτέρυγων, αντί της συνειδησιακής συμβατότητας, είναι προτιμότερη; Ή μήπως θα πρέπει, η μη αποδοχή επιδεικτικών γονυκλισιών και ιερο-χειροφιλημάτων, να είναι  καταδικαστέα από τους υπουργούς της πρώην χριστιανικής κυβέρνησης, που αφαιρούσε τα μπουλόνια από τους τροχούς των αναπηρικών αμαξιδίων των συνανθρώπων μας, γιατί το ποσοστό αναπηρίας τους έφθανε το ανεπαρκές 98% αντί του 100%; 

Πόση χριστιανοσύνη, αγάπη, αλληλεγγύη, κρύβει, η ανοησία - αδυναμία, να μην παραδίδει ο ελληνορθόδοξος απερχόμενος πρωθυπουργός της κυβέρνησης τα κλειδιά της χώρας, στον κατά πολύ νεαρότερό του, νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό; Αγαπητοί φίλοι, μη σπαταλάτε φαιά ουσία, την απάντηση δίνει ο αρχαίος τραγικός Σοφοκλής: «Ο ανόητος έχει αδελφό τον αδύναμο». Αλλά και ο Βιτγκενστάιν καλά τα εξηγεί: «Αν οι άνθρωποι δεν έκαναν ποτέ τους ανοησίες, τίποτα έξυπνο δεν θα γινόταν». 

Επομένως, αν ο Αλέξης Τσίπρας με την είσοδό του στο Μέγαρο Μαξίμου, έλαμψε με τις δύο έξυπνες ενέργειές του -ακόμα κι αν θέλετε, κινήσεις επικοινωνιακές- η λάμψη αυτή δεν οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο αλλά και στην ανοησία του άλλου. Τα γκολ επιτυγχάνονται τόσο από την ικανότητα του εκτελεστή, όσο και από την ανικανότητα του αντιπάλου, στη δεδομένη στιγμή.

 

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΗΤΤΗΘΗΚΕ

Επειδή το παρόν κείμενο συντάσσεται την 27η Ιανουαρίου, ημέρα Τρίτη, αγνοώ τις όποιες μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις και εκ των πραγμάτων θα σταθώ στα δεδομένα των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η προσωπική μου άποψη, είναι πως ο λαός δεν νίκησε. Η αθλιότητα ηττήθηκε.

Ο λαός θα νικήσει μόνο όταν δικαιωθεί! Η δικαίωση, δεν αποτελεί νικητήρια χοροεσπερίδα στα Προπύλαια, δίπλα σε αστέγους που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, αλλά μετάλλαξη αυτών των νεκροζώντανων υπάρξεων σε στεγαζόμενους συνανθρώπους μας, καθώς και επανεκκίνηση της ίριδας των ματιών τους από λιμνάζουσα κατάθλιψη σε κυματισμό ζωής. Κι εδώ έγκειται η ευθύνη την οποία επιφορτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Να προσδώσει κοινωνική αίγλη στο φωτοστέφανο της πρωτόγνωρης επιτυχίας του και να μην προδώσει τον εαυτό του. Κυρίως, όχι τόσο αυτούς που τον ψήφισαν, όσο εκείνες τις ξεχασμένες συνιστώσες που έβαλαν πλάτη όταν το γλίσχρο ποσοστό του 3%, δεν του επέτρεπε καν, ονειροφαντασιώσεις. Ξεκίνησε σαν χειροκίνητο όχημα για να φθάσει σήμερα στο σημείο να κατευθύνεται με ικανοποιητικές ταχύτητες προς τον στόχο του, που δεν μπορεί να είναι άλλος από τη διάσωση της χώρας και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας των πολιτών. Το κράτος όμως δεν βαδίζει με αυτόματο πιλότο και αυτό είναι το κομβικό σημείο που θα προσδιορίσει το μέλλον  μιας κυβέρνησης που αγκάλιασε με ζέση ο κόσμος. Γι' αυτό η ελπίδα αυτή την περίοδο είναι μεγάλη και απολύτως αιτιολογημένη και δικαιολογημένη. Βέβαια δεν αποτελεί νομοτέλεια, ότι η Αριστερά διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα διαμάντια ηθικής και ο συντηρητικός χώρος κίβδηλους και απατεώνες. Θα αποτελούσε την ερμηνεία της οίησης, να αυτοαναγορευθεί μία πολιτική παράταξη ως το υπέρλαμπρο άστρο που θα φωτίσει την οικουμένη. Περιλαμβάνει όμως στον ιδεολογικό της ιστό, κάτι που στερείται ο συντηρητισμός. Τον πλουραλισμό στη σκέψη, την αναλυτική και συνθετική διεργασία και την αντίθεσή της στην προσωποπαγή απεικόνιση θεσμών και εξουσιών. Ανέκαθεν η Δεξιά είχε ως σημειολογική της αναφορά, τον εκάστοτε αρχηγό της. Για οικονομία χώρου αναφέρω μεταπολιτευτικά δείγματα: «Καραμανλής ο εθνάρχης», «Μητσοτάκης ο νεοφιλελεύθερος», «Ελλάς, Ελλάς Σαμαράς» και πάει λέγοντας. Το ίδιο συνέβη και με τον κεντρώο χώρο: «Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα», «Σημίτης ο πρωθυπουργός των έργων», «Γιώργο θυμήσου ο λαός μαζί σου». Ουδείς θυμάται πλέον ότι δύο αντιπρόεδροι του ΠΑΣΟΚ, Κουτσόγιωργας και Τσοχατζόπουλος, κατέληξαν στα δικαστήρια για οικονομικά σκάνδαλα. Ούτε το μυαλό μας ενοχλείται από τον νεότερο Καραμανλή της ΝΔ, που στηλίτευε στα σουβλατζίδικα τους νταβατζήδες,  ενώ στα δύσκολα τους χώνεψε με λίγη κόκα κόλα ή τον μέγα σοφιστή του «παν νόμιμον εστί ηθικόν». Αλλους δεν πρόκειται να αναφέρω και από τις δύο πλευρές του τεθνεώτος δικομματισμού, γιατί θα χρειαστούμε πούλμαν με χορηγό τη Siemens. Ευτυχώς όμως, στην Αριστερά οι πρακτικές διαφέρουν, εξ αρχής, εξ ορισμού και εκ πεποιθήσεως. Στα συνέδριά της δεν εκπαραθυρώνονται οι αγωνιστές Καράγιωργες ως κουλοχέρηδες για να τιμηθούν οι Κουλούρηδες και οι Μαντέληδες. Ούτε διαγράφονται με χειρόγραφο σημείωμα, σαν του Βένετου αρχηγού, που το συνέτασσε πάνω στο προεδρείο της Βουλής, αυθωρεί και παραχρήμα, με το πρώτο «όχι» ή «παρών» του κάθε βουλευτή του. Δύναται ο Λαφαζάνης να ισχυρίζεται πως διαφωνεί σε μια σειρά ζητήματα και παράλληλα να το κοινοποιεί. Αλλά υπακούει πάραυτα στις γραμμές της πλειοψηφίας χωρίς να τον κουνά οιοσδήποτε απ’ το συντροφικό «στασίδι» που με αγώνες συλλογικούς έχει κατακτήσει. Το σύμβολο της ελευθερίας και δημοκρατίας Μανώλης Γλέζος, μπορεί να διαφωνεί με τον πρόεδρό του και σημερινό πρωθυπουργό σε μικρά ή μεγάλα θέματα, όπως η επιλογή των μεταγραφόμενων υποψηφίων στις εκλογές ή η διάλυση των συνιστωσών, αλλά ουδείς  διανοείται να τον διαγράψει ούτε καν να τον ψέξει, όχι μόνο λόγω  κύρους και αίγλης, αλλά ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής του συγκεκριμένου χώρου. Γι' αυτό και στην αριστερά δεν υπάρχουν τα οπορτουνιστικά «πήγαινε έλα» του τύπου: «φύγε Ντόρα, έλα Ντόρα», «φύγε Σουφλιά, έλα Σουφλιά», «φύγε Φλέμιγκ, έλα Φλέμιγκ» για όσους δεν θυμούνται. Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ  μέχρι στιγμής, όσοι έφυγαν, δεν εξοβελίστηκαν ούτε ταπεινώθηκαν, απλώς αποχώρησαν. 

 

Ο ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η αντίληψη, περί παιδικής αρρώστιας της Αριστεράς που λαθεμένα έχουμε για την πολυφωνία, αυτή ακριβώς αποτελεί το ισχυρό χαρτί της. Πάνω στον πλουραλισμό, τη διαφορετικότητα, τη διανοητική ώσμωση και την πνευματική συνεργασία, θεμελιώνεται η δημοκρατική έκφανση και έκφραση. Γιατί Αριστερά, δεν είναι κατ’ ανάγκη ένα μανιφέστο ή οι δέκα εντολές ενός ινστρούχτορα, αλλά ο αγώνας για ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και κυρίως η εκχώρηση του δικαιώματος στον «Αλλο», να πιστεύει, εκείνο που «Εσύ» διαφωνείς. Αλλωστε δίχως τα αντίθετα δεν υπάρχει κίνηση προς τα εμπρός. Αυτή τη φορά όμως, η διαχείριση της εξουσίας του λαού μας, δόθηκε σε χέρια ανθρώπων που ενώ δεν έχουν προέλθει εκ παρθενογενέσεως, εν τούτοις, αποτελούν παρθένες πολιτικές υπάρξεις σε κυβερνητικούς θώκους. Προς τούτο λοιπόν, αξίζει να σημειωθεί το εξής: Σ’ αυτή την εξαιρετικά ευαίσθητη καμπή του ελληνικού έθνους, οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν ανάγκη περισσότερο απ’ ό,τι εμείς τους έχουμε. Κατά συμπερασμόν, δικαιούνται εύλογα περιθώρια χρόνου. Επίσης τους αναλογεί εκ μέρους μας ο απαραίτητος σεβασμός και η επιείκεια που θα τους προσδώσει αυτοπεποίθηση, ότι τα στηρίγματα των πολιτών είναι οι πολιτικοί και αντίστροφα. Η όποια εγκατάλειψή τους  από την πλευρά μας, απλώς θα μετατρέψει σε αυριανό χαχανητό την τωρινή συνοφρύωση των νταβατζήδων, που καιροφυλακτούν στα παράνομα και άνευ αδειών κανάλια τους, για την επαναφορά των δικών τους παιδιών. Αυτών που λειτούργησαν ως  εκμαυλιστές και ορντινάντσες τα χρόνια της συγκυβέρνησης και όχι μόνο. Επιπρόσθετα, το γεγονός ενός συντηρητικού κόμματος στη σημερινή κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, πιστεύω πως καλύπτει ένα μέρος του ελληνικού λαού, που πιθανόν να λειτουργεί με αντι-αριστερά συμπλέγματα.  Επόμενο αυτό να συμβαίνει σε μια χώρα που οι πολίτες της νουθετήθηκαν για χρόνια στο τροπάριο: «Θα μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί», ασχέτως αν αποδείχθηκε περίτρανα στην πράξη, ότι οι Ελληνες χάσαμε τα σπίτια μας από τη συγκυβέρνηση «σοσιαλιστών», «δεξιών» «ορθοδόξων χριστιανών» «νοικοκυραίων» και μερκελικών υποχειρίων. 

Το πόσο σχετικά είναι τα πράγματα, θα το θυμίσω, με μία ολέθρια ενέργεια του Ελευθερίου Βενιζέλου: Για να εξασφαλίσει τη βοήθεια των Γάλλων στο θέμα της Μικράς Ασίας, προσφέρθηκε οικειοθελώς να συμμετάσχει στην εκστρατεία εναντίον των Μπολσεβίκων της Σοβιετικής Ενωσης. Μετά το κίνημα του Κεμάλ, η Γαλλία ήταν η πρώτη που άδειασε τον δεδομένο  Βενιζέλο. Οι Αγγλοι βλέποντας ότι ανατρέπεται ο σουλτάνος και χάνουν τα ερείσματά τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον ώθησαν σε εκλογές την 14η Νοεμβρίου 1920. Το τέλος Ελλάδας και Βενιζέλου, είχε ήδη προδιαγραφεί».

Μια αραβική παροιμία λέει: «Ο έξυπνος θα καταλάβει αν του κάνεις νεύμα. Ο ηλίθιος αν τον σπρώξεις».

 

Εχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιληφθεί τα νεύματα του λαού, πριν αρχίσει το σπρώξιμο…


NEWSLETTER