Ο Εμμανουήλ Ροΐδης που το 1875 μαζί με τον Θέμο Άννινο εξέδιδαν το εβδομαδιαίο χιουμοριστικό και σατιρικό περιοδικό «Ασμοδαίος», φρόντιζε μέσα από τις σελίδες του, να σχολιάζει τη δημόσια και πολιτική ζωή της Ελλάδας καθώς και να συμμετέχει ενεργά σ΄ αυτήν. Εκατόν σαράντα χρόνια μετά, μια από τις τότε δηλώσεις του, φλερτάρει τόσο έντονα με την επικαιρότητα και γιατί όχι με την πραγματικότητα: «Άνευ παραβιάσεως του Συντάγματος αδύνατον είναι να ζήσει κυβέρνησις επί μίαν ημέραν».
Διαπιστώνει κάποιος εκ των νεοελλήνων, πως υπάρχει έστω και ψήγμα υπερβολής στην εκφρασθείσα άποψή του για τις συνειδητές παραβιάσεις του Συντάγματος, στη διαχρονική πορεία του ελληνικού έθνους;
Οι συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όταν επιφέρουν αρνητικές συνέπειες σε βάρος των πολιτών, αποτελούν μήπως δημοκρατικές διαδικασίες που ευχαρίστως αποδέχεται ο λαός μας; Η τοποθέτηση στον πρωθυπουργικό θώκο και τις υπουργικές θέσεις, προσώπων που δεν έχουν την αιρετή εντολή από το σώμα των ψηφοφόρων, όπως ο κύριος Παπαδήμος, ο κύριος Στουρνάρας και άλλοι πολλοί, σηματοδοτούν άραγε την δημοκρατική αναγέννηση του ελληνικού κράτους; Σαφώς και όχι!
Απεναντίας, με τη στυγνή τραπεζιτική τους πολιτική και την προσωπική τους ευμάρεια που στοιχειοθετείται πάνω στις ανθρώπινες τραγωδίες της χώρας μας, ακόμα και σημειολογικά, αποτυπώνουν την καιροσκοπική τους ταυτότητα και τον επαγγελματικό τους ορντιναντσισμό.
Αυτές τις παραβιάσεις του Συντάγματος και πλήθος άλλων, υποσχέθηκε να αποτρέψει στο παρόν και το μέλλον, η προσφάτως παραιτηθείσα κυβέρνηση του Συριζα και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Αποτέλεσμα; Κατά την επτάμηνη θητεία της να πραγματοποιηθεί μία εκ των αθλιοτέρων συνταγματικών παραβιάσεων. Ποια ήταν αυτή; Να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο σημείο, να χρεωθεί ο ίδιος, μέσω ενός δημοψηφίσματος την απόφαση μιας εξευτελιστικής συμφωνίας, ώστε να απενοχοποιηθεί το κυβερνητικό επιτελείο και τις ευθύνες πλέον να τις επιφορτισθεί ο πολίτης, ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε ψηφίσει την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, ακριβώς για να μην υπάρχει ούτε κατά διάνοια η σκέψη για περικοπές και μνημονιακούς εθισμούς.
Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΜΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Με υποβολιμαία πολιτική πρακτική, ο πρώην πρωθυπουργός κύριος Τσίπρας, έστησε κάλπες ευελπιστώντας εντέχνως να φουλάρουν με «ΝΑΙ», αλλά κατά το οδυνηρό γι αυτόν άνοιγμά τους, διαπίστωσε ότι οι πολίτες υπάκουσαν στην παρότρυνσή του για «ΟΧΙ» και διατράνωσαν το πλέον αντιστασιακό ΟΧΙ της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Και αυτός, προφανώς και με τη συνδρομή του μέντορά του και κήνσορα κυρίου Φλαμπουράρη και άλλων συμβούλων υψηλής κοπτοραπτικής προγραμματικών θέσεων, «δικαίωσε» τα πλέον απεχθή πολιτικά πρόσωπα της μνημονιακής υποτέλειας. Προσέδωσε οντότητα στον κατακερματισμένο Γιώργο Παπανδρέου, στον εξαϋλωμένο Βαγγέλη Βενιζέλο και τον διαρκώς παλινωδούντα Αντώνη Σαμαρά. Αρνητικές προσωπικότητες που η ιστορία θα τις έθετε με συνοπτικές διαδικασίες στον κάλαθο όπου πετιούνται οι πολιτικές σύριγγες της μιας χρήσεως, σήμερα, διατηρούν έστω τα κατ΄ επίφασιν εχέγγυα, να ομιλούν, να σαρκάζουν, να χλευάζουν και να αμύνονται με την ίδια υπερασπιστική γραμμή, που εργολαβικά πλέον έχουν αναλάβει οι σύμβουλοι του κύριου Τσίπρα γι αυτόν: «Είχαμε να επιλέξουμε με το πιστόλι στον κρόταφο, χρεοκοπία ή νέο μνημόνιο». Ακριβώς τα ίδια και απαράλλακτα με το σαμαροβενιζελικό στρατόπεδο.
Τι αριστερό μεγαλείο! Οποία συναισθηματική φόρτιση!
Όταν ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κύριος Τσίπρας, κατέθετε συμβολικά τα κόκκινα λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, τιμώντας τα ιερά λείψανα των εκτελεσθέντων, ποιο μήνυμα προσδοκούσε να περάσει; Την αριστερά της κονκάρδας ή του αγώνα; Ίσως ισχυριστεί πως ήταν ασήκωτο το φορτίο γι αυτόν, η Ελλάδα να τεθεί εκτός Ευρωζώνης και κατά συμπερασμόν καταχρεωμένη.
Το 62% όμως του ελληνικού λαού που τον στήριξε στο δημοψήφισμα, ουδέποτε τον υποχρέωσε ή του επέβαλλε να επιστρέψει πάση θυσία με συμφωνία ή στο όνομα της ευρωπαϊκής συνύπαρξης να αφυδατώσει επί πλέον τους συμπατριώτες του με το κομμένο νερό, να σκοτεινιάσει παραπάνω το καταθλιπτικό βλέμμα εκείνων που ζουν χωρίς ρεύμα και να κατεβάσει κάμποσα χρονικά σκαλοπάτια, τον ήδη εξαντλημένο μέσο όρο ζωής μας. Δυόμιση εκατομμύρια άνεργοι και τέσσερα εκατομμύρια πτωχοί αντιστοιχούν στο 62%. Άραγε, σε τι ωφελήθηκαν από αυτή την παλινωδία - συμφωνία;
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ
Αρνιέμαι την ισοπέδωση και θα του αναγνωρίσω ότι πάλεψε όσο μπορούσε. Με μία διαφορά: Η δεκαεπτάωρη συνεδρίαση της Συνόδου Κορυφής των Ευρωπαίων Απατεώνων [ερευνήστε την πλειονότητα αυτών και θα διαπιστώσετε το μέγεθος των οικονομικών εγκλημάτων που έχουν διαπράξει] από μόνη της δεν ισχυροποιεί την διαπραγματευτική του δεινότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν δωδεκάωρες βάρδιες, σε σήραγγες και ανήλια υπόγεια και δεν διαμαρτύρονται. Ε όχι και να αποδίδουμε πολιτικό παράσημο, σε έναν σαραντάρη πρωθυπουργό επειδή αγωνίστηκε για τη χώρα του, σε ένα υπερσύγχρονο κτήριο με κλιματισμό, αναπαυτικές ορθοπεδικές πολυθρόνες, βοηθούς, συμβούλους, γραμματείς και κάθε υπηρεσία στη διάθεσή του; Τι να πουν οι μεταφραστές του, οι σωματοφύλακές του και κυρίως οι δημοσιογράφοι που με ένα σάντουιτς ανέμεναν τον λευκό καπνό που τελικά βγήκε κατάμαυρος σαν από φουγάρο τρενομηχανής μουτζούρη;
Όχι δεν έχω την πρόθεση, την ικανότητα και την επιθυμία να αποδημήσω τον αγώνα του πρώην πρωθυπουργού. Απλώς θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο, για να αποδημήσω το επιχείρημά του ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Όταν ο ίδιος, με την Καγκελάριο Μέρκελ οδηγήθηκαν σε μια αίθουσα για την τελική διελκυστίνδα, ενώ ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ ως τρίτος της παρέας, διαιτήτευε την διαμάχη Δαυίδ με Γολιάθ, ήρθε μια στιγμή που η διαρκής υποχώρηση από την πλευρά του Έλληνα πρωθυπουργού, δικαίως ξεπέρασε τα όρια των αντοχών του και σηκώθηκε να αποχωρήσει. Τότε σύμφωνα με τα ρεπορτάζ που δεν έχουν αμφισβητηθεί και που ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας έχει παραδεχθεί, ο κύριος Τουσκ σηκώθηκε με τα χέρια απλωμένα στάθηκε στην πόρτα και τους απαγόρευσε να αποχωρήσουν, «απειλώντας τους» πώς αν δεν βρεθεί λύση στο ζήτημα των 50 δις εγγυήσεων, «ουδείς θα αποχωρήσει».
ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Υπάρχει έστω και ένας νοήμων πολίτης αυτής της χώρας να πιστεύει ότι το παιχνίδι δεν ήταν στημένο από την πλευρά των δύο Ευρωπαίων αξιωματούχων σε βάρος του Έλληνα πρωθυπουργού; Είναι δυνατόν ο καταγόμενος εκ της Πολωνίας, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που η χώρα του αποτελεί τον σημαντικότερο δορυφόρο της Γερμανίας και της Αμερικής στο υπογάστριο της Ρωσίας, και τον ίδιο, απόλυτο υποχείριο του Σόιμπλε, να είχε το σθένος να επιβάλλει την υπακοή στην Καγκελάριο, αν προηγουμένως δεν είχαν προσυνεννοηθεί με σχέδιο, του εξής τύπου: «Πιέζουμε τον μικρό, αν δεις ότι τα παρατάει επεμβαίνεις και υπογράφουμε με ευθύνη δική σου. Έτσι ή αλλιώς η εθνική περιουσία της Ελλάδας δεσμεύεται, τι στο Λουξεμβούργο τι στην Αθήνα».
Αυτή τη διαπραγμάτευση λοιπόν, το επιτελείο του κυρίου Τσίπρα επιχειρεί να την επιβάλλει ως επιτυχία. Τις περικοπές των συντάξεων και των μισθών, την παλινωδία γύρω από τον ΦΠΑ και τον ΕΝΦΙΑ, καθώς και το σβήσιμο με μπλάνκο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, επιθυμεί η ηγεσία του Συριζα να το θεωρήσει ως ένα σημείο υποχρεωτικής υποχώρησης, επειδή θα συζητηθεί το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Μάλιστα! Αυτή ήταν όμως η συμφωνία του με τον λαό; Όχι θα μου πείτε, αλλά τουλάχιστον αυτός δεν διατυμπανίζει πως το μνημόνιο είναι ευτυχία, ούτε οι συνεργάτες του επαίρονται όπως ο κύριος Γεωργιάδης που δήλωνε πως δεν επιθυμεί να του κλέψει την δόξα ο Τόμσεν, γιατί από μόνος του εφαρμόζει αυτά που επιθυμεί η Τρόικα. Αρκεί όμως αυτή διαπίστωση για να κριθεί με επιείκεια και όχι κριτικό πνεύμα εφόσον τα λάθη ή οι αδυναμίες της κυβέρνησής του, οδηγούν σε μαρασμό και αυτοκτονίες; Η Ελλάδα και το έμψυχο υλικό της, αποτελούν εταιρεία εκπαίδευσης πολιτικών στελεχών ή χώρα με λαϊκή και εθνική αξιοπρέπεια;
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Δυστυχώς όμως, όταν ξεκινάς την πρωθυπουργική σου καριέρα με τον αναβαπτισμό των τοκογλύφων δανειστών σου, σε θεσμούς, και τους προσδίδεις επί πλέον γόητρο και κύρος, ο θεμέλιος λίθος σου έχει ρωγμές και το οικοδόμημα ενδέχεται να στηθεί σε σαθρά στηρίγματα.
Άλλαξε άραγε κάτι επειδή οι υπάλληλοι των θεσμών συνεδρίαζαν στο Χίλτον ή το Κάραβελ και όχι στα υπουργικά γραφεία; Το πρόβλημα ήταν ο χώρος ή η αξιοπρεπής στάση των κυβερνώντων απέναντι στους τοποτηρητές της οικονομικής μας ζωής; Μάλλον πιο τιμητικό για μας, θα ήταν οι υπάλληλοι της Τρόικας να περίμεναν καρτερικά τη σειρά τους στο σαλόνι του υπουργού για να τον συναντήσουν, παρά να κρύβονται όλοι τους σαν παράνομα ζευγαράκια στις σουίτες των αθηναϊκών ξενοδοχείων.
Και μετά από μια σειρά λαθεμένων επιλογών της κυβέρνησης, στις οποίες έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα μας, καταλήγουμε ως χώρα να οδηγούμαστε σε νέες εκλογές, απλώς και μόνο για να σφυρηλατήσουμε μέσω της μη αυτοδυναμίας οιουδήποτε κόμματος, την ΥΠΕΡΣΙΓΟΥΡΗ κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μη μπορώντας να διαγράψει ο κύριος Τσίπρας τους συντρόφους του, εκείνους που αρνήθηκαν την ερμηνευτική μετάλλαξη της λέξης ΟΧΙ σε ΝΑΙ, αιφνιδίασε με εκλογές. Αν η αριστερά είχε όντως την κουλτούρα των συντηρητικών παρατάξεων, δηλαδή να διαγράφει τους βουλευτές της, όπως έπραττε ο κύριος Σαμαράς διαγράφοντας αυθωρεί και παραχρήμα και συγγράφοντας ιδιοχείρως την διαγραφή τού όποιου ανυπάκουου βουλευτή του, πάνω στο έδρανο της προέδρου της Βουλής σε μια κόλα Α4, διαρκούσης της κοινοβουλευτικής συνεδρίασης, τότε θα είχε την πολυτέλεια να διαγράψει τους ανυπάκουους βουλευτές του και ο κύριος Τσίπρας. Η διαφορετική όμως κουλτούρα της αριστεράς, οδήγησε τα πράγματα στις εκλογές, καθώς βέβαια και η δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει, να στηρίζεται μνημονιακώς από τον κύριο Βορίδη ή τον κύριο Θεοδωράκη, αλλά όχι από την κυρία Βαλαβάνη ή τον κύριο Στρατούλη.
ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ
Αυτό είναι κατανοητό μέχρι κάποιου σημείου. Το να επιχειρεί όμως να αποδομήσει ιστορικά του στελέχη που τον στήριξαν την εποχή που ο Συριζα βολόδερνε στις παρυφές του 3%, με το άγχος κάθε φορά αν θα εισχωρήσει στη Βουλή ή όχι, είναι αδιανόητο και ηθικά κολάσιμο.
Ίσως θα πρέπει να αναρωτηθεί, όταν το 1/3 του κόμματός σου, αποχωρίζεται της πολιτικής σου, μήπως έχει διαπράξει κι εσύ εκτός του κυρίου Βαρουφάκη κάποιο ολέθριο λάθος; Επί πλέον όταν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που σε ύβριζαν ως τυχοδιώκτη, μαθητούδι, χαζοχαρούμενο, τώρα σε υμνούν, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή σου στο 3ο μνημόνιο, μήπως θα έπρεπε να σε προβληματίσει αγαπητέ κύριε Τσίπρα το γιατί;
Απευθύνομαι σε σας προσωπικά κύριε πρώην πρωθυπουργέ, και σας λέω το εξής: «Στοιχηματίζω, πως ένεκα του ότι ο Συριζα δεν θα έχει αυτοδυναμία, ως πρώτος στη σειρά, θα υποχρεωθεί να συμπράξει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, Εσείς δε, θα αποχωρήσετε ως ο αλώβητος πολιτικός, μιας και ήδη έχετε προαναγγείλλει τη μη συνεργασία σας με μνημονικά κόμματα, και εν καιρώ καθότι είσθε σαραντάρης, θα εμφανιστείτε σε κάποια μελλοντική περίοδο της πολιτικής μας ζωής ως ώριμος πλέον σωτήρας.
Το κακό είναι ότι μέσω του εμφυλίου που δημιουργήθηκε στον χώρο της αριστεράς, και με δική σας ευθύνη, η απογοήτευση στον λαό γιγαντώθηκε, κυρίως στους ανθρώπους που έτρωγαν στα συσσίτια και προμηθεύονταν τα φάρμακά τους από τις εθελοντικές οργανώσεις αλληλεγγύης.
Ήταν 6 Οκτωβρίου του 2004, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής σε συνεστίαση βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στου Μπαϊρακτάρη, είχε δηλώσει: «Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και έξι συντεχνίες να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή της χώρας».
Ο παραιτηθείς πρωθυπουργός κύριος Τσίπρας, μπορεί να μας πει τι απέγινε η πρόθεσή του, να δώσει ένα τέλος στις λειτουργίες των παράνομων καναλιών, που οφείλουν εκατομμύρια στο δημόσιο ή αν φώτισε το όνομα κάποιου υψηλού φοροφυγά της Λίστας Λαγκάρντ; Εκτός κι αν βολεύτηκε κι αυτός, με τον αποδιοπομπαίο τράγο Άκη στον Κορυδαλλό και την αξιοθρήνητη Βίκυ Σταμάτη στο Δρομοκαϊτειο.
Τελικά τρέμω στη σκέψη, ότι μπορεί να επιβεβαιωθεί ο Μπέρτραντ Ράσελ σαν υποστήριζε: «Όταν το μυαλό είναι ακμαίο, ασχολείται με την επιστήμη. Όταν αρχίσει να κάμπτεται, στρέφεται προς τη φιλοσοφία. Στη δύση του, τέλος, καταφεύγει στην πολιτική». Αλίμονο αν επιβεβαιωθεί…
