Για παράδειγμα ο συντηρητικός δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας. Οπως δημοσιεύτηκε, στην ειδική συνεδρίαση για το προκύψαν ζήτημα, αφού (παρα)δέχτηκε ότι η εν λόγω κυρία έκανε καλά την δουλειά της, εντούτοις κατέληξε λέγοντας «ουδείς αναντικατάστατος».
Παράλληλα, άλλο στέλεχος της δημοτικής αρχής έκρινε σκόπιμο να μιλήσει για υπάλληλο εξαιρετικά υψηλά αμειβόμενη, ενώ ένας τρίτος μίλησε για ‘πακτωλό’ χρημάτων. Δεν είμαι σε θέση να ελέγξω ούτε να κρίνω το ζήτημα, αφού δεν μπορώ να γνωρίζω το παρασκήνιο που υπήρξε προ της παραίτησης. Για να μιλούν, όμως, κάποιοι για ‘καλά αμειβόμενη’ κυρία υποπτεύομαι πως δεν είναι απίθανο να ζητήθηκε από την Μαραγκοπούλου να δεχτεί μείωση μισθού. Οπότε…
Εκείνο που μπορώ να καταθέσω με άνεση είναι ότι όταν δημιουργείται κάποιο θέμα με τους τοποθετημένους καλλιτεχνικούς διευθυντές σε σοβαρά πόστα, σηκώνεται για τα καλά κουρνιαχτός και οι λεγόμενοι κουλτουριάρηδες συνήθως παίρνουν το μέρος του θιγόμενου διευθυντή, ή αν συμφωνούν με την εκπαραθύρωσή του, τηρούν σιγήν ασυρμάτου. Αυτό το ζήσαμε πολύ πρόσφατα με την απόφαση απομάκρυνσης του Γιώργου Λούκου από την θέση του προϊσταμένου του Φεστιβάλ Αθηνών. Και επειδή ο άνθρωπος θεωρούνταν επιτυχημένος (από αυτούς που παρακολουθούσαν και έκριναν την πορεία του), του ‘χρέωσαν’ κάποιο οικονομικό πρόβλημα, προκειμένου να στερεώσουν την απόφασή τους (περιμένοντας την Δικαιοσύνη να βγάλει άκρη).
Αυτό συνήθως συμβαίνει με τους έμμισθους διορισμένους καλλιτεχνικούς διευθυντές, όταν η νέα κυβερνητική ηγεσία γουστάρει να προωθήσει κάποιο δικό της στέλεχος. Το ότι ‘τα λεφτά είναι πολλά’, ήταν γνωστό πολύ πριν αναλάβουν το έργο τους οι κυβερνητικοί ‘εργολάβοι’. Συνεπώς; Ας ψάξουμε την αλήθεια (που λέει ο λόγος) σε κομματικές στοές.
Αντίθετα, δεν ισχύει το ίδιο με τους διορισμένους προέδρους σε καλλιτεχνικά πόστα. Πρόσφατα, οδηγήθηκε σε παραίτηση ο πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου Γιώργος Στεφανάκης, άνθρωπος της Δεξιάς, αλλά σπουδαίος ποινικολόγος, της παρέας του "Μαγικού Αυλού" του Μάνου Χατζιδάκι, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και αξίες. Κατείχε την θέση χωρίς αμοιβή. Οπότε, πήρε το καπέλο του και έφυγε σαν ‘καλός Σαμαρείτης’.
Ποιον ενοχλούσε ο Στεφανάκης; Νομίζω κανέναν. Κι όμως του ζητήθηκε η παραίτηση, χωρίς να είναι σίγουρο ότι ο αντικαταστάτης του μπορεί να σταθεί με αξιώσεις. Ηδη, με αυτόν και τον πεισματάρη γενικό διευθυντή Λιβαθυνό, ιδού που έπεσε το πρώτο "γιούχα" από τον κόσμο για την απίστευτη ιδέα να παρουσιαστεί από το κρατικό μας θέατρο παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του τρομοκράτη Ξηρού!
Να επανέλθω στην παραιτηθείσα καλλιτεχνική προϊσταμένη του Φεστιβάλ Χορού. Το μόνο στοιχείο σε βάρος της ήταν νομίζω η υπερβολικά παρατεταμένη θητεία της. Επί 21 χρόνια στην ίδια θέση, θεωρείται θητεία ‘σταλινικού (ή φρανκικού) τύπου’ και αυτό βλάπτει οποιονδήποτε θεσμό. Αναρωτιόσουν: δεν υπάρχει άλλος (ή άλλη) νεότερος με ταλέντο που θα άξιζε να δοκιμαστεί και να δείξει αν θα μπορούσε να προσφέρει το ίδιο καλά ή και καλύτερα; Το άμεσο μέλλον θα δείξει.
