Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2016 17:36

Ελεγεία μιας γενιάς | Γ. Μασσαβέτας

Γράφτηκε από τον
Ελεγεία μιας γενιάς | Γ. Μασσαβέτας

«Ηταν ωραία η κηδεία Αντωνάκη μου;». Αυτή η αμίμητη ατάκα από την Μάρω Κοντού στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», μου ερχόταν στο μυαλό καθώς επέστρεφα από τον αποχαιρετισμό στον Γιάννη Καλαϊτζή.

Και είμαι σίγουρος ότι, αν παρακολουθούσε από ψηλά, εκείνος θα απαντούσε αβιάστως: Μπράβο ρε, ωραίο ξόδι μου κάνατε. Οχι για το καθιερωμένο τελετουργικό, για το στεφάνι του Τσίπρα ή τις παρουσίες υπουργών, βουλευτών, εργατοπατέρων και άλλων πολιτικάντηδων. Χέστηκε ο Γιάννης για τέτοια νταβαντούρια, που ποτέ δεν τον συγκίνησαν, ποτέ δεν τον άγγιξαν και πάντοτε τα κορόιδευε. 

Αλλά μετά το νεκροταφείο ακολούθησε εκείνο που αισθανόμασταν, οι επιζώντες παλιόφιλοι της Κοκκινιάς, η σύντροφός του και οι κόρες του, ό,τι θα ήθελε εκείνος να είναι το αποχαιρετιστήριό του: Εκεί στο αγαπημένο στέκι, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, επαναλάβαμε εκείνο που συνέβαινε τις Κυριακές τα μεσημέρια στο σπίτι του Γιάννη, όσο ζούσε ακόμη η Μικρασιάτισσα μητέρα του. Είπαμε όλα τα τραγούδια που αγάπησε ο φίλος μας. Περνώντας από τον Μίκη στον Μάνο, από τον Βαμβακάρη στον Τσιτσάνη.

Ηταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Γιατί στον Γιάννη δεν άξιζε το «μοιρολόι». Κάτι τέτοιο θα άξιζε ίσως συνολικώς στη γενιά μας. Μια γενιά που έδωσε αρχικώς ωραίους αγώνες. Από το Κυπριακό ως το «Ενα-Ενα-Τέσσερα» και τους «Λαμπράκηδες». Που αντιστάθηκε στη χούντα. Που πήρε μέρος στο Πολυτεχνείο. Αλλά μετά τα έκανε χάλια. Αλωσε και αλώθηκε. Και τελικώς αλλοιώθηκε. Μια γενιά που είναι χρεωμένη με τη σημερινή κατάντια του τόπου. Διότι οι άλλοτε πεινασμένοι αλλά περήφανοι, βουτήξαμε ως πάνω από τα κεφάλια μας στα καζάνια της προσωπικής «επιτυχίας», της «αποκατάστασης», προβαίνοντας σε παντοειδείς συμβιβασμούς και προδίδοντας αρχές και αξίες. Τόσο ώστε δικαίως οι μεταγενέστεροι δικαιούνται να μας κατηγορήσουν ως μια «χαλασμένη γενιά», που «χάλασε» και την δημόσια ζωή του τόπου. 

Ακριβώς γι’ αυτό επιμένω να αναφέρομαι και σήμερα στον Γιάννη Καλαϊτζή. Διότι ήταν από τους ελάχιστους αμόλυντους από τον ιό της «καριέρας» και του ατομικισμού. Πιστός θιασώτης της συλλογικότητας. Μόνιμος κωπηλάτης σε όλες τις «Γαλέρες» που επινοούσε. Και στις οποίες, όσοι «βάλαμε ένα χεράκι», έχουμε τουλάχιστον κάτι καλό να θυμόμαστε, κάτι παρήγορο. Οχι μόνο για τον εαυτό μας και τα άλλα μέλη του πληρώματος. 

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr


NEWSLETTER