Χαίρομαι βεβαίως που επιτέλους βλέπω τόσες υπογραφές συναδέλφων, πάνω από διακόσιες, σε ένα κείμενο που αποδοκιμάζει αυτή την τακτική και καλεί σε κινητοποίηση όλους τους δημοσιογράφους, για να αλλάξει επιτέλους αυτή η κατάσταση. Λείπουν πολλές υπογραφές. Που είμαι βέβαιος ότι θα προστεθούν στην πορεία. Εκτός από μία. Εκείνη του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, μαχόμενου δημοσιογράφου από τα δεκαοκτώ του, που υπήρξε από τα πρόσωπα που ταχτοποιούσαν αυτό που άλλοτε ονομάζαμε «δημοκρατική παράταξη», με την ευρύτερη έννοια της, στο χώρο μας. Του Ερρίκου που τον συνοδεύσαμε την Παρασκευή στην τελευταία του κατοικία.  

Ιδίως χαίρομαι διότι το κείμενο αυτό είναι απαλλαγμένο από την εμμονική προσκόλληση στη λατρεία του αγγελιοσήμου και βάζει, με ήπιες και ψύχραιμες διατυπώσεις, τα πράγματα στη θέση τους. Προσδιορίζοντας ως ζητούμενο όχι το λογικώς ανέφικτο, δηλαδή την παράταση ενός αμαρτωλού καθεστώτος, αλλά το λογικό και δίκαιο: Να πληρώνουν και οι μεγαλοεκδότες και μεγαλοκαναλάρχες την εργοδοτική τους εισφορά, όπως κάθε άλλος εργοδότης σε τούτο τον τόπο. Οπως την πληρώνουμε και οι εργαζόμενοι στην ενημέρωση.

Χαίρομαι επίσης για το γεγονός ότι συνάδελφοι που εκτιμώ, όπως ο Γιώργος Καρελιάς, από τα ωραία χρόνια της «Ελευθεροτυπίας», δημοσιεύουν άρθρα με τις ίδιες απόψεις και τα ίδια επιχειρήματα που έχω υποστηρίξει σε αυτή τη στήλη. Με μοναδική... διαφωνία για το αν το «θύμωσε και έκοψε τα αχαμνά του» αναφέρεται σε αγά ή σε καλόγηρο. Διότι πράγματι αυτή την παροιμία θυμίζει η τακτική των εργατοπατέρων μας. 

Τούτη την ώρα το χρέος όλων ημών, όσων διατηρούμε με την δημοσιογραφία σχέση ερωτική, είναι να μιλάμε, να γράφουμε, και όχι να σιωπούμε. Να συνεγείρουμε τους πολίτες να αντισταθούν σε μια λαίλαπα που δεν λέει να αφήσει τίποτε όρθιο. Τα κείμενα και οι λόγοι μας πρέπει να διαπνέονται από το πνεύμα ενός στίχου του Μανόλη Αναγνωστάκη, γραμμένου στα χρόνια της μαύρης επταετίας: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

email giorgis@massavetas.gr