Μαρία Τομαρά

Πριν από μέρες μια 20χρονη αναγνώστρια έστειλε κάποιες σκέψεις της με την παράκληση να δημοσιευτούν χωρίς να φέρουν την υπογραφή της. Βρήκα ενδιαφέρουσες τις σκέψεις της, θεώρησα ότι εκφράζουν πολλούς 20άρηδες, οπότε σας τις παραθέτω:
«Πρόσφατα με ρώτησαν αν εξακολουθώ να κάνω όνειρα. "Και γιατί να μην κάνω;" είπα - αλλά την επόμενη στιγμή σκέφτηκα πως είμαι αρκετά αισιόδοξη σε μια εποχή που κυριαρχεί η αμφιβολία, η καχυποψία... Είμαι 20 χρονών και έχω κάθε δικαίωμα να ονειρεύομαι το μέλλον μου όπως θέλω. Παρ' όλα αυτά γιατί τρέμω να κάνω όνειρα; Γιατί μόλις ονειρευτώ βγάζω άμυνες και μιλάω σαν έναν 40χρονο άνθρωπο που φοβάται; Γιατί μου έκοψαν το δικαίωμα να είμαι ελεύθερη; Γιατί με εγκλώβισαν; Κανένας δεν μπορεί να μου απαντήσει.
Κοινωνία, νεολαία και εργατικό δυναμικό χωρίς δύναμη, χωρίς ψυχική υγεία, σε μια περιρρέουσα αίσθηση παραίτησης... Απ' την άλλη, κάποιοι που αποτελούν το κράτος εμφανίζονται γεμάτοι αισιοδοξία, υποσχέσεις, χρήματα στην τσέπη τους και πολυτέλειες. Και επιπλέον προσπαθούν να μας πείσουν για τις καλές διαθέσεις εκ μέρους του κράτους. Μα αν είναι έτσι, γιατί η κοινωνία πονά; Γιατί δεν πιστεύει; Γιατί δεν ελπίζει;
Επρεπε να φτάσει σ' αυτό το σημείο η ελληνική κοινωνία και να απαξιώνει τους εκπροσώπους της; Ή μήπως κάνει δήθεν πως τους απαξιώνει κι όταν έρθει η στιγμή θα τους υπερψηφίσει ξανά; Ερωτήματα που μάλλον δεν θα τους δοθεί απάντηση. Αλλωστε το λαό, τη μάζα δεν μπορείς να την κατανοήσεις, να την κατατάξεις σε καλούπι και να βρεις τη σωστή απάντηση. Ενας πολύ γνωστός άνδρας όμως, έλεγε πως ένας ηγέτης είναι αυτός που καταφέρνει να υποτάξει το λαό του, να τον χειραγωγήσει. Μπράβο λοιπόν σε όλους αυτούς που πέρασαν από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας. Μας υποτάξανε, μας χειραγώγησαν, μας νίκησαν!».