Είναι φορές που αναρωτιέσαι κατά πόσο ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου -πόσω μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι δημόσιο πρόσωπο, που έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει το μέλλον της πόλης σου- σου επιτρέπει να δεις το πραγματικό του πρόσωπο και δεν προβάλλει απλώς μια εικόνα ενός ανύπαρκτου εαυτού.
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αντιληφθώ ότι ο άνθρωπος που για χρόνια είχα απέναντί μου, στο Δημαρχείο της Καλαμάτας, ήταν ακριβώς αυτός που έδειχνε, ένας άνθρωπος χωρίς φτιασίδια, γιατί δεν του ήταν απαραίτητα. Δεν είχε ανάγκη το επιπλέον...
Είχε το “γνώθι σαυτόν” και η γνώση αυτή τον έκανε να είναι τόσο απλός, προσιτός, όσο και διεξοδικός στο κάθε τι που θα καταπιανόταν.
Η ποιότητα του μυαλού του, η ποιότητά του ως άνθρωπος, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση -αν θεωρήσει κανείς ότι είναι δυνατόν να μιμηθεί κάποιος έναν τρόπο ζωής και λειτουργίας, χωρίς πρώτα να έχει αληθινή γνώση του ίδιου του εαυτού του.
Πολύ λίγες, θεωρώ, ότι είναι οι περιπτώσεις που οι αναφορές στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, ο οποίος έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, εκφράζουν την πραγματικότητα, χωρίς να αποτελούν “κατά συνθήκη” συμβιβασμούς...
Δεν είναι τυχαίο -ακριβώς το αντίθετο- ότι πολλοί που είχαν υπάρξει στον πολιτικό στίβο αντίπαλοί του, έκλιναν χθες ευλαβικά το γόνυ στον Χρήστο Μαλαπάνη, εξαίροντας το ήθος, τη μετριοπάθεια, τη συναίνεση που επιδίωκε, αλλά και το πόσο αθόρυβος επέλεγε να είναι, αποφεύγοντας την περιττή και ανούσια προβολή -και ενίοτε πληρώνοντας σημαντικό τίμημα γι’ αυτή του την επιλογή, η οποία αποτελούσε στάση ζωής γι’ αυτόν.
Είναι πολύ λίγα αυτά που θα μπορούσα να προσθέσω σε όσα πολλοί άλλοι έχουν ήδη πει και γράψει για τον δήμαρχο που βιάστηκε νωρίς να μας αποχαιρετήσει. Πολύ περισσότερα είναι αυτά που έχω να πω για τον πιο “δικό” μου Χρήστο -όμως αυτά θα μου επιτρέψει να τα θεωρώ ως τη δική του παρακαταθήκη προς εμένα. Καλό ταξίδι...
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
