Γιάννης Σινάπης

Και να διαφωνεί κανείς με τον νέο νόμο για τους συνεταιρισμούς, όταν βλέπει καθημερινά την τραγική εικόνα και το αδιέξοδο του συνεταιριστικού κινήματος... ετοιμάζεται να τον αγκαλιάσει και να τον υποστηρίξει με πάθος.
Είναι εθελοντική η συμμετοχή στους συνεταιρισμούς κι έτσι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, σύμφωνοι. Και τι έγινε; Ανθησε το συνεταιριστικό κίνημα, στήριξε τα συμφέροντα των παραγωγών - μελών του; Και αυτοί που συμμετείχαν επειδή το ήθελαν, στήριξαν τα συμφέροντα της οργάνωσης;
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Οι συνέταιροι, αν έβρισκαν τον κερδοσκόπο έμπορο να τους δίνει 10 λεπτά ή μισή δραχμή παραπάνω από το συνεταιρισμό, τον προσκυνούσαν. Και όταν το προϊόν δεν είχε τιμή, καλούσαν την οργάνωση να τους δώσει κάτι παραπάνω και να τους σώσει. Στα δύσκολα θυμούνταν το συνεταιρισμό, στον οποίο μετείχαν με τη θέλησή τους!
Το άλλο πάλι με την εξάρτηση με των συνεταιρισμών από τα κόμματα... Απαγορεύεται, λέει, η λέξη "κόμμα" στους συνεταιρισμούς - ποιο κόμμα λέτε, το σημείο στίξης; Μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Και όλα αυτά τα χρόνια που τα κόμματα -εξουσίας και όχι μόνο- διαφέντευαν οργανώσεις και συνεταιριστές, παράνομα το έκαναν; Κοροϊδευόμαστε...
Και ο καλύτερος νόμος να ψηφιστεί πάντως, θα καταργηθεί, θα ακυρωθεί την ίδια ώρα στην πράξη, αν κόμματα και πρόσωπα, πολιτικοί και κυρίως αγρότες, δεν αλλάξουν μυαλά και νοοτροπίες. Δεν έχει τύχη το συνεταιριστικό κίνημα αν οι παραγωγοί δε βάλουν πάνω απ’ όλα το συλλογικό συμφέρον, το δικό τους συνολικό καλό. Τα κόμματα, οι μεσάζοντες και οι κερδοσκόποι έμποροι θα τους εκμεταλλεύονται μια ζωή. Οταν οι πρόεδροι ακόμα και σήμερα κοιτάζουν πώς θα σώσουν το μαγαζάκι τους, που δεν έχει κανένα ρόλο στην προστασία των προϊόντων και των παραγωγών, ίσως δεν υπάρχει μέλλον.
Και μόνο που ακόμα δεν ξεκίνησαν να συζητούν για να συνενωθούν και να δυναμώσουν, χαιρέτα το... το συνεταιριστικό κίνημα.