Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε αυτές τις σκηνές, κάποιοι επιμελώς σιώπησαν και κάποιοι άλλοι έδωσαν δίκιο σε όλους αυτούς που προπηλάκισαν τον Γιάννη Μπουτάρη.

Οσα κι αν ειπωθούν γύρω από αυτή την υπόθεση είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει άποψη έστω και ένα άτομο. Οσοι καταδίκασαν αυτές τις πράξεις το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν -και σωστά φυσικά- και αντίστοιχα όσοι πανηγυρίζουν από το Σάββατο για αυτά τα σκηνικά δεν υπάρχει ούτε 1 στο εκατομμύριο να αλλάξουν στάση όποιο κείμενο κι αν διαβάσουν, όποια λόγια κι αν ακούσουν.

Το άκρως ανησυχητικό είναι όμως ότι όλο αυτό συνεχίζεται μέσα στο χρόνο ως φαύλος κύκλος. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον πατέρα, που προπηλακίζει τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης έχοντας ένα κοριτσάκι (προφανώς την κόρη του) στην αγκαλιά. Το δίδαγμα λοιπόν της απογευματινής τους βόλτας ήταν πως κυνηγάμε όποιον δεν συμφωνούμε με τις απόψεις του και επειδή η μνήμη των παιδιών λειτουργεί σαν σφουγγάρι –που ρουφάει και όχι που σβήνει- είναι τρομακτικό ποια μπορεί να είναι η επίδραση τέτοιων σκηνών στο μέλλον.

Οσο η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ζύγι και για να συνυπάρξουμε με κάποιον απαιτείται... πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, τόσο οι πληγές της ελληνικής κοινωνίας θα παραμένουν ανοιχτές.

Και όταν ο επόμενος Μπουτάρης θα έχει άλλη κατάληξη, τότε θα κλαίμε πάνω από το πτώμα του και θα σκουπίζουμε τα δάκρυα με τις ανακοινώσεις συμπαράστασης και καταδίκης. Μέχρι τότε η... δημοκρατία του Facebook κάνει τις δικές της αναλύσεις, βγάζει τα δικά της συμπεράσματα και δίνει τον ρυθμό για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον κατήφορο.