Ο κόσμος, όμως, φαίνεται να έχει γυρίσει την πλάτη του και στις δύο γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Εκτιμά ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κομματικοποημένο - όχι απλά πολιτικοποιημένο, πράγμα λογικό κι αναμενόμενο. Βλέπει ότι οι διαφορετικές θέσεις των παρατάξεων πηγάζουν από τις κομματικές τους επιλογές και δεν υπάρχει καμιά διάθεση συνεννόησης, συνεργασίας και ενιαίας πορείας, μέσα από τις διαφορές τους.

Ο κόσμος της εργασίας, του αγώνα για το μεροκάματο, της προσπάθειας για δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και αξιόπιστη ασφάλιση, εκτιμά ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και οι συνδικαλιστές δεν έχουν καμιά σχέση με τους αγώνες και τις αγωνίες του. Βλέπει πρόσωπα καρφωμένα στις καρέκλες τους για χρόνια, επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν δεκαετίες να δουλέψουν. Ανθρώπους που στέκονται στα προνόμια και τις απαλλαγές τους, και περιμένουν από τον κακοπληρωμένο εργαζόμενο ή απ’ αυτόν που δουλεύει κι έχει μήνες να πληρωθεί, να πάει να κάνει μόνος του την καταγγελία στα αρμόδια ελεγκτικά όργανα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του. Να αλλάξει νοοτροπία και στάση ζωής, για να αποκαταστήσει τη χαμένη αξιοπιστία του.

Ο εργαζόμενος θέλει τα συνδικαλιστικά όργανα να παίρνουν πρωτοβουλίες για την ανασφάλιστη εργασία και να ζητούν από την Επιθεώρηση Εργασίας να κάνει ελέγχους, να βεβαιώνει και να δίνει τέλος στις παραβάσεις.

Ο εργαζόμενος περιμένει από τα συνδικαλιστικά όργανα να ζητούν από την Πολιτεία να στελεχώσει τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές, τις Επιθεωρήσεις Εργασίας, για να γίνουμε κανονική χώρα.

Ο εργαζόμενος θέλει από τους συνδικαλιστές να ζητούν κατάργηση των προνομίων τους και να αφήνουν κάποτε την καρέκλα τους για να επιστρέψουν στη δουλειά τους.