Φέτος, λοιπόν, τα πράγματα έμοιαζαν και πάλι υποτονικά, σαν ένα καλοκαίρι σε... αργή ταχύτητα, αν και κάποιες ημέρες, μέσα στον Αύγουστο κυρίως, παρατηρήθηκε σχετική αύξηση στις παραλίες και τα μαγαζιά. Οντως ο Αύγουστος έκανε τη διαφορά για φέτος.
Ωστόσο, πόσοι έχουμε αναρωτηθεί για το κόστος αυτής της αμφίβολης -και ξεκάθαρα εποχικής- “ανάπτυξης”, εν ονόματι της οποίας τα... πήραμε όλα παραμάζωμα εκείνα τα μακρινά, προηγούμενα, “ανέμελα” χρόνια της υπερβολής;
Ομως και αυτό το καλοκαίρι σε σχέση με τα “αλλοτινά”, παλιότερα, καλοκαίρια ο κόσμος εξακολούθησε να είναι λιγότερος. Ας μην μας ξεγελούν οι πληρότητες, είναι αστείο να μιλάμε γι’ αυτές όταν το σύνολο των κλινών στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα παραμένει εξαιρετικά μικρό για “τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πελοποννήσου”.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε ότι η παραλία της Καλαμάτας, όπως κι αυτή της Μπούκας (ενδεχομένως κι άλλες του Μεσσηνιακού αλλά και του Κυπαρισσιακού Κόλπου) είναι ζώνες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας... Και λοιπόν; Σάμπως μας ένοιαξε -ή μας νοιάζει;
Πριν λίγο καιρό, γνωστός -όπως ο ίδιος ομολογούσε- κόντεψε να... τρακάρει στο δρόμο, επειδή “χάζευε” έναν πελαργό -“είχα πολλά χρόνια να δω κάποιον στα μέρη μας” είπε απολογούμενος.
Εμείς το χαβά μας, εξορίζουμε το στοιχείο μας, εξορίζουμε τη φύση από τη ζωή μας με μόνο κριτήριο το οικονομικό όφελος -ιδίως αυτές τις πολύ δύσκολες εποχές.
Ισως θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο ποια είναι η λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεράσουμε μπροστά στην υπαρκτή και αναμφισβήτητη ανάγκη να εξασφαλιστεί ένα στοιχειώδες εισόδημα την κάθε θερινή περίοδο...
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος