Δεν περιποιεί ουδεμία τιμή και σε κανέναν το γεγονός αυτό, καθώς -πολύ φυσικά- δεν συνιστά εύσημο όταν τόσος κόσμος εγκαταλείπει τα χωριά που ολοένα φθίνουν. Το… ωραίο είναι ότι ο δήμος, αλλά και η Περιφέρεια, υποτίθεται ότι ανά διαστήματα προσπαθούν να κρατήσουν τους νέους με κίνητρα, μέσω διαφόρων προγραμμάτων. Προφανώς κάπου, τόσα χρόνια τώρα, υπάρχει κάποιο λάθος -και είναι απορίας άξιον πώς δεν το έχουν ανακαλύψει, μήπως και το διορθώσουν.

Η ουσία είναι, όμως, ότι τώρα, πέρα από τους ελάχιστους νέους -που κι αυτοί δεν βρίσκουν πια κανέναν λόγο να μείνουν στα χωριά τους- είναι και ηλικιωμένοι που ξεριζώνουν τις αναμνήσεις τους, μαζί με τα μικρά τους μποστάνια, τις αφημένες στην τύχη τους καστανιές, ελιές και κερασιές.

Χρόνια ακούν οι εναπομένοντες στον Ταΰγετο ότι θα υπάρξουν έργα ανάπτυξης -ανέκδοτο έχει καταντήσει πια- ώστε τα χωριά του να αποτελέσουν κι αυτά κάτι αντίστοιχο των ανθηρών χωριών στο Πήλιο και στην περιοχή του Ζαγορίου. Ας κάνουν, σε τελευταία ανάλυση, οι “ιθύνοντες” μια βόλτα στα μέρη αυτά για να δουν πώς πραγματικά δόθηκαν λύσεις και πώς τα χωριά στη Μαγνησία και την Πίνδο αποτελούν προβεβλημένους προορισμούς -και όχι μόνο για τους Ελληνες.

Φιλότιμο, τελικά, υπάρχει; Γιατί όταν δηλώνουμε ότι Περιφέρεια ή δήμος -μεταξύ άλλων- σημαίνουν σχεδιασμός και αξιοποίηση προγραμμάτων θα πρέπει να το αποδεικνύουμε με έργα, αναζητώντας τα προγράμματα αυτά κι όχι… αποφεύγοντάς τα...

Η ειρωνεία είναι ότι με τις αυτοδιοικητικές εκλογές προ των πυλών είναι βέβαιο ότι στα χωριά του Ταϋγέτου -και των άλλων βουνών της Πελοποννήσου, βεβαίως- θα ακουστούν και πάλι οι σειρήνες που θα τάζουν.... “ανάπτυξη”, βιώσιμη μάλιστα!

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος