Κούτες, ντουλάπια, σακούλες σκουπιδιών. Ολοι οι πρόχειροι - και μη - αποθηκευτικοί χώροι επιστρατεύτηκαν για να μαζέψουν τα βαριά σκουρόχρωμα χειμωνιάτικα ρούχα που τούτο το χειμώνα κουβάλησαν πάνω στις ίνες τους τον πιο κρύο και τρομαχτικό καιρό των ψυχών μας.

Ενα παλτό, δύο παλτά, όσα τέλος πάντων είχε ανάγκη ο καθένας να φορτωθεί στις πλάτες του. Ολα ένα κουβάρι, για να μπει από τα παραθύρια η βιαστική άνοιξη, που τη μια έρχεται φορτσάτη και την άλλη το μετανιώνει και οπισθοχωρεί...

Η άνοιξη δείχνει αθώα, μα κάθε άλλο παρά αυτό είναι... Βάζει όμορφα-όμορφα το χρωματιστό της προσωπείο, με τα μοβ και τα κίτρινα ανθάκια της, στέλνει δώθε-κείθε τα πουλιά να σε ζαλίζουν με τις φωνές τους, ξεσηκώνει τις θάλασσες και τους δίνει πιο καθάριο χρώμα. Και θαρρείς εσύ πως όλα θα γαληνέψουν...

Μάταιη καθώς είναι η ανθρώπινη φύση, θαμπώνεται και πιστεύει εύκολα, χωρίς πολλές αποδείξεις... Οι πραγματικότητες δεν έχουν τόσο όμορφα περιτυλίγματα, η αλήθεια δεν στολίζεται με κορδέλες και η άνοιξη έχει κι αυτή τα επικίνδυνα αεράκια της, τις αναμνήσεις των παιδικών ετών, τις αφορμές για να δει κανείς πόσο έχουν αλλάξει όλα.

Σαν άλλη συνωμοσία, σαν ψέμα, σαν Μέδουσα που δεν πρέπει να τη δεις κατάματα. Ετσι δες τη την άνοιξη. Τούτη την άνοιξη και την άλλη, μέχρι να 'ρθει η πραγματική, που άλλες τέτοιες αναλύσεις δε θα χρειάζεται.

Ετσι λοιπόν συνωμοτούν όλα στη φύση... Σαν μια βαριά και μακρόσυρτη εισαγωγή ηπειρώτικου τραγουδιού. Και μετά θα πεταχτούν και θα' ναι αργά να αντιδράσεις. Ανθρωπος μικρός μένεις και φτωχός μπροστά στα σχέδιά της.

Μόνο ο Στραβίνσκι μπόρεσε με την "Ιεροτελεστία" του να περιγράψει αυτή τη μαγική και τρομακτική αλλαγή, αυτή την εποχή, που ποτέ δε θα πάψει να μας μπερδεύει...