Το βασικό σκεπτικό στην πιο πάνω πρόταση είναι ότι ο πολιτισμός δεν “ανήκει” κατ’ αποκλειστικότητα σε κάποιον, αλλά αποτελεί πανανθρώπινη αξία, η οποία από τη φύση της τείνει να διαχέεται, αδιαφορώντας για σύνορα, διοικητικά όρια και τοπικιστικές αγκυλώσεις. Από την Επίδαυρο, λόγου χάριν, επωφελείται ολόκληρη η Αργολίδα, όπως και από την Ολυμπία απολαμβάνει οφέλη ολόκληρη η Ηλεία -για να αναφερθούν εδώ δύο περιπτώσεις σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Πελοποννήσου που φιλοξενούν εκδηλώσεις, οι οποίες όμως δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτούς, αλλά διαχέονται με διάφορους τρόπους.

Στη Μεσσηνία, η Αρχαία Μεσσήνη, τα τελευταία 8 χρόνια, φιλοξενεί κάθε άνοιξη μια εξαιρετική προσπάθεια, ένα διεθνές νεανικό φεστιβάλ αρχαίου δράματος, το οποίο έχει απίστευτες δυνατότητες να “απογειώσει” πολιτιστικά τόσο τον Δήμο Μεσσήνης όσο και τη Μεσσηνία γενικότερα. Κι αυτό γιατί η πρώτη επαφή με την Αρχαία Μεσσήνη είναι καταλυτική για τον οποιονδήποτε -τόσο για τα μαθητικά θεατρικά σχήματα που παίρνουν μέρος στο φεστιβάλ, όσο και για τους θεατές που το παρακολουθούν.

Ωστόσο, δύο είναι τα βασικά στοιχεία που θα πρέπει -κατά την ταπεινή μου γνώμη- να φροντίσουν οι διοργανωτές του να διατηρήσουν ως κόρη οφθαλμού: Το πρώτο είναι ο διεθνής χαρακτήρας του φεστιβάλ μέσα από τις συμμετοχές, αλλά και από συνεργασίες που θα εξασφαλίζουν την προβολή του και πέρα από τα σύνορα της χώρας μας. Το δεύτερο είναι η διάχυσή του στην ευρύτερη περιοχή του νομού μας μέσω παράλληλων εκδηλώσεων, ίσως μέσα από μια συνεργασία με τους άλλους δήμους ή και άλλους φορείς, που μπορεί να έχουν αξιόλογες προτάσεις.

Εν όψει της φετινής 9ης διοργάνωσης, στις 9 του ερχόμενου Απρίλη, υπάρχει ακόμα χρόνος για να “δουλευτεί” από τον Δήμο Μεσσήνης μια τέτοια προοπτική…

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος