Ακόμα και οι, για χρόνια, καχεκτικοί φοίνικες της παραλιακής οδού Ναυαρίνου θα τύχουν της… αρμόζουσας “περιποίησης” μήπως και ως εκ θαύματος μετατραπεί η αμμουδιά της Καλαμάτας σε... Κόπα Καμπάνα.

Πόσοι έχουν αναρωτηθεί για το κόστος αυτής της αμφίβολης -και ξεκάθαρα εποχικής- “ανάπτυξης”, εν ονόματι της οποίας τα... πήραμε όλα παραμάζωμα τα προηγούμενα, “ανέμελα” χρόνια της υπερβολής; Ομως κι αυτό το καλοκαίρι, όπως και τα προηγούμενα δέκα άλλωστε, ο κόσμος προετοιμάζει με περισσότερη φειδώ τον προϋπολογισμό των διακοπών του, με συνέπεια ο “πελάτης” να έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολος στο να πληρώσει τιμές που πλέον του φαίνονται εξωπραγματικές ή υπηρεσίες που δεν τον ικανοποιούν.

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε ότι η παραλία της Καλαμάτας, όπως κι αυτή της Μπούκας (ενδεχομένως κι άλλες του Μεσσηνιακού Κόλπου) είναι ζώνες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας... Και λοιπόν; Σάμπως μας ένοιαξε ή μας νοιάζει;

Πριν λίγο καιρό, γνωστός -όπως ο ίδιος ομολογούσε- κόντεψε να... τρακάρει στο δρόμο, επειδή “χάζευε” έναν πελαργό. “Είχα πολλά χρόνια να δω κάποιον στα μέρη μας” είπε απολογούμενος.

Εμείς το χαβά μας, εξορίζουμε το στοιχείο μας, εξορίζουμε τη φύση από τη ζωή μας με μόνο κριτήριο το οικονομικό όφελος. Ιδίως αυτές τις πολύ δύσκολες εποχές...

Ισως θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο ποια είναι η λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεράσουμε μπροστά στην υπαρκτή και αναμφισβήτητη ανάγκη να εξασφαλιστεί ένα στοιχειώδες εισόδημα και τη φετινή θερινή περίοδο. Ισως να είναι καιρός να σκεφτούμε ότι το φυσικό περιβάλλον, χωρίς εξεζητημένες παρεμβάσεις και αχρείαστες, εν πολλοίς, ανέσεις να αποφέρει πολύ περισσότερο όφελος μακροπρόθεσμα.

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος