Η λειψυδρία, που πλέον δεν αποτελεί απλώς ένα ενοχλητικό σενάριο για -το έστω και κοντινό- μέλλον, αλλά βρίσκεται εδώ και όπως πάνε τα πράγματα “ήρθε για να μείνει”, όπως και κάποιος άλλος δήλωσε επιστρέφοντας στην Ελλάδα πριν από 45 χρόνια...

Και είναι τώρα, τα τελευταία 5 – 6 χρόνια, που ως πολιτεία αποφασίσαμε να εκπονήσουμε κατόπιν εορτής και με μεγάλη καθυστέρηση μελέτες διαχείρισης, οι οποίες προβλέπεται να μείνουν πιθανότατα -όπως και πολλές άλλες, άλλωστε- σε συρτάρια των “αρμοδίων”, καθώς το αντικείμενο των μελετών θα τελεί υπό... εξαφάνιση.

Βλέπετε, είναι η διαμορφωμένη νοοτροπία αιώνων που θέλει ότι στην Ελλάδα εκμεταλλευόμαστε τα πάντα μέχρι... εξαφανίσεως και μετά... πάμε γι’ άλλα.

Το νερό δεν έτυχε καλύτερης αντιμετώπισης στην πατρίδα μας απ’ όση έτυχε η φύση γενικότερα από σχεδιασμούς “αναπτυξιακής” μορφής. Πανίδα και χλωρίδα καταστρέφονται συστηματικά και σε καθημερινή βάση από την άναρχη εξάπλωση οικισμών, παρά τις όποιες μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Ας μην προκαλούν εντύπωση οι εντάσεις γύρω από το νερό στη Μεσσηνία -πιο πρόσφατα σε περιοχές των Δήμων Οιχαλίας και Τριφυλίας- αν και γενικά ο νομός μας βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όμορους νομούς, όπως η Αρκαδία και η Λακωνία.

Κι όπως η ορθή διαχείριση, στο εξής, θα αποτελέσει τη μοναδική ελπίδα για να συνεχίσουμε να έχουμε νερό, θα πρέπει κάποιοι να πάρουν απόφαση ότι δεν γίνεται να μένουν όλοι ευχαριστημένοι, ιδίως όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι στις πηγές και τα ποτάμια μπορούν να μπαίνουν σύνορα και να ισχύουν ιδιοκτησιακά καθεστώτα.

Καιρός κάποιοι να αναλάβουν ευθύνες, έστω και προεκλογικά, ώστε τουλάχιστον να μπορούμε να τους ελέγξουμε μετεκλογικά...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος