Ολα πλέον, σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, κινούνται και περιστρέφονται γύρω από τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να ξαφνιαστεί κανείς όταν, οσονούπω, θα αρχίσουν ορισμένοι, από μπαλκόνια και εξέδρες, να παραμυθιάζουν -για απειροστή φορά- τον κόσμο στις πλατείες ότι θα μεταμορφωθεί, ξανά-μανά, σε... “κυρίαρχο λαό”, λαό... πυρίμαχο, λαό ευγνώμονα, λαό τιμωρό, λαό που “δεν ξεχνά”, λαό που... “όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει”.

Δεν ξέρω αν η μνήμη μας ως λαού, γενικώς, “αδυνάτιζε” όλο και περισσότερο ανά τα τακτά -ή και... άτακτα- χρονικά διαστήματα που εξαγγέλλονταν εθνικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές, με συνέπεια πλέον να έχει καταστεί ασθενέστερη αυτής των εκάστοτε κυβερνώντων.

Αγνοώ επίσης αν η τσίπα των εκάστοτε κυβερνώντων -σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο- όλο και χάνεται, ασχέτως πόσα χρόνια έχουν διατελέσει στο τιμόνι του δήμου, της Περιφέρειας, της χώρας...

Δύσκολο, επίσης, είναι να εντοπιστεί -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- έστω κι ένας άνθρωπος που θα πάει να ψηφίσει επειδή διάβασε ή άκουσε, άρα γνωρίζει, τις θέσεις και το πρόγραμμα του συνδυασμού ή του κόμματος που επέλεξε.

Μέχρι και την προπαραμονή των επικείμενων εκλογών, πάντως, θα πρέπει να περιμένουμε γερές κόντρες μεταξύ των υποψηφίων - και μακάρι αυτές να εστιαστούν σε ζητήματα ουσίας και όχι σε... ξεκατινιάσματα εκατέρωθεν. Ως τότε, λοιπόν, έχουμε κάποιον σχετικό χρόνο να ακούσουμε, να αναλύσουμε, να κρίνουμε τις θέσεις αλλά και τα πρόσωπα. Αν και αυτή τη φορά πέσουμε στα ίδια, θα σημαίνει ότι είμαστε πλέον σε δρόμο χωρίς επιστροφή, ως πολίτες, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, ως κοινωνίες.

“Η βλακεία, ο εγωισμός και η καλή υγεία είναι οι τρεις προϋποθέσεις για την ευτυχία, αν όμως η βλακεία απουσιάζει χάνεται το παν” έλεγε ο Φλομπέρ...