Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού η αυριανή και μου έδωσε απλώς μια ευκαιρία για κάποιες σκέψεις περί δικαιωμάτων και περί αυτονόητων υποχρεώσεων.

Συνήθως αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις παγκόσμιες ημέρες με τον επετειακό τους χαρακτήρα, στεκόμαστε στα δήθεν αυτονόητα που είναι η τροφή, η περίθαλψη, το σπίτι.

Οταν μιλάμε δε για δικαιώματα του παιδιού πάει αυτόματα το μυαλό μας σε παιδιά χωρών του τρίτου κόσμου που υποσιτίζονται, σε παιδιά εμπόλεμων περιοχών ή μεταναστών που δοκιμάζονται από την έλλειψη οικογενειακής εστίας και παιδείας, παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν σκληρά.

Είναι μόνο αυτά τα παιδιά όμως που στερούνται τα βασικά, είναι μόνο αυτά τα παιδιά καταπιεσμένα στα πιο τρυφερά τους χρόνια;

Κι αναρωτιέμαι αλήθεια, τα παιδιά των σύγχρονων κοινωνιών μας, των μεγαλουπόλεων, που έχουν τα αυτονόητα όπως στέγη, τροφή, σχολείο, αυτά πόσο δεν καταπιέζονται;

Πόσο απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στο παιχνίδι, στο παραμύθι πριν πέσουν για ύπνο, στο καθαρό περιβάλλον, στην ασφάλεια για το μέλλον τους;

Ενας ολόκληρος -άγνωστος σε εμάς- κόσμος των παιδιών που δείχνουν να απολαμβάνουν τα υλικά της εποχής τους αγαθά κι όμως, σκεφτείτε, μπορεί και να εγκλωβίζονται μέσα σ' αυτά και στις χιλιάδες προσδοκίες των άλλων που είναι ακουμπισμένες πάνω τους.

Μαρία Τομαρά