Δεν πάει καιρός που οι τοπικοί άρχοντες ξανάνοιξαν το κεφάλαιο Μπιρμπίτα και άρχισαν να εξαπολύουν μύδρους για το ποιος ευθύνεται για τα εκατομμύρια ευρώ που πετάχτηκαν στο βάλτο. Οι τσιγγάνοι πάντως διαβιούν χρόνια σε παράγκες στις όχθες ποταμών χωρίς κανένας αυτοδιοικητικός παράγοντας να κινητοποιηθεί αρκετά και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Κι αν κάποιοι σκέφτονται ότι ο καταυλισμός στην Μπιρμπίτα ήταν μια τέτοια προσπάθεια, ας αναλογιστούν τα οφέλη της μετακίνησής τους εκεί. Να τα ονομάσουν, χωρίς ρατσιστική διάθεση του στιλ «έτσι είναι οι γύφτοι, δε γίνονται άνθρωποι». Να δουν ποια ήταν η φροντίδα της Πολιτείας όταν τους έχωσε στα σπιτάκια της Μπιρμπίτας, τους έκανε 5 εμβόλια και μόλις σώπασαν οι φωνές και τα γραψίματα των δημοσιογράφων άφησαν όλοι τους και την κατασκήνωση να ρημάξει αλλά και τους τσιγγάνους να βολευτούν σ' ένα καθεστώς ασυδοσίας, στο οποίο το κράτος τούς έχει μάθει εδώ και χρόνια.
Οι αποτυχημένες πολιτικές λοιπόν άφησαν το χώρο για την ανεξέλεγκτη δράση κάποιων, οι οποίοι αντί να δουλέψουν για την ένταξη των τσιγγάνων, τους έδωσαν το μήνυμα ότι μπορούν να ζουν χωρίς κανόνες και υποχρεώσεις.
Και επειδή η ευαισθησία πρέπει να συνοδεύεται κι από την αίσθηση ευθύνης, είναι καιρός οι κάλπικες ευαισθησίες να πάνε στην άκρη και να εξετάσουμε το θέμα «τσιγγάνοι» στις πραγματικές του διαστάσεις. Να σκύψουμε πάνω από τους γηγενείς Αθλιους - αυτούς που ονομάζουμε γύφτους και τους κοιτάζουμε υποτιμητικά για τη χοντροκοπιά τους και ύποπτα για τις underground συναλλαγές τους.
Και μην ξεχνάμε ότι και οι μικροπολιτικές εξυπηρετήσεις για λίγες ψήφους στις εκλογές... έδρασαν ενισχυτικά στο να αυξηθεί η παραβατικότητα των τσιγγάνων.

Νικολέττα Κολυβάρη