Μια αφοπλιστική απάντηση ακούσαμε από το στόμα συμπολίτισσάς μας πριν από λίγες μέρες.
Αφορμή ήταν ένα κοπλιμέντο για το ωραίο της στιλ. Με έμφυτη ωραιοπάθεια και σιγουριά από κούνια, μας είπε τότε από ποιο κατάστημα ντύνεται και γιατί. Το μαγαζί που μας είπε είναι ωραιότατο, δε λέμε, αλλά το λες και λιγάκι... τσιμπημένο για τον μέσο πολίτη.
"Ψωνίζω μόνο από εκεί γιατί φέρνει μοναδικά κομμάτια, και όταν παίρνεις κάτι, δε λέω, το πληρώνεις λίγο παραπάνω, αλλά ξέρεις ότι το φοράς μόνο εσύ. Δε θέλω να είμαι σαν όλες τις άλλες, ρε συ"... εξήγησε η κοπέλα και με έβαλε σε σκέψεις. Ειλικρινά, πώς ένας άνθρωπος που εργάζεται ως απλός ιδιωτικός υπάλληλος μπορεί να ντύνεται με μάρκες από το... καπέλο ως τις κάλτσες, ειδικά σε αυτές τις εποχές;
Πολύ ωραία όμως και η κοινωνιολογική ανάλυση που μας έκανε η ίδια. Οτι δηλαδή δε θέλει να ανήκει στη μάζα, να είναι "ίδια με όλες τις άλλες"... Κάποτε οι νέοι άνθρωποι που το έλεγαν και το πίστευαν αυτό κρεμούσαν ένα φτηνό στρατιωτικό σακίδιο στον ώμο, ξεφτισμένο αλλά γεμάτο με πολιτικά βιβλία και ποίηση, γιατί τους αρκούσε αυτή η "μόδα". Και ήθελαν να διαφοροποιηθούν από τη μάζα κάνοντας επαναστάσεις. Δημιουργώντας ρεύματα, "-ισμούς" στην τέχνη και κείμενα που έμελλε να αλλάξουν τελικά, έστω και λίγο, τον κόσμο. Και βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν ότι σκέφτονταν με το “εμείς” και όχι με το "εγώ". Τους ένοιαζε ο πόνος του άλλου, η καταπίεση και η παραβίαση των ελευθεριών του, και όχι το ταμπελάκι της μαρκάτης μπλούζας, που κάνει ένα σκασμό λεφτά και φτιάχνεται στα μεγαλοεργοστάσια από εργάτες σκλάβους στην άλλο άκρη της γης.
Μας έφαγαν αυτά τα άτιμα τα ταμπελάκια. Τα ταμπελάκια στα ρούχα, που φτιάχνονται από ανθρώπους που δεν έχουν όνομα, μόνο έναν αριθμό ή ταμπελάκι, σαν στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτά μας έκαναν άπληστους κι εγωπαθείς. Ερωτευμένους με τους εαυτούς μας και όχι πια με τις ιδέες, τις τέχνες και τα οραμάτα των επαναστάσεων.
Αγνοήστε τα πια αυτά τα ρημαδιασμένα χαρτάκια που τελικά μόνο μας σκλαβώνουν! Αυτό είναι το πρώτο βήμα της απελευθέρωσης, που όλοι τόσο χρειαζόμαστε!
