Μέσα σε μια κοινωνία που έχει μάθει να στιγματίζει τους χρήστες, πολλοί από αυτούς επιλέγουν να καταφεύγουν σε καταστροφικές για τους ίδιους λύσεις αντί να ζητούν βοήθεια. Οι θέσεις στις θεραπευτικές κοινότητες, όπως λένε οι ίδιοι, δεν επαρκούν. Μερικές φορές εμφανίζουν στα δικαστήρια ένα χαρτί με αριθμό προτεραιότητας για κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Κάποιοι θα προσπαθήσουν μόνοι τους ή θα μπορέσουν να βρουν το ψυχικό σθένος και να μπουν στο πρόγραμμα για να "καθαρίσουν". Μερικοί θα τα καταφέρουν, άλλοι θα επιστρέψουν σε πιο μαλακά ναρκωτικά, ενώ οι πιο αδύναμοι θα καταλήξουν νεκροί σε τίποτα χαλάσματα... ή απλώς περιφερόμενοι ζωντανοί - νεκροί. 

Η σκληρή πραγματικότητα  για αυτούς τους ανθρώπους, ωστόσο, παραμένει ότι δεν θα γίνουν αποδεκτοί από την κοινωνία. Δεν θα έχουν τα προνόμια που για όλους τους άλλους θεωρούνται δεδομένα. Ακόμα όμως κι αν συνεχίσουν το σχολείο, για όσο το συνεχίσουν, ή αν μπουν σε μια δουλειά, θα χρειαστούν περίσσευμα ψυχής και ανθρώπους να σταθούν δίπλα τους και να πιστέψουν σ' αυτούς. Θα χρειαστούν δηλαδή ένα ολόκληρο σύστημα και μια καινούργια, διαφορετική νοοτροπία να στηρίξει την προσπάθειά τους. 

Αλλιώς, τα ίδια αδιέξοδα, οι ίδιοι φόβοι και δικαιολογίες θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν τη ζωή τους και να τους φέρνουν αντιμέτωπους με τη Δικαιοσύνη. Θα καταδικάζονται για τα ίδια αδικήματα και θα αισθάνονται ότι πήραν τη ζωή τους λάθος. Θα θυμώνουν που η κοινωνία δεν τους δίνει την ευκαιρία να αλλάξουν.