Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2010, όλα μοιάζουν να είναι τέλεια τακτοποιημένα στη μικρή καθημερινότητά μας.
Τους λαθρομετανάστες που τους παράτησαν για άλλη μια φορά όπου γούσταραν οι δουλέμποροι, τους στείλαμε πίσω στην ασφαλέστατη και γεμάτη σπιτική θαλπωρή πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα.
Οι μύλοι στο λιμάνι της Καλαμάτας έχουν σφραγιστεί κι έτσι δεν μπορούν πια να πάνε να μείνουν οι άστεγοι. Στη Χρυσάνθου Παγώνη το παλιό κτήριο κατεδαφίστηκε. Κάποια από τα εγκαταλελειμμένα κτήρια πίσω από τον Αγιο Νικόλαο σφραγίστηκαν και άλλα επισκευάζονται. Αρα οι συνήθεις ύποπτοι τοξικομανείς θα πάνε σε άλλη γειτονιά. Το Πάρκο των Σιδηροδρόμων ούτως ή άλλως τα βράδια είναι άβατο.
Τα πολλά "ύποπτα μέτωπα" της πόλης όμως, "δόξα τω Θεώ" μοιάζουν ασφαλή. Κλειστά και αποστειρωμένα από τις τοξικές, μοναχικές και απελπισμένες συνήθειες των συνανθρώπων μας.
Η απόλυτη λύση: Το λουκέτο, το κλείσιμο. Το "είμαστε κλειστά". Σε όποιο πρόβλημα δεν μπορούμε να λύσουμε, του βάζουμε βουλοκέρι και το περνάμε στην ιστορία. Κλειστά κτήρια, για να μη φιλοξενήσουν κανένα απολύτως κοινωνικό πρόβλημα. Κλειστές οι πόρτες, για να κρύψουν τις ακόμη πιο κλειστές νοοτροπίες.
Ετσι μοιάζουν και τα φετινά Χριστούγεννα. Πιο "κλειστά" από ποτέ. Σφιγμένος ο κόσμος, πιο επιφυλακτικός, πιο καχύποπτος, πιο διστακτικός στο να ζητήσει ακόμα και βοήθεια.
Στον αντίποδα αυτής της εικόνας, αυτής της στάσης, μια "άλλη" κοινωνία, που επιμένει στην εξωστρέφεια, στο μοίρασμα και στη δοτικότητα. Οι εθελοντικές οργανώσεις, οι μαθητές των σχολείων, οι σύλλογοι που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, στο μέγιστο βαθμό, για να ανακουφίσουν τους συνανθρώπους τους.
Γιατί με τον εγκλωβισμό κανείς ποτέ δεν προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Κι ας ήταν "κλειστά παραθυρόφυλλα/ τα στήθια π' αγαπάς..." όπως έγραψε ο Νάνος Βαλαωρίτης.

Γιούλα Σαρδέλη