Στην πρώτη γραμμή της καθημερινής ειδησεογραφίας βρίσκονται από το Σάββατο το βράδυ τα ομολογουμένως τραγελαφικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, σε επίπεδο διαιτητικών αποφάσεων και όχι μόνο. Φυσικά οι διαστάσεις που πήρε το θέμα ξεφεύγουν από το πλαίσιο του (πρωτ)αθλητισμού και σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύω να αναφερθώ στο καθαρά αγωνιστικό μέρος. Οχι απλώς επειδή είμαι δηλωμένος οπαδός του Παναθηναϊκού, αλλά γιατί αυτό περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα...
Για ορισμένους το ποδόσφαιρο είναι απλώς 22 τύποι που κυνηγούν άσκοπα ένα τόπι. Για άλλους είναι μέσο διασκέδασης και εκτόνωσης και για άλλους τρόπος ζωής. Αυτό που σίγουρα ισχύει όμως είναι ότι η κατάσταση του ποδοσφαίρου -και εν προκειμένω του ελληνικού- καθώς και η συμπεριφορά των οπαδών στα γήπεδα αποτελούν καθρέφτη της κάθε κοινωνίας.
Τι οδηγεί λοιπόν τον Ελληνα φίλαθλο - οπαδό να μετατρέπεται σε κάφρο που χωρίς καμία λογική πηγαίνει στο γήπεδο με σκοπό να πάρει το τομάρι του αντιπάλου; Η κοινωνικοοικονομική πίεση που κατά καιρούς -και σήμερα βεβαίως ακόμα εντονότερα- βιώνει ο πολίτης, το έλλειμμα αθλητικής παιδείας, καθώς και η ατιμωρησία αποτελούν τους βασικούς παράγοντες που με τη δικαιολογία της εκτόνωσης οδηγούν σε ακραίες συμπεριφορές... όπως οι πάσης φύσεως πόλεμοι εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.
Και για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ιδανική την εικόνα ενός γηπέδου που θυμίζει εκκλησία ή θεατρική παράσταση, όπου όλα κυλούν αρμονικά κι οι φίλαθλοι απολαμβάνουν το θέαμα χωρίς καμία απολύτως αντίδραση. Και δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους ευχολόγια που κατά καιρούς δημοσιεύονται ή ακούγονται από τα ΜΜΕ. Γήπεδο, και ιδίως ποδοσφαιρικό, χωρίς ένταση, πάθος, ανταλλαγή συνθημάτων και αίσθημα ανταγωνισμού, δεν έχει νόημα.
Οποιος επιλέγει να εγκαταλείψει τον καναπέ του και να δώσει το «παρών» στην κερκίδα ενός γηπέδου επιζητάει στιγμές διασκέδασης αλλά και εκτόνωσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η εκτόνωση θα πρέπει να γίνεται εις βάρος της σωματικής ακεραιότητας των αντιπάλων ή βρίζοντας νεκρούς κ.λπ.
Το σαθρό υπόβαθρο της ελληνικής κοινωνίας και η ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλους τους τομείς φυσικά, όχι απλώς δεν δίνει αισιοδοξία για κάτι καλύτερο, αλλά προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα χειρότερα φαινόμενα.
Οταν μάλιστα παράγοντες λαμόγια, που με το ζόρι μπορούν να πουν την αλφαβήτα, χρησιμοποιούν ως “πλυντήριο” τις ομάδες και ως “στρατό” τους δεκάδες χιλιάδες φίλους της κάθε ομάδας, σε συνδυασμό με τα κατάπτυστα κατευθυνόμενα πρωτοσέλιδα των οπαδικών εφημερίδων που συχνά τουλάχιστον υποτιμούν τη νοημοσύνη ακόμα και των “άρρωστων” οπαδών, τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.
Ας διαφυλάξουμε λοιπόν όλοι εμείς που... τρέχουμε στα γήπεδα, αλλά και όλοι όσοι από οποιαδήποτε θέση μπορούν να συμβάλουν, το ποδόσφαιρο, τις ομάδες, την αξιοπρέπειά μας και κατ' επέκταση την ελληνική κοινωνία. Ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε για το πώς μπαίνουν τα πολεμοφόδια στα γήπεδα και να καλύπτουμε (όπως τον Κατσουράνη!) κάθε συμπεριφορά ζούγκλας.
