Το "πάμε πλατεία"... αναβίωσε, με διαφορετικό σκοπό βέβαια τώρα από εκείνον των βαριεστημένων πιτσιρικάδων στους τηλεοπτικούς "Μήτσους". Τώρα το "πάμε πλατεία" το λένε οι "αγανακτισμένοι" ανά την Ελλάδα, που μιμούμενοι τους Ισπανούς εκμεταλλεύτηκαν αυτή την τεράστια (ή μάλλον την ανυπολόγιστη) δύναμη που έχει το Facebook.

Από μόνο του αυτό, ήδη λέει κάτι για την ανάγκη να ξεκουνηθούμε επιτέλους! Καλά λοιπόν ως εδώ. Καλή(;) η αγανάκτηση, ο θυμός, η απογοήτευση. Αλλά αναρωτιέμαι αν φτάνει - και κυρίως πώς θα εκτονωθεί επ' ωφελεία του συνόλου.

Γιατί είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι σκόρπιες πιστολιές απλώς... σου σπαταλούν τις σφαίρες και τρομάζουν μόνο τα πουλιά. Και συχνά όταν δεις ότι αυτό που κάνεις -οι σκόρπιες πιστολιές, στην προκειμένη- δεν έχει τελικά αποτέλεσμα, τότε απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο από πριν. Αποτραβιέσαι, κρύβεσαι ξανά στο καβούκι σου, αράζεις στον καναπέ, βλέπεις στην τηλεόραση ακόμα πιο τρομαγμένος τις ειδήσεις και περιμένεις μοιρολατρικά την επόμενη, χειρότερη μέρα.

Ε, όχι, αυτό το χατίρι δεν πρέπει να τους το κάνουμε. Είναι αναγκαία η συσπείρωση γύρω από ένα κάπως πιο συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο. Δηλαδή, ναι, κατεβαίνουμε στους δρόμους - αλλά για να κάνουμε τι; Να πετύχουμε τι;

Μ' άρεσε κάτι που διάβασα χθες στο Διαδίκτυο, να γίνουμε λέει "του δρόμου"... Λες και δεν είμαστε! Οι νέοι άνεργοι, επιστήμονες και μη, στο δρόμο δεν είναι; Ο συνταξιούχος που δεν του φτάνουν τα λεφτά ούτε για φάρμακα; Ο ταλαιπωρημένος υπάλληλος, ο εργάτης, ο μικρομεσαίος επαγγελματίας, πού είναι; Στο δρόμο δεν είναι; Ναι, στο δρόμο. Ή μάλλον... στον αέρα. Γι' αυτό και δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν όλοι αυτοί, να τους φτάσει μια τρίωρη "αγανάκτηση".

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να γίνει - αλίμονο! Λέω όμως να μη σταματήσει. Να γιγαντωθεί, να γίνει υπόθεση όλων μας. Γιατί δηλαδή να τους βολέψουμε ακόμα μια φορά και να ξέρουν πως η αγανάκτησή μας έχει ωράριο και μέτρο;

Ας μας πάρουν στα σοβαρά, επιτέλους, αυτοί που (τους επιτρέψαμε και) χάσανε το μέτρο!

Μαρία Τομαρά