Ο τουρισμός αποτελεί για την Πελοπόννησο ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία ανάπτυξής της. Με το συγκεκριμένο κλάδο ασχολούνται επιχειρηματικά χιλιάδες άνθρωποι, ενώ πάνω σε αυτόν είναι στηριγμένες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η πραγματικότητα αυτή από μόνη της επιβάλλει την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου τομέα με τη μέγιστη σοβαρότητα. Στην πράξη όμως τι γίνεται; Ο καθένας αναλαμβάνει μια πρωτοβουλία, πραγματοποιεί μια συνεδρίαση στην οποία λέγονται από αδιάφορα έως πολύ σημαντικά πράγματα και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Μια τέτοια συνάντηση έγινε προ ημερών στην Τρίπολη με τη συμμετοχή του περιφερειάρχη και των ξενοδοχειακών ενώσεων της Περιφέρειας, από την οποία απουσίαζαν όμως οι Μεσσήνιοι ξενοδόχοι. Δεν γνωρίζουμε ποιος ευθύνεται για την απουσία και τι διαδικαστικό παρασκήνιο υπάρχει. Είναι πραγματικά αδιάφορο. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι συσκέψεις αυτού του είδους πραγματοποιούνται μόνο όταν έχει διασφαλισθεί η συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων και βέβαια όταν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος. Η άρνηση συμμετοχής -αν δεν οφείλεται στον ευκαιριακό χαρακτήρα της σύσκεψης και στο «σπασμένο τηλέφωνο», «του είπα», «μου είπε»… «δεν μπορούσε, τι να κάνουμε…»- θα πρέπει να αναδειχτεί και να ξέρουν οι ενδιαφερόμενοι ότι ο θεσμικός τους εκπρόσωπος δεν συμμετέχει γιατί έχει αυτή τη διαφωνία ή αδυναμία.
Το ωραίο είναι ότι στη συγκεκριμένη σύσκεψη -και πολύ σωστά- έγινε ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να αναδειχτεί όλη η γεωγραφική Πελοπόννησος ως τουριστικό προϊόν. Να συμμετέχει δηλαδή στην ενιαία προσπάθεια προβολής και η Ηλεία με την Αχαΐα, γιατί πολύ ορθά ένα προϊόν που θα έχει μέσα και την Αρχαία Ολυμπία «πωλείται» καλύτερα και πολλαπλασιάζει την υπεραξία και των υπολοίπων επώνυμων προορισμών της Πελοποννήσου. Είναι όμως απορίας άξιο πώς δεν σκέφτηκε κανείς ότι μέχρι να φτάσουμε εκεί, θα ήταν καλύτερα να βρεθούμε καταρχήν μεταξύ μας και να συμφωνήσουμε σε κάποια βασικά ως προς την ανάδειξη των υποδομών και την αξιοποίησή τους. Γιατί αν η απουσία της Μεσσηνίας από τη συγκεκριμένη σύσκεψη οφείλεται στο πρόχειρο και στην αδυναμία συνεννόησης μέσω του «σπασμένου τηλεφώνου», μικρό το κακό. Αν όμως η απουσία «μεθοδεύτηκε» προκειμένου να μην υπάρχουν ενοχλητικοί στην προώθηση αιτημάτων για προώθηση ανταγωνιστικών ενδοπεριφερειακών υποδομών, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα. Με απλά λόγια πέρα από τα γενικά και χιλιοειπωμένα που έγιναν γνωστά, μήπως αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η προώθηση του «οράματος» του περιφερειάρχη για αεροδρόμιο στην Τρίπολη; Μήπως η απουσία βόλευε στο να συντονιστούν έμμεσα ή άμεσα οι προσπάθειες για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου;
Το θέμα της κατασκευής αεροδρομίου στην Τρίπολη δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια παλαιοκομματική εμμονή που δεν λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί, αλλά ούτε καν τα γεωγραφικά και κλιματολογικά δεδομένα της περιοχής. Τη στιγμή που όλοι αντιλαμβάνονται τη σημαντική βαρύτητα που έχει η ένταξη της Αρχαίας Ολυμπίας στο τουριστικό πακέτο της Πελοποννήσου, έτσι ώστε να ενοποιηθούν σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι από την Αρχαία Μεσσήνη, τα Ανάκτορα του Νέστορα και την Αρχαία Σπάρτη, μέχρι τις Μυκήνες και την Επίδαυρο είναι τουλάχιστον αστείο να ασχολείσαι με ζητήματα φτηνού τοπικισμού. Για να το πούμε πιο απλά, το αεροδρόμιο της Καλαμάτας σε συνδυασμό με την προώθηση της Ολύμπιας Οδού είναι το μοναδικό εργαλείο που μπορεί να εντάξει σε ορατό χρόνο στο τουριστικό πακέτο της υπόλοιπης Πελοποννήσου την Αρχαία Ολυμπία. Η ολοκλήρωση της Ολυμπίας Οδού θα πρέπει να είναι ο ένας και μοναδικός στόχος της Περιφέρειας στο επίπεδο των αναγκαίων μεγάλων υποδομών, γιατί αποτελεί το συντομότερο δρόμο για να δοθεί υπεραξία στο τουριστικό προϊόν της περιοχής. Ολα τα άλλα είναι κουτοπόνηρες προσεγγίσεις από ένα πολιτικό προσωπικό που έρχεται από το παρελθόν, είναι προσκολλημένο σε αυτό και σύντομα θα αποτελέσει και αυτό παρελθόν.
Υ.Γ. Τόσα χρόνια τα φώτα της δημοσιότητας έπεφταν στα «πολλά» περιφερειακά τριτοβάθμια ιδρύματα, ενώ την ίδια ώρα τα πολλά ήταν αυτά που «αυτονομούνταν» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τα πράγματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση -όπως και σε πολλά άλλα θέματα- δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται μέσα από παραμορφωτικούς φακούς διαφόρων καλοθελητών και συμφερόντων. Τα προβλήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν λύνονται βέβαια με συγχωνεύσεις, δηλαδή με μείωση εισακτέων, αλλά ούτε και με αστεία λαϊκίστικα μέτρα, όπως η βάση του "10". Χρειάζονται πολλά πράγματα και σε πολλά επίπεδα. Το συνολικό πρόβλημα δεν είναι τόσο η έλλειψη οικονομικών δυνατοτήτων, αλλά περισσότερο η στοχευμένη διαχείριση των υπαρχόντων πόρων. Σε κάθε περίπτωση -σε ό,τι μας αφορά τοπικά- είναι θετικό ότι εγκαταλείφθηκε, επί του παρόντος τουλάχιστον, η ιδέα της επαναφοράς της βάσης του "10". Τα υπόλοιπα πιστεύουμε ότι θα διορθωθούν το επόμενο διάστημα με τη συμβολή όλων των παραγόντων.
panagopg@gmail.com
