Οι διαπιστώσεις για την ανεργία και τα δάκρυα που χύνονται για τους ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους είναι καθημερινό τηλεοπτικό -και όχι μόνο- θέαμα για λόγους συγκινησιακούς, διαχείρισης φόβου αλλά και πολιτικής σκοπιμότητας. Η ευαισθησία και το ενδιαφέρον για τους άνεργους ξεχειλίζει, αλλά ακολουθεί αοριστία μόλις φτάσουμε στο τι κάνουμε. Οταν ζητηθούν λύσεις στο συγκεκριμένο πρόβλημα -μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας και του ανταγωνισμού που αυτή θέτει- αρχίζουν οι ευχές, τα ακατανόητα και οι βερμπαλισμοί. Εχουμε πληθωρισμό ευαισθησίας, αλλά ελάχιστες λύσεις όταν φτάνουμε στο διά ταύτα.
Η επίδειξη ευαισθησίας -με ή χωρίς σκοπιμότητα- είναι εύκολη υπόθεση. Επιλέγεται ακόπως και υιοθετείται με άνεση, δεν προσφέρει όμως τίποτα ουσιαστικό όταν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες υλοποιήσιμες προτάσεις. Είναι πολιτικάντης λαϊκιστής εκείνος που βγαίνει με κάθε ευκαιρία και αλαλάζει για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χωρίς να καταλήγει σε συγκεκριμένη πρόταση. Προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στους πάντες και ειδικότερα στους ανέργους για τους οποίους υποτίθεται πως νοιάζεται. Είναι ακραίος λαϊκισμός να υποστηρίζει κάποιος ότι υπάρχει η δυνατότητα για χιλιάδες νέους διορισμούς στο Δημόσιο. Δεν υπάρχουν λεφτά -ούτε και διαθέσιμοι να μας δανείσουν- για να πληρωθούν ακόμα και οι δραματικά μειωμένοι μισθοί. Επιπρόσθετα, το Δημόσιο -και σωστά- έχει περιοριστεί στον απολύτως αναγκαίο στρατηγικό και κοινωνικό του χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι οι νέες θέσεις δεν θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά για την οικονομία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φουσκώσουν το μπαλόνι της κατανάλωσης, ενισχύοντας το εμπορικό έλλειμμα. Για να μην το κουράζουμε, διορισμοί στο Δημόσιο δεν μπορούν να γίνουν λόγω των μεγεθών του προϋπολογισμού, και αν ακόμα υποθέσουμε ότι γίνουν, θα καταλήξουμε άμεσα σε πολύ χειρότερες καταστάσεις από αυτές που βιώνουμε σήμερα.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στα πλαίσια ενός άλλου συστήματος θα μπορούσαν όλοι να δουλεύουν στο Δημόσιο με το «κράτος» να αναλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα, προσφέροντας «στοργή και… προδέρμ». Επειδή όμως τα συγκεκριμένα συστήματα, όπου και όπως και αν εφαρμόστηκαν, κατέρρευσαν οικονομικά και πολιτικά, και επειδή και τα ελάχιστα που υπάρχουν ακόμα, όταν δεν ξεμένουν από χαρτί υγείας, αναζητούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ατομική ελευθερία, δεν νομίζουμε ότι είναι πολλοί διατεθειμένοι να επαναλάβουν το πείραμα, μήπως και εδώ πετύχει. Γιατί καλές οι θεωρίες, αλλά ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν με την απόλυτη εξαθλίωση του παρόντος και του μέλλοντος, του δικού τους και των παιδιών τους. Και αυτό δεν είναι ο φόβος, αλλά ο απόλυτος ρεαλισμός όσων πιστεύουν ότι αν πέσεις με 150 χιλιόμετρα πάνω σε ένα τοίχο ή θα σκοτωθείς ή θα μείνεις παράλυτος.
Είναι καιρός η πολιτική ζωή -για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να παραμείνουμε σε ζώνη ελεύθερης οικονομίας- να φύγει από τους βερμπαλισμούς και την πώληση ευαισθησίας και να περάσει στο απολύτως συγκεκριμένο. Θέσεις εργασίας, για παράδειγμα, στη Μεσσηνία δεν πρόκειται να δημιουργηθούν αν δεν ενισχυθεί ο αγροτοδιατροφικός τομέας και η παροχή υψηλών υπηρεσιών στον τουρισμό. Η δημιουργία σύγχρονων καταρτισμένων αγροτών που θα παράγουν έχοντας στο μυαλό τους τις ανάγκες του καταναλωτή, αλλά και θα δρουν επιχειρηματικά στην ίδια κατεύθυνση είναι ένας βασικός πυλώνας που μπορεί να δώσει βιώσιμες και παραγωγικές θέσεις εργασίας στην περιοχή. Ο τουρισμός από την άλλη θέλει επιχειρηματίες, αλλά και εργαζόμενους οι οποίοι θα προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους πελάτες τους, αν θέλουν να έχουν μόνιμη δουλειά αυτοί και τα παιδιά τους. Είναι κυρίαρχο να κατακτηθεί η συγκεκριμένη αντίληψη και αυτό δεν θα συμβαίνει όσο η πολιτική τάξη υπόσχεται διορισμούς και εύκολες λύσεις.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δημόσιες επενδύσεις όπως λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια, μαρίνες κ.λπ. μπορούν να προσφέρουν αν προσανατολιστούν στις ανάγκες της αγοράς. Στην περιοχή έχουμε λιμάνια που έχουν ελάχιστη συμμετοχή στην αύξηση του εισοδήματος και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες σημαντικές υποδομές οι οποίες σχολάζουν, ενώ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά για την οικονομία της περιοχής. Το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτές τις υποδομές γιατί δεν διαθέτει την ευελιξία που απαιτείται. Δεν είναι εύκολο να λαμβάνονται αποφάσεις που έχουν οικονομικό ρίσκο -φαντάζεστε τι έχει να γίνει αν ένας δημόσιος διαχειριστής λιμανιού υπογράψει σύμβαση αποκλειστικής συνεργασίας με μια εταιρεία κρουαζιέρας παρέχοντας διευκολύνσεις και ειδικό καθεστώς- ακόμα και αν είναι όλα τυπικά. Πόσες δίκες θα ακολουθήσουν και πόσους τόνους λάσπη θα δεχτεί; Ενας ιδιώτης αντίστοιχα μπορεί να λειτουργήσει ευέλικτα υποδομές αυτού του μεγέθους, μέσα σ' ένα πλαίσιο τήρησης των νόμων για την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος, και αυτό θα λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά για την οικονομία της περιοχής. Το να διατηρούμε νεκρές δημόσιες υποδομές και να αφήνουμε να σαπίζουν ακίνητα, δεν είναι απλώς ανόητο αλλά καταστροφικό για την οικονομία. Η ανεργία δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με κλάματα και κραυγές, αλλά με κινήσεις που θα αξιοποιούν υπάρχουσες υποδομές και θα δημιουργούν νέες ευκαιρίες. Η επιχειρηματική δράση και η ελεύθερη οικονομία βελτιώνουν διαρκώς το επίπεδο διαβίωσης για τους πολλούς και κρατούν «ζωντανές» τις κοινωνίες και τους ανθρώπους κόντρα στις λογικές νεκροταφείου του κράτους "πατερούλη".
Υ.Γ. Οι «όπισθεν εμού κρυπτόμενοι» και εγώ προσωπικώς, μετά από πολυήμερες συνεχείς συσκέψεις και συναντήσεις ολονύκτιες μετά θεαμάτων, αποφασίσαμε να μην απαντήσουμε σε φαντασιόπληκτους συνωμοσιολόγους που έχουν μάθει να κρίνουν τους άλλους με τα δικά τους μέτρα και πρακτικές. Ισως τελικά είναι πλεονέκτημα να διακρίνεσαι στη μυθοπλασία και να ξιφουλκείς με ανύπαρκτους εχθρούς. Ετσι φαντάζεις μεγάλος, υπαρκτός και υπολογίσιμος, ακόμα και αν χάνεις έστω και την όποια σοβαρότητα σού έχει απομείνει.
