Επειδή για χρόνια δεν ήθελε κανένας να συγκρουστεί με τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες των πελατών, και ειδικότερα των «τοπικών κοινωνιών», δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί ένας χώρος που να πληροί έστω τις ελάχιστες προδιαγραφές για να εναποθέτονται τα σκουπίδια της περιοχής. Με ευκολία ο καθένας έλεγε «όχι» σε κάθε πρόταση ή επιλογή και καταλήξαμε να πληρώνουν σήμερα ακριβά οι δήμοι της Μεσσηνίας τους «ειδικούς» για την εξαφάνιση των σκουπιδιών. 

Ο καθένας από την πλευρά του μπορεί να έχει δίκιο και να μην θέλει τα σκουπίδια στο χωριό του. Είναι όμως οξύμωρο να εξαντλείται η αυστηρότητα των οργάνων σε απαγορεύσεις, χωρίς να εξασφαλίζονται εναλλακτικές, και μετά να κάνουν όλοι ότι δεν βλέπουν τα φορτηγά των «ειδικών» που ταξιδεύουν νύχτα προς άγνωστες κατευθύνσεις. Είναι η ίδια ιστορία που συμβαίνει σε σειρά τομέων του ελληνικού κράτους όπου ελαφρά τη καρδία ο κάθε παράγοντας έπαιρνε αποφάσεις κατά βάση «φιλολαϊκές», αδιαφορώντας για το οικονομικό κόστος που προκαλούσε, ελπίζοντας ότι κάποια λύση θα βρεθεί από το… «θεό της Ελλάδας». Τα δανεικά όμως τελείωσαν και φτάσαμε στις περικοπές, τα λουκέτα και τις απολύσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σκουπίδια. Μετά τις απαγορεύσεις και την άρνηση εγκρίσεων για σοβαρούς, τυπικούς ή προσχηματικούς λόγους φτάσαμε να ψάχνουμε λύσεις από «ειδικούς στην… εξαφάνιση», πληρώνοντας ακριβά, ενώ ταυτόχρονα υποψιαζόμαστε ότι τα σκουπίδια μας κάπου θάβονται. 

Το καταπληκτικό είναι ότι και στην υπόθεση των σκουπιδιών δείχνουμε πως τίποτα δεν έχουμε διδαχτεί από το παρελθόν. Αυτοί που υποτίθεται ότι έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να οδηγήσουν την υπόθεση σε νέο αδιέξοδο. Από την άλλη πλευρά αυτοί που δικαίως διατείνονται ότι δεν φέρουν ευθύνη γιατί δεν διαχειρίστηκαν το θέμα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ευτυχώς που δεν το διαχειρίστηκαν, γιατί οι λύσεις που προτείνουν είναι να μην αλλάξει τίποτα και στο τέλος να κάνει ο καθένας τα σκουπίδια του ό,τι νομίζει. Επειδή δεν πρόκειται να ανακαλύψουμε την Αμερική και επειδή δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι φοβερό και τρομερά δύσκολο, αλλά απλώς αυτό που κάνουν όλοι εδώ και χρόνια, ας βρούμε επιτέλους ένα χώρο και ας αναθέσουμε σε μια εταιρεία τη διαχείριση του προβλήματος. Αρκεί να υπογραμμίσουμε ότι μόνο για την μεταφορά δαπανώνται σήμερα 59 ευρώ ανά τόνο, και περίπου στα ίδια επίπεδα κυμαίνεται η πρόταση για ολοκληρωμένη διαχείριση που έχει κατατεθεί από την μειοδότρια εταιρεία, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι της Περιφέρειας. Για να γίνει όμως αυτή η «απλή δουλειά» χρειάζεται διαφάνεια και συστηματικός διάλογος με τους πολίτες και τους φορείς. Τόσο δύσκολο είναι; Τόσο φοβερό είναι να οργανωθεί σωστά η προώθηση μιας λύσης που θα απαλλάξει την περιοχή από τον βραχνά των σκουπιδιών; 

Το κακό είναι ότι ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί ότι αυτό που απαιτείται, τόσο στο θέμα των σκουπιδιών όσο και συνολικά στη χώρα, είναι η αλλαγή τρόπου επίλυσης των προβλημάτων. Η προώθηση των περιβόητων μεταρρυθμίσεων δεν προχωρά, γιατί κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Ολοι καθυστερούν περιμένοντας… ένα θαύμα. Αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα. Αυτοί που ξέρουν τι πρέπει να γίνει, μεταβιβάζουν την επίλυση του προβλήματος στο μέλλον, γιατί δεν θέλουν να στενοχωρήσουν και να βλάψουν τα συμφέροντα των «πελατών» τους. Και τα συμφέροντα είναι μικρά αλλά και πολύ μεγάλα. Οι άλλοι από την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά να πάρουμε την κατεύθυνση από την άλλη πλευρά που οδηγεί στο μεγαλύτερο γκρεμό, γιατί δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα διδαχτεί τίποτα από τα χαΐρια των άλλων λύσεων. Η απομόνωση και οι λεβεντοτσαμπουκάδες ακούγονται ωραία στους μαχαλάδες και τα καφενεία, αλλά δεν αποτελούν λύση σε σύνθετα προβλήματα, αντίθετα η εμπειρία δείχνει ότι τα επιδεινώνει και ενίοτε τα καθιστά ανείπωτες τραγωδίες.

Η επίλυση των υπαρκτών προβλημάτων σε κάθε τομέα είναι ο απαραίτητος όρος για να ξεκολλήσει η χώρα από την υστέρηση. Το να μετράς ανέργους και να ρίχνεις αναθέματα στον έναν και τον άλλον είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι η θετική πρόταση διεξόδου από την κρίση. Το να προσπαθείς με επικοινωνιακές πιρουέτες να εμφανίσεις έργο ή να επιδείξεις αποφασιστικότητα μέσα από αυταρχισμό, οδηγείς τα πράγματα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Ο φόβος και η ανασφάλεια δεν βοηθούν μια κοινωνία.  Αντίθετα την απογοητεύουν και την οδηγούν σε ακραίες λύσεις και συμπεριφορές. Η χώρα δεν έχει ανάγκη άλλη μια φάση τυφλών συγκρούσεων, αλλά μια περίοδο θετικών προτάσεων για έξοδο από την κρίση. Αν δεν πάρει μπροστά η οικονομία, δεν πρόκειται να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίες και αυτές δυστυχώς δεν φυτρώνουν ούτε και διατάσσονται. Ο διάλογος και η συνεννόηση είτε αφορά το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών, είτε συνολικά την πορεία της χώρας, είναι το απολύτως απαραίτητο εργαλείο για να γλυτώσουμε την καταστροφή και την απόλυτη τραγωδία. Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι και κυρίως τα πρόθυμα "παπαγαλάκια" ότι ούτε τη χώρα μπορεί να τη σώσει μόνος τους ο Σαμαράς, ούτε το πρόβλημα των σκουπιδιών μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνος του ο Τατούλης. Κάθε μέρα που περνά, δυστυχώς τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και το μοιραίο έρχεται κοντύτερα. Δεν είμαστε αισιόδοξοι, αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε, όπως οι περισσότεροι,  σε ένα… θαύμα.

Υ.Γ. Κανένας επαγγελματίας στη Μεσσηνία δεν πήγε να πάρει το ειδικό σήμα μείωσης του ΦΠΑ από 23% σε 13%. Προφανώς δεν χρειαζόταν γιατί οι τιμές δεν είχαν αυξηθεί οπότε γιατί να μειωθούν! Μένει να δούμε πού θα «κάτσουν» τα έσοδα από ΦΠΑ και πόσο θα επιβεβαιωθεί η θεωρία που υποστήριζε ότι ο υψηλός συντελεστής έφταιγε που μειώνονταν τα έσοδα. Αν η θεωρία δεν επιβεβαιωθεί και τελικά τα έσοδα είναι λιγότερα, ξέρετε προφανώς ποιος θα πληρώσει το έλλειμμα που θα προκύψει και πώς θα κλείσει η μαύρη τρύπα που θα δημιουργηθεί. Μέχρι τότε ζητάτε καμιά απόδειξη για να έχετε την ψευδαίσθηση ότι από την πλευρά σας κάνατε τουλάχιστον κάτι.

panagopg@gmail.com